บทละครโทรทัศน์ เพลิงบุญ ตอน 15 หน้า 5
“ดีแล้ว..นี่..แอ๊ดก็..ไม่ต้องบอกพิมเรื่องที่ฉันกลับมาพร้อมกับฤกษ์นะ คือ ฉันไม่อยากให้พิมเค้าคิดมากน่ะ”
ใจเริงตั้งใจพูดเรื่องที่ไม่มีอะไรให้มันดูเหมือนมีอะไร
“ถ้าไม่อยากให้พิมเค้าคิดมาก...แอ๊ดก็ทำเป็นมองไม่เห็นก็แล้วกัน เพราะจริงๆแล้ว.... มันก็ไม่ได้มีอะไร”
ใจเริงพูดหน้าเย็น ๆ ยิ้มๆ ตาตานั้นระริก แล้วก็เดินเข้าบ้านไป แอ๊ดยืนมึน
“มะ..ไม่มีอะไร แล้วทำไมบอกไม่ได้ มะไม่มีอะไรแต่พูดเหมือนโคตรจะมีอะไรเลย เอาไงดีวะ”
เสียงแตรรถพิมดังขึ้น ปิ๊นๆ แอ๊ดหันไป หน้าเสีย “ฉิบหาย...คุณพิมมา ...”
แอ๊ดเงอะๆ งะๆ แล้วก็รีบวิ่งไปเปิดประตู ด้วยความลนลาน
รถพิมแล่นเข้ามาจอดต่อจากรถฤกษ์ แอ๊ดปิดประตูแล้วเดินหน้าเครียดมา พิมลงจากรถ
“คุณฤกษ์กลับมานานหรือยัง ?”
“มะ..ไม่นานค่ะ เพิ่งกลับมาก่อนคุณพิมไม่กี่นาทีเองค่ะ”
“อืมมม แล้วเริงหล่ะกลับมาหรือยัง”
แอ๊ดอึกอักๆ “กลับมาแล้วค่ะ เพิ่งกลับมาพร้อมกับคุณฤกษ์”
“อะไรนะ”
“คือ เพิ่งกลับมาเหมือนกับคุณฤกษ์เลยค่ะ คือ ทั้งสามคน เพิ่งกลับมาเหมือนกัน เวลาเดียวกันน่ะค่ะ ..แหะๆ”
พิมยิ้มๆ ไม่ติดใจ แล้วก็เดินเข้าบ้านไป แอ๊ดปาดเหงื่อ
“เกือบไปแล้วมั้ยกู..เฮ้ย ตกลงนี่มันเกิดอะไรขึ้น .. คุณฤกษ์ .. ใจเริง . ทำไมกลับมาพร้อมกัน ??? ทำไม !!!!”
แอ๊ดเครียดดดดดดดด คาใจสุดๆ
ในห้องน้ำ ฤกษ์อาบน้ำ..อาบไปก็คิดถึงภาพในอดีต
บริษัทลูกค้าหรู ใจเริงกระโดดกอด “เย้ พี่ฤกษ์เก่งที่สุดเลยค่ะ ไม่เสียแรงที่มานั่งรอ เราไปฉลองกันนะคะ”
ใจเริงเอามือมาคล้องคอฤกษ์ แล้วกระซิบ “คืนนี้เริงมีรางวัลพิเศษให้นะคะ” ใจเริงกระซิบข้างหูฤกษ์ ฤกษ์ใจเต้นโครมครามใจเริงมองฤกษ์ในระยะประชิด สายตาและกลีบปากยิ้มหวานยั่วยวน
ห้องนอนโรงแรม ใจเริง ฤกษ์ กอดรัดกันนัวในห้องนอน ล้มลงไปบนเตียง เสื้อของใจเริงขาดกลางหลัง แคว่ก
ห้องน้ำ ฤกษ์สะดุ้งตื่นจากภวังค์ หอบหายใจ พยายามสะบัดหน้าไล่ความคิดตัณหาออกจากหัว เปิดน้ำให้แรง
ที่สุดเท่าที่จะทำได้
ห้องนอนใจเริง ใจเริงยืนอยู่หน้ากระจก...ใจเริงหาชุดเตรียมไปทำงานในวันรุ่งขึ้น เป็นชุดดูดี แอบเซ็กซี่เบาๆ ใจเริงมองแล้วก็ยิ้มพอใจ ใจเริงคิดถึงฤกษ์ตอนอยู่บนรถ “ไม่เชื่อหรอกว่าจะจำไม่ได้ !!!”
ใจเริงยิ้มพอใจ..... และมั่นใจอย่างมากว่าฤกษ์จำได้ !! เสียงเคาะประตู “เชิญ”
พิมเข้ามา ประตูเปิดกว้างไว้ ใจเริงมองพิมทางกระจก ไม่คิดจะซ่อนชุดตัวเอง ยังเอามาทาบอย่างท้าทาย
จังหวะนี้ ฤกษ์ออกมาจากห้องน้ำ ผ้าขนหนูพันเอวไว้ หยดน้ำพราวทั้งตัว มองสองสาวผ่านประตู