บทละครโทรทัศน์ เพลิงบุญ ตอน 15 หน้า 3
ฤกษ์หันขวับมาทางใจเริง ใจเริงรีบกลับมานอนท่าเดิม ฟึ่บ!! แล้วก็นึกได้ รีบเอานิ้วเกี่ยวคอเสื้อให้ต่ำลงมาเห็นร่องอก พอหวิวๆ แล้วก็รีบหลับตา ฤกษ์เดินมาหาใจเริงแล้วก็หยุดยืน ตาเหลือบไปเห็นร่องอกโดยไม่ตั้งใจ ฤกษ์รีบเบือนสายตาหนี แล้วปลุกใจเริง “นี่... !! ตื่นได้แล้ว !!!” ใจเริงสวมบทแบ๊ว ทำเป็นสะลึมสะลือเพิ่งตื่น “หือ...”
ใจเริงตื่นมาพอเห็นฤกษ์ก็รีบทำเป็นตกใจ “พี่ฤกษ์ !!” ใจเริงรีบดึงเสื้อผ้าให้เรียบร้อย “เริงหลับไปตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย ไม่รู้ตัวเลย ขอโทษนะคะ แล้วนี่..คนอื่นกลับไปหมดแล้วเหรอคะ”
“อือ แล้วผมก็กำลังจะกลับเหมือนกัน”
“งั้น..เริงกลับด้วย” ใจเริงรีบบอก “แต่ไม่ต้องห่วงนะ เริงขึ้นรถเมล์กลับเองได้” ใจเริงยิ้มแสนดี ฤกษ์มองหน้า แล้วก็...พูดออกไป “กลับด้วยกันก็ได้ ! ดึกแล้ว เดี๋ยวพิมรู้ว่าผมปล่อยให้คุณกลับเอง จะมาบ่นผมอีก”
ฤกษ์พูดจบหันหลังเดินออกไปนิ่งๆ ลับหลังฤกษ์จากยิ้มแบ๊วๆ ก็กลายเป็นยิ้มร้ายพอใจ เหมือนเด็กที่อ่านเกมออก และเล่นเกมอย่างสนุกสนาน
ที่รถฤกษ์ ฤกษ์กดเปิด และเดินมา ใจเริงเดินตาม ฤกษ์กำลังจะขึ้นรถ เห็นใจเริงยืนยึกๆยักๆ เหมือนตัดสินใจบางอย่าง ไม่ขึ้นรถสักที “เป็นอะไร ? ทำไมไม่ขึ้นรถ”
“คือ...ไม่รู้ว่าควรนั่งหน้า หรือว่านั่งหลังน่ะ”
ฤกษ์รำคาญนิดๆ “นั่งหน้าไปเถอะ ไม่ต้องเรื่องมาก”
ใจเริงจ๋อยๆ “ไม่ได้เรื่องมาก แค่..ไม่อยากนั่งที่ของพิม”
“พิมเค้าไม่คิดมากหรอก เค้าเป็นคนใจกว้าง เรื่องแค่นี้เค้าไม่เก็บมาคิดหรอก นั่งๆไปเถอะ เร็วๆ จะรีบกลับ”
“ค่ะๆ” ใจเริงรีบรับคำ แล้วก็ขึ้นรถตามคำสั่งแต่โดยดี ฤกษ์มองเหมือนกำลังควบคุมใจเริง สั่งให้ทำอะไรก็ทำ
ถนนกรุงเทพตอนกลางคืน ในรถ ฤกษ์ขับรถนิ่งๆ ใจเริงนั่งอยู่ข้างๆ ฤกษ์พูดขึ้น “จะตื๊ออย่างนี้อีกนานไหม”
“ก็จนกว่าพี่ฤกษ์จะยอมรับในตัวเริง”
“ที่จริงงานก็มีนะ” ใจเริงดีใจ “เหรอคะ”
“งานภารโรงน่ะ เก็บกวาดขยะ ขัดส้วม ทำได้ไหมล่ะ” ใจเริงหน้าเจื่อน ฤกษ์ชำเลืองมอง
“บอกเลยนะ พี่ฤกษ์ให้ทำเริงก็ทำ”
“จะให้เชื่อเหรอ”
“ตอนนี้เริงไม่ได้มาเอาชนะอะไรพี่ฤกษ์นะคะ บอกแล้วว่าเริงสำนึกผิด ทดแทนชดใช้อะไรได้ เริงทำให้พี่ฤกษ์หมดแหละ ได้นะ ให้เป็นแม่บ้าน ภารโรงเริงยินดีทำทุกอย่างใช้มาเลยค่ะ”
ฤกษ์กระหยิ่มอยู่ในใจที่เริงศิโรราบให้ขนาดนี้ ยิ้มหยัน ๆ รู้สึกพึงใจในการสนทนาครั้งนี้อย่างประหลาด