บทละครโทรทัศน์ เพลิงบุญ ตอน 11 หน้า 5

ฤกษ์เดินอยู่หน้าห้องนอน กำลังจะลงมาที่ครัว

พิมรีบหันมาบอกใจเริง “นอนก่อนนะเริง พรุ่งนี้เจอกัน

ใจเริงกินแอปเปิ้ลต่อไม่ได้ใส่ใจเท่าไหร่  “อื้อ”

ในจังหวะใจเริงกัดแอปเปิ้ลแล้วน้ำแอปเปิ้ลไหลย้อยข้างปาก ใจเริงเอื้อมมือไปหยิบทิชชู่ ในจังหวะที่พิมจะเดินผ่านไปพอดี  พิมชะงักกึกเสียหลักเล็กน้อย แก้วน้ำในมือกระฉอกใส่ใจเริงแบบเต็มๆ ผั้วะ!  “ว้ายยยย !”

น้ำในแก้วเทใส่ชุดนอนอันเซ็กซี่ ยิ่งวาบหวิวหนักเข้าไปอีก พิมเห็นแล้วก็ชะงัก ทันใดนั้นเสียงฤกษ์ก็ดังขึ้น

“พิมมีอะไร ?” พิมใจหายวาบบบบบบบบบบ หันขวับมาทางฤกษ์ ใจเริงหันตาม

ฤกษ์ยืนอยู่ห่างออกไป  ฤกษ์ชะงักกึกกับภาพใจเริงตรงหน้า ฤกษ์ยังมองแล้วนิ่งอยู่ได้ ใจเริงเป็นฝ่ายยืนท้าทาย และไม่อายแม้แต่นิดเดียว พิมอยู่ตรงกลาง ทำอะไรไม่ถูกไปชั่วขณะ แล้วก็รีบตอบ

“ไม่มีอะไรค่ะ .. คือ พิมทำน้ำหกนิดหน่อย เดี๋ยวเทแก้วใหม่ แล้วรีบเอาไปให้นะคะ”

ฤกษ์ตอบพิมยิ้มๆ “ขอบใจจ้ะ” แล้วฤกษ์ก็เมินใส่ใจเริง แบบไม่มีตัวตน ใจเริงชะงักกึก

“ขอโทษนะเริง” พิมรีบส่งทิชชู่ให้ “นี่จ้ะ” แล้วพิมก็หันไปหยิบแก้วน้ำใหม่ คราวนี้หยิบขวดน้ำไปทั้งขวดเลย ไม่เทแล้ว “นอนก่อนนะ พรุ่งนี้เจอกัน” พิมรีบเดินกลับเข้าห้องไป ใจเริงเช็ดตัวไป มองตัวเองไป แล้วก็คิดเหยียดๆ

“เชอะ ทำเป็นเก๊กนิ่ง” ใจเริงเบ้ปากอย่างมั่นใจ ว่าฤกษ์ต้องคิดอะไรแน่ๆ

ห้องนอนฤกษ์  พิมเดินถือแก้วน้ำ และขวดน้ำเข้ามาในห้อง ฤกษ์ยืนรออยู่

“ขอโทษที่ขึ้นมาช้านะคะ” ฤกษ์เดินมารับแก้วกับขวดน้ำ

“พิม...คิดอะไรอยู่” พิมเงียบ “ที่คุณไม่ให้ผมลงไป เพราะรู้ว่าเค้าจะอยู่ในชุดแบบนั้นใช่มั้ย ?”

พิมหลบตานิดๆ อายกับสิ่งที่ตัวเองทำและคิด ฤกษ์ไม่ยอม หันไปวางของและหันมากอดพิม

“ถ้าคุณไม่ไว้ใจผม...คุณให้เค้าเข้ามาอยู่ในบ้านทำไม ?”

พิมสะอึก...เออ จริง...พูดไม่ออก .. ฤกษ์พูดต่ออย่างมั่นใจ

“ผมรักคุณนะพิม .. รักในความดี ความอ่อนหวาน อ่อนโยน รักทุกอย่างที่เป็นคุณ ที่ผู้หญิงคนนั้นไม่มี .. ไม่ว่าเค้าจะใส่ชุดอะไร หรือ ไม่ใส่อะไรเลย” พิมสะอึกนิดๆ “เค้าก็ไม่ทำให้ผมรักเค้าได้”

พิมกอดฤกษ์ “พิมขอโทษนะคะ ขอโทษที่คิดมาก”

“จำไว้นะพิม ถ่านเก่าๆ จากไม้ผุๆ มันไม่มีทางลุกโชนขึ้นมาได้ คุณไม่ต้องห่วง”

ฤกษ์กอดพิมตอบ .. เสียงมั่นใจมาก  พิมโล่งใจ

ห้องนอนใจเริง ใจเริงเดินเข้ามาในห้องนอน เดินผ่านกระจก ใจเริงหยุดและมองดูเรือนร่างอันแสนเซ็กซี่ของตัวเอง แล้วก็ยิ้มนิดๆ “อยากรู้นักว่าจะนิ่งได้จริงหรือเปล่า” ใจเริงยิ้มมั่นใจอยู่ลึกๆ