บทละครโทรทัศน์ เพลิงบุญ ตอน 26 หน้า 3
ฤทธิ์รีบปราม “คุณๆ พอๆ ฤกษ์นัดหมอไว้ไม่ใช่เหรอ รีบๆไป ไป”
“ครับพ่อ ไปได้แล้ว” ฤกษ์สั่งใจเริง แล้วเดินนำออกไปเลย ใจเริงรีบเรียกไว้ “พี่ฤกษ์ รอเริงด้วยสิ”
ใจเริงรีบเดินไปเกาะแขนฤกษ์ แล้วก็ออดอ้อน ตั้งใจจะให้ผ่องใสได้ยิน
“พอหาหมอเสร็จแล้ว เราพาลูกไปกินอาหารญี่ปุ่นกันนะคะ เมื่อคืนเริงฝันเห็นเนื้อวากิว สงสัยลูกจะอยากกิน กินเสร็จแล้วพาเริงไปซื้อเสื้อผ้าหน่อยนะคะ ท้องเริ่มโตแล้วเสื้อผ้าที่มีอยู่ใส่ไม่ได้เลย เริงอยากได้รองเท้าใหม่ด้วย คนท้องเค้าไม่ให้ใส่ส้นสูง เริงเห็นคอลเลคชั่นใหม่ของเฟอรากูโม่น่าจะใส่สบาย ลูกน่าจะชอบ” ใจเริงยิ้มคิกคัก
ผ่องใสหมั่นไส้สุดๆ หันมาทางฤทธิ์ “ฉันปล่อยไว้ไม่ได้จริงๆนะคะคุณ ฉันต้องทำอะไรสักอย่างแล้ว ไม่งั้นคุณฤกษ์คงได้เป็นบ้า หรือไม่ก็หมดตัวก่อนลูกคลอดแน่ๆ”
“จะทำอะไรก็อย่าให้เด็กเป็นอันตรายก็พอ”
“เรื่องนั้นไม่ต้องห่วง ลูกคุณฤกษ์ก็คือหลานฉัน แต่ “ตัวแม่” ฉันถือว่าไม่ได้เป็นอะไรกัน ถ้า “เยอะ” มา ฉันก็ “เยอะ” กลับ” ผ่องใสจิกตา เอาเรื่อง
ภายในร้านอาหารเทิดพันธ์ แก้วน้ำตกลงพื้นแตกกระจาย เพล้ง ! ลูกค้าเป็นคนทำแก้วแตก ลูกค้านั่งเกือบเต็มร้าน ลูกค้าหน้าเสีย พิมรีบเข้ามาดู “ขอโทษนะคะพี่”
“ไม่เป็นไรค่ะ” พิมบอกกับพนักงานเสิร์ฟ “เมย์เอาแก้วใหม่มาให้ลูกค้าด้วยจ้ะ”
พิมก้มลงเก็บเศษแก้ว แต่ไม่ทันระวัง แก้วบาดที่นิ้ว พิมสะดุ้ง “อุ๊ย!” พิมดูมือตัวเอง มีเลือดไหล
เทิดพันธ์เดินเข้ามาในร้านเห็นพอดี เทิดพันธ์รีบเข้ามาดูแผล “พิม พอเลยไม่ต้องทำแล้ว”
เทิพันธ์บอกกับพนักงานเสิร์ฟคนเดิม “เมย์มาเก็บต่อด้วย มาครับเดี๋ยวผมทำแผลให้”
เทิดพันธ์จับมือพิมจะพาไปทำแผล มาลัยวรรณเดินมาเห็นพอดี มาลัยวรรณพุ่งเข้ามาและดึงพิมไป
“เดี๋ยววรรณทำแผลให้เอง”
“ไม่เป็นไร ในครัวยุ่งไม่ใช่เหรอ แค่ทำแผลเอง ผมทำให้”
มาลัยวรรณเสียงดัง “แต่พี่พิมเป็นพี่สาววรรณ วรรณดูแลเองได้ค่ะ” คนในร้านหันมามอง พิมดึงมือจากมาลัยวรรณ
“แผลเล็กนิดเดียว พิมทำแผลเองได้ค่ะ ไม่ต้องห่วงทั้งสองคน วรรณกลับไปทำงานในครัว คุณเทิดพันธ์คะ ฝากดูร้านสักครู่นะคะ” พิมสั่งงานเสร็จก็เดินไปทำแผลเอง สตรองมาก ด้านหลังนอมโผล่หน้าออกมาเห็นพอดี .. นอมเริ่มเป็นห่วงมาลัยวรรณ มาลัยวรรณ กับ เทิดพันธ์ยืนอึ้งๆสักพัก มาลัยวรรณกำลังจะหันหลังเดินเข้าครัวไป เทิดพันธ์คว้าข้อมือไว้ มาลัยวรรณหันมา ยังไม่ทันถามเทิดพันธ์ลากตัวออกไปเลย “คุณจะพาฉันไปไหน? คุณ !!”
เทิดพันธ์ลากมาลัยวรรณมาคุยกันที่มุมหนึ่งหน้าร้าน เป็นมุมปลอดคน “ผมรู้ว่าคุณคิดอะไรอยู่”
มาลัยวรรณสะอึก..หน้าแดงๆ ใจเต้นแรง “ฉันคิดอะไร ?”