บทละครโทรทัศน์ เพลิงบุญ ตอน 2 หน้า 5
พิม มาลัยวรรณ เปรม ขำกันคิกคัก ฤกษ์หันมาทางใจเริง “ต้องขอบคุณเริง ถ้าไม่ได้เริงมาช่วย พี่ก็ดูไม่ได้เหมือนเดิม”
“ไม่ต้องขอบคุณหรอกค่ะ เริงชอบแต่งตัวให้ตุ๊กตา วันนี้พี่ฤกษ์ก็มาเป็นตุ๊กตาให้เริงแต่งตัว..สนุกดีค่ะ”
มาลัยวรรณกระซิบเบาๆ “เห็นผู้ชายเป็นตุ๊กตาเนี่ยนะ” พิมหยิกมาลัยวรรณไม่ให้พูดมาก วรรณร้อง “โอ้ยย”
ใจเริงหันมาทางฤกษ์ “พี่ฤกษ์ลองสูทสีนี้ดูสิคะ จะเข้ากันมั้ย ?”
ใจเริงใส่ให้ฤกษ์ ฤกษ์ก็ทำตามแต่โดยดี ใจเริงใส่สูทให้แล้วก็ขยับ ๆ จับให้เข้าที่ แตะเนื้อต้องตัว ฤกษ์จนพิม มาลัยวรรณ เปรม มองด้วยอาการตะลึง เขินแทน
เปรมนั่งอยู่หน้ามอนิเตอร์ “พร้อมถ่าย !! 5-4-3-2” เปรมทำมือให้ฤกษ์พูด ฤกษ์ยืนอยู่ที่ระเบียงร้านอาหารที่ระเบียงมีดอกไม้ และอาหารที่จัดอย่างสวยงามวางอยู่ ใจเริง พิม มาลัยวรรณมายืนอยู่หลังเปรม ดูที่มอนิเตอร์ ฤกษ์ยังยืนยิ้มหน้าตื่น ๆ อยู่ที่เดิม..เงียบ เปรมตะโกนขึ้น “คัท !!! คุณฤกษ์ครับ ทำไมมึงไม่พูดหล่ะครับ พี่เป็นพิธีกร พี่พูดสิครับ”
ฤกษ์สวน “อ้าว ไอ้เปรม ก็กูเห็นมึงนับแต่ 2 กูก็รอมึงนับถึง 1 แล้วจะพูด”
“ถ่ายรายการ เค้าไม่นับถึง 1 ครับพี่ นับ 2 แล้วพูดเลย”
“อ้าว แล้วกูจะรู้มั้ยครับคุณ กูเป็นสถาปนิก คุณลากกูมาเป็นพิธีกร ให้เวลากูเรียนรู้หน่อยสิครับผม”
“โอเคครับ คราวนี้รู้แล้วนะครับ ไม่นับหนึ่งนะครับ สองแล้วพูดเลยครับมึง”
มาลัยวรรณกระซิบพิม “พี่พิมว่าจะรอดมั้ยอ่ะ”
“รอดสิ พี่ฤกษ์ทำได้อยู่แล้ว ให้เวลาหน่อย”
ฤกษ์จูนๆ ตั้งสติ..”เออๆ อีกทีๆ”
-ฤกษ์หันมาทางใจเริง ใจเริงยิ้มให้กำลังใจ .. ฤกษ์ยิ้มรับมีกำลังใจขึ้นมาทันที / วรรณหันมาเห็นพอดี.. “อัลไลกัน” / เปรมก็เห็น พร้อมกับปรายตามาทางสาวๆ 3 คนที่ยืนอยู่ด้านหลัง .. “สาวตรึม” เริงถือสคริปในมือ กล้องเริ่ม “5-4-3-2 .....”
“สวัสดีครับ..ขอต้อนรับทุกท่านเข้าสู่รายการ “หมาบ้าน” เอ๊ย พูดผิด เอาใหม่ เอาใหม่ โทษว่ะ”
เริ่มภาพใหม่ จากวิวไฟน์เดอร์ของกล้อง จับหน้าฤกษ์พยายามควบคุมสติ “5 4 3 2”
“สวัสดีครับ ขอต้อนรับทุกท่านเข้าสู่รายการ “หมอบ้าน” รายการเกี่ยวกับบ้านที่จะนำเสนอแบบ “บ้านๆ” ให้ทุกคนเข้าถึงหัวใจการสร้างบ้าน และ.....” ฤกษ์นิ่งงันไป ยิ้มเก้อ ๆ
“คัท เป็นอะไรของมึง”
“โทษ มันตื่นเต้นว่ะ ลืมบทหมดเลย”
“ไหว....ไหมวะเนี่ย” ใจเริงอาสา “เริงช่วยเองค่ะ”
ใจเริงถือสคริปต์แล้วเข้าไปเช็ดเหงื่อที่หน้าฤกษ์ เปรม พิม มาลัยวรรณมองนิ่ง ใจเริงกระซิบที่ข้างหูคลอเคลียอยู่ด้วยกัน ฤกษ์หัวเราะคิกออกมา จับมือใจเริงแน่น หน้าแดงนิดหน่อย ใจเริงหัวเราะตาม เช็ดหน้าให้ฤกษ์ไปด้วย “โอเค”
“พี่ฤกษ์พร้อมแล้วค่ะ” ใจเริงกลับมาหลังมอนิเตอร์ตามเดิม
“พร้อมแน่นะโว้ย”