บทละครโทรทัศน์ เพลิงบุญ ตอน 7 หน้า 2
บ้านเทิดพันธ์ เตียงใจเริงที่ว่างเปล่า ใจเริงนั่งหน้าเครียดอยู่อีกด้านของเตียง กัดเล็บคิด มองเตียง
ใจเริงหยิบโทรศัพท์มือถือมาแล้วกดโทร.หา “พี่เทิด” ติดต่อไม่ได้ ใจเริงแค้น “ปิดเครื่อง !!”
ใจเริงปาโทรศัพท์ลงที่เตียง แค้น !!! “หายหัวไปไหนทั้งคืน”
เช้า บ้านเทิดพันธ์ ใจเริงเดินลงมาข้างล่าง ใส่เสื้อคลุมเดินหน้าบึ้งมาที่ห้องกินข้าว เดินมาที่โต๊ะกินข้าวด้วยความเคยชิน แล้วก็ชะงัก โต๊ะอาหารว่างเปล่า
ในอดีต..บนโต๊ะมีอาหารวางไว้อย่างอลังการ คนใช้ยืนรอบริการ ๒-๓ คน
ใจเริงยืนอึ้ง ... บ้านเงียบ ไม่มีคนใช้ โต๊ะว่างเปล่า ไม่มีอะไรจะกิน ใจเริง เซ็ง !!!
บ้านฤกษ์ ห้องนอน ถาดไม้เก๋มีอาหารเช้าวางไว้อย่างสวยงาม น่ากินมาก พิมยกมาวางไว้บนเตียง ฤกษ์สะลึมสะลือตื่นมา
“หอมจัง”
พิมยิ้มน่ารัก พิมขยับถาดอาหารเช้ามาใกล้ฤกษ์ ฤกษ์ยันตัวมาและหอมแก้มพิมอย่างแรงหนึ่งฟอด ! พิมสะดุ้งนิดๆ ฤกษ์ยิ้ม “แต่แก้มเมียหอมกว่า”
พิมเขิน เอาขนมปังยัดปาก “กลัวจะไม่ได้กินหรือไง ถึงต้องปากหวานแต่เช้า”
ฤกษ์หัวเราะ แล้วหยิบอาหารเช้ากินอย่างมีความสุข “ขอบคุณค้าบ เมียน่ารักจัง เสิร์ฟแบบนี้ทุกวันเลยป่ะ”
“ต้องดูความประพฤติ”
ฤกษ์ขำ “งั้นได้กินทุกวันแน่ เพราะผมเป็นคนเสมอต้นเสมอปลาย วันนี้เป็นยังไง อีกสิบปี ยี่สิบปี สามสิบปี เหมือนเดิม !!” พิมโยกจมูก “แล้วจะคอยดู”
พิมยิ้มท้าทายนิดๆ เหมือนไม่อยากเชื่อ ฤกษ์ยิ้มมั่นใจ พิมลุกจากเตียง ฤกษ์รีบคว้ามือไว้ ส่งสายตาอ้อน
“ไปไหน ?”
“ของขวัญกองเต็มบ้านไปหมด พิมจะลงไปจัด”
“ปล่อยมันไว้ก่อน ของขวัญไม่มีขา ไม่หนีไปไหนหรอกน่า” ฤกษ์ดึงพิมให้ล้มลงบนเตียงอีกที “ผมไม่ให้ไป วันนี้ห้ามทำงานบ้าน” พิมล้มลงบนเตียงอีกรอบ “โอ้ย !! พี่ฤกษ์ก็นอนไปสิ พิมลงไปเอง”
“ไม่ได้ แต่งงานมีเมียแล้ว ห้ามนอนคนเดียว ผิดกฎ” ฤกษ์อ้อนเมีย พิมขำ “เว่อร์ กฎอะไร อย่ามาเนียน”
ฤกษ์ไม่ยอมปล่อยพิม ดึงจะมาจูบอีกที ทันใดนั้นเสียงข้อความเข้าดังขึ้น พิมหันไปดู ฤกษ์พลาดจูบไม่โดน พิมยันตัวขึ้นมา ฤกษ์จะคว้ามือแต่ไม่ทัน “พิมมมมมม...”