บทละครโทรทัศน์ เพลิงบุญ ตอน 7 หน้า 4

ใจเริงรีบสั่ง “ถ้าพี่เทิดกลับมา อย่าปล่อยให้ออกไปไหน ฉันกำลังจะเข้าไป !!” ใจเริงวางสายใส่เลย !!

สุพรรญาสะดุดกึก..ตามประสาวัวสันหลังหวะ แล้ววางสายไป คิด...แล้วรีบเดินไปที่ห้องเทิดพันธ์

เคาะประตู แล้วเปิดเข้าไป...เห็นเทิดพันธ์นั่งทำงานอยู่  “คุณเทิดคะ ...”

เทิดพันธ์กำลังเก็บเคลียร์เอกสารเพื่อขายธุรกิจ เทิดพันธ์หันมารอฟัง

ที่ทำงานเทิดพันธ์ รถใจเริงแล่นเข้ามาด้วยความเร็ว ป๊าด ใจเริงกำลังจะลงจากรถ ทันใดนั้นปรายตาไปเห็นรถเทิดแล่นมาจอดเทียบที่หน้าตึก  “รถพี่เทิด !! ไหนบอกว่าไม่อยู่”

ทันใดนั้นสุพรรญาเดินออกมาจากตึก พอรถเทิดมาเทียบ สุพรรญารีบเปิดประตูรถ ใจเริงมอง ช็อค ...

ใจเริง เห็นสุพรรญาเดินขึ้นรถเทิดพันธ์ และรถก็แล่นออกไป “นังเลขา !!”

ทันใดนั้น .. คำสั่งของตัวเองก็ดังก้องย้อนกลับมา

“ถ้าพี่เทิดกลับมา อย่าปล่อยให้ออกไปไหน ฉันกำลังจะเข้าไป !!”  

ใจเริงอึ้ง อยากจะกรี๊ดดด โกรธจนตัวสั่น  “นังสตรอ !!!”

ในวูบนั้น..ใจเริงตัดสินใจ รีบหักพวงมาลัยเลี้ยวกลับรถ แล้วขับตามไปด้วยความร้อนใจ

รถเทิดพันธ์แล่นไปด้วยความเร็ว เห็นรถใจเริงขับตามอยู่ไม่ห่างมาก ใจเริงเกาะไม่ปล่อย ในรถสุพรรญานั่งข้างเทิดพันธ์ .. เทิดพันธ์หน้าเครียดๆ สุพรรญามองด้วยความเป็นห่วง ใจเริงขับตามด้วยความแค้น พยายามกดโทร.หาทั้งเทิด และ สุพรรญา แต่ปิดเครื่องทั้งคู่

“จะไปไหนกัน ?” ใจเริง ใจเต้นด้วยความแค้น .. เหมือนโดนตบหน้าด้วยความจริง อันเจ็บปวด

หน้าบ้านสุพรรญาในหมู่บ้านจัดสรรขนาดเล็ก รถเทิดพันธ์มาจอดเทียบ เทิดพันธ์หน้าเครียดๆ .. สุพรรญาหันมามองด้วยความเห็นใจ จับมือเบาๆ สุพรรญายิ้มหวาน “อย่าเครียดเลยนะคะ คิดมาก เสียสุขภาพนะคะ .. เอาเป็นว่า..เดี๋ยวญาช่วยผ่อนคลายความเครียดให้นะคะ”  สุพรรญา ยิ้มเยิ้ม เทิดพันธ์มองหน้าสุพรรญา และโถมเข้ามาจูบเพื่อระบายอารมณ์อย่างหนักหน่วง ด้านหลัง ... ไม่ห่างออกไปเห็นรถของใจเริงจอดอยู่ ใจเริงนั่งอยู่ในรถ ใจเริงอึ้ง ช็อค !!! มือสั่นใจสั่น “อี ... อี พี่เทิด ....”

ใจเริงอยากจะกรี๊ดดดดด แต่กลัวเสียงจะดังออกไป ใจเริงควานมือไปหยิบผ้าพันคอผืนจะเหยียบแสนมาปิดปาก

แล้วกรี๊ดดดดดดดใส่ผ้า ด้วยความแค้น