บทละครโทรทัศน์ เพลิงบุญ ตอน 25 หน้า 3
พิมนึกถึงตอนที่ฤกษ์บอกว่าอยากมีลูก และ ใจเริงบอกว่าท้อง พิมจับท้องตัวเองแล้วก็ร้องไห้พยายามกลั้นเสียงสะอื้น ร้องเงียบไม่มีเสียง แต่น้ำตาไหลพรากไม่หยุด พิมทุบท้องตัวเอง โกรธที่ไม่สามารถตั้งท้องให้ฤกษ์ได้
ท้องฟ้ายามเช้าของวันใหม่ ..มีคนกวาดลานวัด พิมเดินทำสมาธิ..เดินหน้าเครียด เดินไป ปาดน้ำตาไป ใจไม่สงบแม้แต่น้อย ทันใดนั้นมีเสียงฤทธิ์ดังขึ้น “บุญ คือ การกระทำ การพูด การคิด ที่ทำให้จิตใจดีขึ้น สูงขึ้น “
พิมชะงักเสียงคุ้นๆ ... พิมค่อยๆลืมตา หันมาตามเสียง ฤทธิ์นั่งไขว้ห้างสบายๆ อ่านหนังสือ “ตามความเป็นจริง” .. ของ พระชยสาโร “ให้สิ่งที่สมควร ในเวลาอันสมควร แก่ผู้ที่สมควร ... รักษาจิตให้มีความสุข ไม่หวังสิ่งตอบแทน ก่อนให้ ขณะให้ หลังจากให้ไปแล้ว .. นี่แหละเราได้บุญจากการให้” ฤทธิ์ปิดหนังสือ มองหน้าพิม ชูหนังสือขึ้น
“ลุงเห็นหนังสือเล่มนี้ของหลวงพ่อชยสาโร ลุงนึกถึงพิมขึ้นมาทันทีเลย นี่ถึงกับขอให้คุณพ่อหนูขับรถพามาเลยนะ” ฤทธิ์ยิ้มลุกขึ้นเดินมาหาพิม ส่งหนังสือให้
“ลุงให้..เห็นพิมสนใจเรื่อง “ทำบุญ ทำทาน” เอาไว้อ่านจะได้เข้าใจคำว่า “บุญ” มากขึ้น”
พิมรับมา...คิดทวน แบบซึมๆลอยๆ “ให้สิ่งที่สมควร ในเวลาอันสมควร แก่ผู้ที่สมควร” พิมน้ำตาไหลออกมาอีก
“ทำไมพิมไม่ได้ยินประโยคนี้ ก่อนที่จะให้เริงเข้ามาอยู่ในบ้าน พิมไม่ควรให้เค้าเข้ามาในบ้านใช่มั้ยคะ ทุกอย่างเป็นความผิดของพิมใช่มั้ยคะ”
“ใช้คำว่า “ทุกอย่าง” มันก็ไม่ตรงซะทีเดียว เพราะบางอย่างฤกษ์กับใจเริงก็ทำผิดด้วย เอาเป็นว่า..ทั้งสามคนก็มีจุดผิดพลาดร่วมกัน ไม่ต้องโยนให้คนอื่น แล้วก็ไม่ต้องแบกรับเอาไว้คนเดียว” พิมค่อยๆนิ่ง คิดตาม .. ฤทธิ์พูดต่อ
“หนูพิมเป็นคนดี ชอบทำความดี แต่การทำความดี มันไม่ใช่สักแต่ว่าหลับหูหลับตาทำ มันต้องทำด้วยปัญญา” ฤทธิ์ย้ำอีกครั้ง “ที่ผ่านมาเราอาจจะให้สิ่งที่ไม่สมควร ในเวลาที่ไม่สมควร กับบุคคลซึ่งไม่สมควรจะได้รับ ชีวิตเราก็เลยวุ่นวายแบบนี้” พิมน้ำตาร่วง..ไม่ฟูมฟาย เป็นน้ำตาแห่งความเข้าใจที่เพิ่มมากขึ้น ฤทธิ์มองไปรอบๆ
“จะว่าไปมันก็เหมือนการเข้าวัด .. ตัวอยู่ในวัดแต่ใจยังวุ่นวายอยู่ไปก็ไม่มีประโยชน์” พิมปาดน้ำตาเริ่มคิดได้..
“ลุงเป็นห่วง พ่อแม่หนูเค้าก็เป็นห่วง ทุกคนเอาใจช่วยให้พิมลุกขึ้นให้ได้อีกครั้ง แล้วก็ใช้ปัญญาแก้ปัญหาต่างๆ และไม่ว่าพิมตัดสินใจทำอะไร” ฤทธิ์จับไหล่ “พิมยังเป็นเหมือนลูกคนนึงของลุง เรายังเป็นครอบครัวเดียวกันนะ”
ลึกๆฤทธิ์ก็เสียใจและเสียดาย พิมสัมผัสได้ .. ซึ้งใจร้องไห้กอดฤทธิ์ “ขอบคุณมากค่ะ...ขอบคุณมาก”
พิมร้องไห้กับฤทธิ์ .. เป็นการร้องให้ที่มาจากความซึ้งใจ พิมค่อยๆนิ่งลง...