บทละครโทรทัศน์ เพลิงบุญ ตอน 11 หน้า 2
“ดีค่ะ ส่งมาเลย ฉันช๊อบชอบ ผู้หญิงแบบนี้ อยากเจอมาก จริงๆ นะคะคุณฤกษ์ ถ้าใจเริงทำท่าว่าจะไม่ไปไหน ส่งมาอยู่กับน้าเลยนะคะ น้าจัดการเอง”
ฤกษ์ขำ “ผมไม่ปล่อยให้เค้าอยู่นานแน่ครับ ตอนนี้ที่ปล่อยให้อยู่ เพราะเกรงใจพิม แต่ถ้าผมทนไม่ได้..จะไล่ตะเพิดออกไปทันที” ฤกษ์ประกาศอย่างมั่นใจ
ร้านอาหารหรู ปารมีพูดต่อเนื่อง เปรมฟังหน้าเจื่อนไป
“ในฐานะที่คุณเป็นผู้ชายและเป็นเพื่อนสนิทของฤกษ์ คุณคิดว่าถ่านไฟเก่าจะคุขึ้นมาอีกได้ไหม กับผู้หญิงแบบใจเริง”
เปรมหัวเราะ “โธ่....คนอย่างไอ้ฤกษ์ไม่มีวันกลับไปหาใจเริงแน่นอน อย่าลืมยายเริงเคยหักอกมัน แถมยังเป็นของเก่านายเทิดพันธุ์ อีกอย่างไอ้ฤกษ์มันรักพิมมาก มันไม่มีวันทรยศพิม คุณหมี่เชื่อผม”
“ฤกษ์ไม่ทรยศพิมอยู่แล้ว ฉันเชื่อค่ะ แต่....ฉันกำลังพูดเรื่องทางเพศ ผู้หญิงอย่างเริงยังมีเสน่ห์เย้ายวนในสายตาผู้ชายอยู่ไหม ฉันถามคุณตรง ๆ”
“ในความคิดผมน่ะเหรอครับ อืมม์ ก็....ยอมรับนะครับว่าเริงเซ็กซี่มากในสายตาผู้ชาย”
“แล้วคุณมีสิทธิ์เผลอกายเผลอใจไปกับความเย้ายวนนั้นไหม”
ปารมีพูดแล้วเผยอปาก ไขว่ห้างแล้วก้มตัวนิดหนึ่งเห็นเนินอก ทำหน้าเซ็กซี่ใส่เปรม เปรมกลืนน้ำลายเอื๊อก
“ก็อาจจะมีเผลอไปบ้าง....”
“นั่นไง....แสดงว่าผู้ชายมีสิทธิ์เผลอใจทั้งนั้น”
“มะ มะ ไม่จริงนะครับ ผมไม่มีวันเผลอใจเด็ดขาด ไอ้ฤกษ์ก็เหมือนกัน”
“ก็คุณสารภาพมาเมื่อกี้”
“โธ่ คุณหมี่แกล้งทำเซ็กส์ซี่ใส่ผม ผมก็เผลอพูดออกไปน่ะซีครับ”
“ก็นี่ไง ผู้ชายก็เผลอใจได้แค่ฉันแกล้งยั่วคุณนิดเดียวคุณก็เผลอใจแล้ว”
“ก็คุณคือ คุณหมี่ ไม่ใช่ใจเริงสักหน่อย”
“แต่เชื่อไหมว่าผู้หญิงที่รู้จุดอ่อนผู้ชายแบบใจเริงน่ะซีคะ เธอรู้ว่าจะควบคุมหรือชักใยผู้ชายยังไงได้บ้าง”
“ฮ่ะ ฮ่ะ คุณหมี่พูดเหมือนยายเริงเป็นแมงมุม”
“ไม่ผิดหรอกค่ะ เขาถึงเปรียบผู้หญิงบางคนคือ “แมงมุมแม่ม่ายดำ” เปรมอึ้ง ปารมีสีหน้าจริงจัง
ภายในห้องนั่งเล่นบ้านฤกษ์ ใจเริงกำลังครุ่นคิดวางแผนอะไรบางอย่าง เสียงแอ๊ดดังมาจากห้องครัว
“ว้าย....อะไรกันเนี่ย”
ใจเริงเหลือบไปมองตะกร้าผ้าวางอยู่ข้างตัว
ภายในครัวบ้านฤกษ์ เกลื่อนไปด้วยถุงขนมที่กินแล้วเปิดอ้าทิ้งไว้ขวดแยม กล่องเนย ที่เปิดกินแล้วก็ไม่ได้ปิดเก็บ จานแก้วกินยังไงก็วางไว้อย่างนั้น