บทละครโทรทัศน์ เพลิงบุญ ตอน 28 หน้า 2
เทิดพันธ์หัวเราะ “ผมไม่ใช่นายจ้างขาโหดขนาดนั้นนะครับ มุงานเพื่อลืมอดีตน่ะครับ ผมก็เคยทำนะตอนที่หย่าใหม่ ๆ ช่วยสภาพจิตได้เยอะเลย” พิมมองเทิดพันธ์อย่างขอบคุณ มาลัยวรรณละสายตาไปทางอื่น เสียงหัวเราะเบาๆ ของทั้งคู่ยังแว่วมา มาลัยวรรณผละออกไป พิมยังคุยกับเทิดพันธ์ แต่สายตาพิมก็ยังมีแววเศร้าอยู่
ภาพพิมในมือถือ ฤกษ์นอนหมดสภาพอยู่ในห้องนอน มองดูมือถืออยู่ อยากโทร.หาแต่ก็ไม่กล้า คำพูดพิมดังก้อง
“พิมต้องการหย่า !!! พิมต้องการเป็นอิสระ เพื่อเริ่มต้นชีวิตใหม่ กับคนใหม่ ....หัวใจของพิมเป็นของคนอื่นไปแล้ว .. พิมรักคุณเทิดพันธ์” ฤกษ์วางโทรศัพท์...แล้วก็นอนหมดสภาพอยู่ที่เดิม ...มีแก้วเหล้าระเกะระกะ
มุมหนึ่งของร้านอาหาร มาลัยวรรณเจ็บลึกๆ เช็ดแก้วไปครุ่นคิดไป ทันใดนั้นมือของเทิดพันธ์ก็ตบลงที่ไหล่อย่างแรง “อุ๊ย อะไรกันคุณ”
“ขอบคุณมากสำหรับคำแนะนำ มันสุดยอดมากอ่ะ ไม่อยากเชื่อเลยว่ามันจะเวิร์ค”
เทิดพันธ์โอบไหล่มาลัยวรรณแล้วโยกไปมาด้วยความเอ็นดู นึกถึงสิ่งที่มาลัยวรรณอธิบายก่อนหน้านี้
“ฉันว่าตอนนี้คุณยังไม่ควรขอหมั้น หรือขอแต่งงานอะไรทั้งนั้น สิ่งที่คุณควรจะทำก็คือ ...หางานให้พี่พิมทำเยอะๆ แล้วก็อย่าเพิ่งไปเซ้าซี้เค้า”
“อ้าว..ถามจริง หางานให้ทำเนี่ยนะ ไม่เป็นการซ้ำเติมเหรอครับ”
“ไม่ค่ะ ยิ่งเขาทำงานเขาก็ไม่ฟุ้งซ่าน ตั้งแต่กลับจากวัด พี่พิมเค้าเข้มแข็งขึ้น “มาก” เพราะฉะนั้นคุณต้องให้เวลา ให้พื้นที่ส่วนตัวสักพัก เค้าจะเยียวยาตัวเค้าเอง ตอนนั้น” มาลัยวรรณพยายามกล้ำกลืนความเจ็บปวด “คุณจะหมั้นหรือจะแต่งมันก็เป็นไปได้ทั้งนั้น” เทิดพันธ์ฟังไปคิดไป มาลัยวรรณพูดด้วยความเป็นผู้ใหญ่ คิดวิเคราะห์ได้ดี
เทิดพันธ์ยิ้มแฉ่ง “คุณนี่เป็นที่ปรึกษาที่ดีจริงๆ วันนี้ผมทำให้พิมหัวเราะได้ ผมก็สบายใจแล้ว ^^”
มาลัยวรรณมองหน้าเทิดพันธ์แล้วก็พูดออกมากึ่งๆลืมตัว “ใช่ ... ฉันทำคุณยิ้มได้ ฉันก็สบายใจเหมือนกัน”
เทิดพันธ์หันมา “หือ” มาลัยวรรณรีบแก้ “คือ .. ฉันทำให้พี่พิมกับคุณยิ้มได้น่ะ ฉันก็ดีใจไง”
เทิดพันธ์ยิ้มรับ แล้วก็โยกหัวมาลัยวรรณด้วยความเอ็นดู มาลัยวรรณยิ้มรับเศร้าๆ นอมค่อยๆโผล่หน้ามาดูแล้วก็ถอนหายใจ “เฮ่อ” สงสาร
หลายวันต่อมา บ้านฤทธิ์ ขวดนมถูกปาลงพื้น นมกระฉอก เลอะเทอะ เสียงใจเริงโวยวาย ประสานกับเสียงเด็กร้อง
“โอ้ยยย!! จะร้องอะไรกันนักกันหนา ให้กินก็ไม่กิน อุ้มทั้งวันทั้งคืนก็ยังร้อง ยิ่งอุ้มยิ่งร้อง!เด็กบ้า”
ใจเริงใส่ชุดอยู่บ้านกระเซอะๆ ตอนนี้ร่างกายแข็งแรงแล้ว เคลื่อนไหวได้ปกติ ใจเริงไกวเปลอย่างแรง เด็กก็ไม่
หยุดร้อง ใจเริงไกวเปลไป กดโทรศัพท์โทร.หาฤกษ์ไปด้วย “พี่ฤกษ์หายหัวไปไหนเนี่ย ติดต่อไม่ได้เลย”
ใจเริงมองลูกแล้วก็ยิ่งแค้น “พ่อมันอยากได้แกนักหนา แต่พอแกคลอดออกมา พ่อแกไม่เห็นจะเลี้ยง บ้าจริงๆ”
ทันใดนั้นก็มีเสียงเด็กอึ แป๊ดดดดดดด !!! ใจเริงผงะพร้อมกับเบือนหน้าหนี