บทละครโทรทัศน์ เพลิงบุญ ตอน 26 หน้า 4
“คุณกำลังหึง!” มาลัยวรรณผงะ “ไม่ใช่สิ เค้าต้องเรียกว่า “หวง” พี่สาวอยู่ใช่มั้ย”
มาลัยวรรณเหวอๆ นิดๆ เทิดพันธ์พูดต่อ
“ผมรู้ที่ผ่านมาประวัติผมไม่ค่อยดีงามสักเท่าไหร่ แต่คุณก็น่าจะรู้ว่าจริงๆแล้วผมไม่ใช่คนเจ้าชู้ ตอนนั้นที่ผมนอกใจเริง เพราะมัน..มันทั้งเครียด ทั้งแค้น อยากเอาคืน มันวุ่นวายไปหมด”
เทิดพันธ์พยายามชี้แจงตัวเอง ในขณะที่มาลัยวรรณยืนฟังอึ้งๆ ในหัวก็สับสนวุ่นวายพอกัน
“แต่ตอนนี้ชีวิตผมสงบลงแล้ว และจะไม่ทำผิดพลาดอีก ผมขอให้คุณมั่นใจ “ผมชอบพี่สาวคุณจริงๆ” !”
มาลัยวรรณเหมือนโดนตีแสกหน้า .. เปรี้ยง “คุณอาจจะไม่เชื่อ”
มาลัยวรรณสวน “ฉันเชื่อ”
“คุณเชื่อ แล้วทำไมคุณต้องกีดกันผมกับพิมด้วย ? ทำไม ?” มาลัยวรรณจุก..พูดไม่ออก
“คุณคิดอะไรอยู่ ? บอกมาสิ”
“เอ่อ... ฉัน...ฉันไม่ได้คิดอะไร” มาลัยวรรณหลบตา
“ถ้าคุณไม่ได้คิดอะไร ผมขอร้อง ไว้ใจผม ที่ผ่านมาผมเห็นคุณพิมเจ็บปวดมามากแล้ว ผมจะไม่ทำให้พี่สาวคุณต้องเจ็บปวดอีกเป็นครั้งที่สอง” เทิดพันธ์จับมือมาลัยวรรณ “ผมสัญญา” มาลัยวรรณใจเต้นจากการสัมผัสของเทิดพันธ์ แต่ใจก็ห่อเหี่ยวกับคำพูด มาลัยวรรณค่อยๆดึงมือออกอย่างนุ่มนวล เอามือมากอดอก
“ฉัน...ไม่สัญญาอะไรด้วยทั้งนั้น .. ฉันก็แค่ไม่อยากให้พี่พิมต้องเจ็บมากไปกว่านี้ ถ้าคุณมั่นใจว่า..รักพี่พิมจริงๆ..ก็ต้องพิสูจน์” เทิดพันธ์รีบบอก “สบายมาก ผมพิสูจน์เรื่องงานให้คุณยอมรับได้ ผมก็พิสูจน์ความรักให้คุณยอมรับได้เหมือนกัน” เทิดพันธ์มองตามาลัยวรรณแล้วยิ้ม “แต่การพิสูจน์ของผมก็ต้องการความร่วมมือ ถ้าคุณมาขวางอยู่แบบนี้ ผมจะพิสูจน์ได้ยังไง” เทิดพันธ์มองหน้ามาลัยวรรณจริงจังมาก มาลัยวรรณจำต้องยอม
“ก็ได้ๆ ฉันไม่ขวางก็ได้ แต่ถ้าคุณทำให้พี่พิมต้องเสียใจ ฉันจัดการคุณแน่ !!”
มาลัยวรรณหันหลังจะเดินกลับเข้าร้าน เทิดพันธ์เรียกไว้ “เดี๋ยว”
มาลัยวรรณหันมา เทิดพันธ์เดินเข้ามาหามาลัยวรรณแล้วก็กอดไหล่ด้วยความเอ็นดู .. มาลัยวรรณช็อค! สะท้านไปทั้งร่าง เทิดพันธ์ลูบหัวแล้วก็พูดยิ้มๆว่า “ขอบใจมากน้องสาว” มาลัยวรรณได้ยินคำว่า “น้องสาว” น้ำตาแทบร่วง
ภายในโรงพยาบาล ฤกษ์มองดูจออัลตร้าซาวด์ด้วยความตื่นเต้น ในจอเห็นภาพตัวอ่อนอายุประมาณ ๓ เดือน
“แสงกระพริบๆที่เห็น คือ หัวใจของเด็กนะคะ .. อัตราการเต้นเป็นปกติดีค่ะ”
ใจเริงนอนอยู่บนเตียง มองฤกษ์ที่กำลังตื่นเต้นกับลูก ลึกๆใจเริงอิจฉาลูกตัวเองโดยไม่รู้ตัว ใจเริงโวย “หมอคะ จะตรวจอีกนานมั้ยคะ ฉันหิว! เอาแค่เห็นว่าเด็กปกติดีก็พอแล้วค่ะ” หมออึ้ง หันมาทางฤกษ์ เหมือนจะขอความเห็น ฤกษ์มองบน “อดทนหน่อยสิ แค่หิวแป๊บเดียว เดี๋ยวก็ได้กินแล้ว ทีพี่ยังอดทนกับเริงมาตั้งเยอะ แค่นอนนิ่งๆ อดทนเพื่อลูกไม่ได้หรือไง”