บทละครโทรทัศน์ เพลิงบุญ ตอน 15 หน้า 4
ถนนแล่นไปตามทางที่เปลี่ยวขึ้นเพราะออกนอกเมืองกลับบ้าน ฤกษ์เงียบไป ใจเริงคิดๆ แล้วก็ชวนคุยขึ้นอย่างเป็นกันเอง “กลับบ้านพร้อมกันดึกๆ แบบนี้ ทำให้คิดถึงตอนที่พี่ฤกษ์ไปพรีเซ้นท์งานแรกให้ลูกค้า พี่ฤกษ์จำได้มั้ยคะ..วันนั้นเริงไปเป็นกำลังใจ พี่ฤกษ์คุยกับลูกค้าตั้งแต่บ่ายสามถึงห้าทุ่ม”
ฤกษ์ฟังแล้วก็คิดตาม ความทรงจำเก่าๆกลับมา
“ตั้งแต่เกิดมาเริงไม่เคยรอใครนานขนาดนั้นเลยนะเนี่ย”
“แล้วใครบอกให้รอ ? ไล่กลับก็ไม่ยอมกลับ”
“เริงจะกลับได้ยังไง งานนั้นเป็นงานแรกที่คุณลุงปล่อยพี่ฤกษ์บินเดี่ยว เริงลุ้นแทบแย่ นั่งรออยู่ในล็อบบี้บริษัทตั้งหลายชั่วโมง สุดท้ายพี่ฤกษ์ก็ได้งานจริงๆ จำได้มั้ยคะว่าเริงให้อะไรเป็นรางวัล” ฤกษ์ชะงักกึก
อดีต บริษัทลูกค้าหรู ฤกษ์นำเสนองาน บางจังหวะหันมาทางโถงรับแขก เห็นใจเริงนั่งรออย่างอดทน ผ่านเวลาฤกษ์เดินออกมาจากห้องประชุม ลูกค้าจับไม้จับมือ ถูกอกถูกใจ ฤกษ์เดินออกมาหาเริงที่โถงล็อบบี้
“พี่ฤกษ์ .. เรียบร้อยแล้วเหรอคะ ? เป็นยังไงบ้างคะ ลูกค้าชอบมั้ย ?”
“ฉลุย !!!” ฤกษ์ยิ้มกว้าง “พรุ่งนี้ร่างสัญญามาให้เซ็นได้เลย”
“เย้” ใจเริงกระโดดกอด “พี่ฤกษ์เก่งที่สุดเลยค่ะ ไม่เสียแรงที่มานั่งรอ เราไปฉลองกันนะคะ” ใจเริงเอามือมาคล้องคอฤกษ์ แล้วกระซิบ “คืนนี้เริงมีรางวัลพิเศษให้นะคะ” ใจเริงกระซิบข้างหูฤกษ์ ฤกษ์ใจเต้นโครมคราม ใจเริงมองฤกษ์ในระยะประชิด สายตาและกลีบปากยิ้มหวาน ยั่วยวน
ในรถขณะแล่น ฤกษ์ดึงตัวเองกลับมา ทำนิ่ง “เรื่องมันตั้งนานแล้ว จำไม่ได้”
ใจเริงชะงักนิดๆ แล้วก็ทำเสียงออดอ้อน “พี่ฤกษ์จำไม่ได้ ... แต่เริงไม่เคยลืมนะคะ”
ใจเริงพูดจบก็หันมามองฤกษ์...ฤกษ์ขับรถแต่ปรายตามาทางใจเริงอย่างห้ามไม่ได้ และทั้งสองคนก็เงียบ...
ฤกษ์ขับรถไปบนถนนกรุงเทพที่เต็มไปด้วยแสงไฟลวงตา ใจเริงกับฤกษ์นั่งคู่กันในรถ ... แม้ไม่ได้พูดกันต่อ แต่มีกระแสไฟแล่นไปมาอย่างท้าทาย
หน้าบ้านฤกษ์...รถฤกษ์แล่นมา แอ๊ดวิ่งมาเปิดประตู รถฤกษ์แล่นเข้ามาในบ้าน แอ๊ดรีบปิดประตู แล้วก็หันหลังจะเดินเข้าบ้าน ถึงกับชะงักกึก ขาแข็ง “แม่จ้าวววววว !!” ใจเริงกับฤกษ์กำลังลงจากรถมาพร้อมกัน “มันเกิดอะไรขึ้น ?”
ใจเริงหันมายิ้มให้ฤกษ์พร้อมกับพูดเสียงหวาน “ขอบคุณมากนะคะ”
ฤกษ์ยังระวังตัว แค่พยักหน้า “อื้อ” ฤกษ์เดินเข้าบ้านไป นิ่งๆ
แอ๊ดยืนช็อคอยู่ที่เดิม .. ใจเริงกำลังจะเดินเข้าบ้าน แต่นึกได้ หันมาทางแอ๊ด “แอ๊ด”
“คะ..คะ ?”
ใจเริงทำเป็นมองรอบๆ “พิมยังไม่มาเหรอ ?”
“ยะ..ยังค่ะ”