บทละครโทรทัศน์ เพลิงบุญ ตอน 2 หน้า 3
“สอนให้เข้าบ้านผู้ชาย” เริงทำเองได้ ไม่ต้องมีคนสอนค่ะ!” ใจเริงยิ้มเฉือน แล้วก็สะบัดหน้าเดินเชิดออกไป
ผ่องใสถึงกับอึ้ง..จุก..ค่อยเอามือทาบอก..เซนิดๆ.. ชาไปทั้งตัว “แรงงงงงงงง” “เด็กคนนี้ !!!!!”
พิมนั่งอ่านหนังสืออยู่ที่เดิม ฤกษ์วาดรูปอยู่ข้างๆ ไม่มีใจเริงบรรยากาศระหว่างพิมกับฤกษ์สุดจะสงบ ใจเริงเดินหน้าเหวี่ยงออกมาเห็นพอดี ยิ่งปรี๊ด ใจเริงหน้าวีนเดินตรงไปและคว้ากระเป๋าถือที่วางอยู่ข้างๆฤกษ์มาถือไว้หมั่บ! พิมกับฤกษ์มองงงๆ
“เริงจะกลับแล้ว !!” ใจเริงเดินกระฟัดกระเฟียดออกไป พิมงง ฤกษ์รีบกวาดสมบัติ และรีบเดินตามเริงไปเหมือนทาสผู้ซื่อสัตว์ ฤกษ์เกือบลืม นึกได้ หันมาทางพิม “พี่ไปก่อนนะพิม” ฤกษ์หันไป “เริง..รอด้วย” ฤกษ์รีบวิ่งตามใจเริงไป
ร้านกาแฟ ใจเริงร้องไห้ น่าสงสารมาก ฤกษ์ส่งกระดาษให้หน้าตาไม่พอใจ “ทำไมน้าผ่องถึงได้พูดแบบนั้น จะยุ่งมากไปแล้ว !!” ใจเริงรีบบอก “อย่าไปว่าน้าผ่องเลยค่ะ เค้าคงหวังดี เริงเองที่ผิด .. เริงไม่น่าจะมารบกวนพี่ฤกษ์ น้าผ่องคงไม่พอใจที่เริงใช้พี่ฤกษ์สอนวาดรูป” ใจเริงบีบน้ำตา ทำเหมือนรู้สึกผิด ฤกษ์เห็นแล้วยิ่งสงสาร ไม่พอใจผ่องใส
“น้าผ่องไม่เกี่ยว!! พี่จะสอนใคร สอนที่ไหน มันก็เรื่องของพี่ เริงไม่ต้องไปสนใจคำพูดเค้า”
“เริงจะไม่สนได้ยังไงคะ เค้าเป็น...แม่เลี้ยงพี่ฤกษ์นะคะ” ใจเริงค่อยๆเอื้อมมือมาจับมือฤกษ์ ให้รู้ว่า “สำคัญ”
“เริงแคร์พี่ เริงก็ต้องแคร์เค้าด้วย” ฤกษ์จับมือใจเริงกลับ..เหมือนต้องการปกป้อง “พี่ขอโทษแทนน้าผ่อง พี่จะเตือนเค้าเอง”
“พี่ฤกษ์อย่าไปว่าอะไรน้าผ่องนะคะ เริงรู้ว่าน้าผ่องพูดเพราะหวังดี”
“พี่ไม่ได้จะว่าอะไรเค้า .. แต่พี่จะต้องทำให้เค้ารู้ว่า .. เค้าไม่มีสิทธิ์มาพูดกับเริงแบบนั้น” ฤกษ์เสียงดุ
ใจเริงทำเป็นรู้สึกไม่ดี แต่จริงๆสะใจ .. ใจเริงยิ้มนิดๆ ที่มุมปาก โดนแน่ “นังมนุษย์ป้า” !!
ห้องนั่งเล่นบ้านฤทธิ์ ผ่องใสพยายามอธิบาย
“น้ารู้ค่ะ ว่าน้าไม่มีสิทธิ์ไปต่อว่าหนูใจเริง .. น้าก็ไม่ได้ต่อว่าอะไรรุนแรงเลยนะคะ แค่เตือนด้วยความหวังดี”
ผ่องใสพยายามอธิบาย ฤทธิ์นั่งฟังอยู่ข้างๆ ฤกษ์ยืนท้าวเอว สีหน้าไม่พอใจ แอ๊ดกำลังจัดอาหารอยู่ที่โต๊ะ ฟังความอยู่ด้วย
“น้าเกรงใจคุณมาลี คุณพจน์ แล้วก็หนูพิม ก็แค่บอกให้เค้ามาใช้บ้านเราแทน หนูเริงนั่นแหละที่ไม่เข้าใจคิดว่าน้าสอนให้ “จับ” ผู้ชาย” ฤกษ์สวน “เริงเค้าก็พูดถูกแล้ว ต่อไปนี้ น้าผ่องไม่ต้องไปพูดอะไรทั้งนั้น พิมเค้าเป็นเจ้าของบ้าน เค้ายังไม่พูดอะไรสักคำ”ผ่องใสสวน “ก็หนูพิมเค้าเป็นคนดี”
ฤกษ์สวน “ถ้าพิมไม่พูด แปลว่า “ดี” น้าผ่องไม่ใช่เจ้าของบ้านแล้วมาพูดแบบนี้ แปลว่า ?”
ฤทธิ์ต่ออัตโนมัติ “เผือก !!!
ผ่องใสสวนขวับ “คุณฤทธิ์ !!!”
ฤทธิ์เพิ่งรู้ตัว “หะ ?? ผมพูดอะไรออกไป ผมไม่รู้ตัว ขอโทษที คุยอะไรกันอยู่นะ พอดีไม่ได้ฟัง”
ผ่องใสงอน “ไม่ต้องทำไก๋ .. ได้ !! ผ่องยอมรับผิดก็ได้” ผ่องใสยอมรับกับฤกษ์ “น้าขอโทษ น้า “เผือก” เอง ต่อไปน้าจะไม่ยุ่ง ไม่เตือน ไม่พูดอะไรทั้งนั้น ... ที่ทำไปเพราะเป็นห่วง”
“น้าผ่องดูแลพ่อคนเดียวก็พอ ผมโตแล้ว ไม่ต้องเป็นห่วง !!!” ฤกษ์ส่ายหน้า หงุดหงิดๆ แล้วก็เดินไปเลย ฤทธิ์ชะงัก