บทละครโทรทัศน์ เพลิงบุญ ตอน 31 (จบบริบูรณ์) หน้า 17
“ดูๆ ดูมองเค้ก น้ำลายไหลแล้วตาโจ” ผ่องใสเอ็นดู “ก็เค้กมันน่ากินนี่เนอะ ใช่มั้ยครับโจ”
“คับ!”
“ครับตลอดเลยนะครับคุณโจ ยิ่งกินเค้ก เดี๋ยวก็ยิ่งคับนะครับ” โจงง
“มุกอะไรของแกเนี่ยนังแอ๊ด หลานฉันขำไม่ถูกเลย”
แอ๊ดหน้าเจื่อนแหะๆ แล้วก็ปรายตาไปเห็นใครบางคน แอ๊ดอึ้ง แล้วก็สะกิดผ่องใส “แล้วมุกนี้ ขำออกมั้ยคะคุณผ่อง”
“มุกอะไรของแก” แอ๊ดชี้ไปที่ผู้มาใหม่ ผ่องใสหันไปแล้วก็สะดุ้งตกใจ “ว๊ายยยยย ใจเริง”
ทุกคนตกใจ หันไปตามผ่องใส ฟึ่บ!!!
ใจเริงเดินตรงมาหาโจ .. ใจเริงดูอ่อนล้า อ่อนแรง แต่ยังคงมีความอหังการอยู่ในท่วงท่า ใจเริงใส่แว่นสีชาอำพราง
แววตาที่แสบปวดร้าว ในมือถือกล่องของขวัญมาด้วย ฤกษ์อุ้มโจไว้แน่น พิมมองใจเริงด้วยความเมตตา ต่างจากผ่องใสที่จิกตั้งแง่ก่อนเลย ผ่องใสจะพุ่งไปหา ฤทธิ์รีบจับไว้ ปรามด้วยสายตา ผ่องใสจำต้องสงบก่อน ใจเริงเดินเข้ามาหยุดตรงหน้าทุกคน ในใจนั้นอ่อนยวบและเวิ้งว้างมาก เทิดพันธ์เดินออกมารับหน้าเป็นคนแรก “มาทำไม ?”
“เริงเอาของขวัญมาให้ลูก” ฤกษ์สวน “ลูก ? รู้จักคำนี้ด้วยเหรอ”
ใจเริงจี๊ด แต่เหนื่อยเกินกว่าจะตอบโต้ ใจเริงหันมาทางพิม “พิม...เริงฝากให้ตาโจด้วย”
พิมรับมา .. บรรยากาศอึดอัดๆ แล้วฤทธิ์ก็พูดขึ้น “ลูกก็อยู่ตรงนี้ ทำไมไม่ให้เอง”
ผ่องใสหันมาทางฤทธิ์ แอบขัดใจหน่อยๆ ใจเริงอึ้งๆ มองฤทธิ์ .. ฤทธิ์ส่งความเมตตามาให้ใจเริง ใจเริงถึงกับจุกเบาๆ ค่อยๆหันมาทางโจ โจมองใจเริงงงๆ .. ใจเริงมองโจ ทำตัวไม่ถูก .. ใจเริงเดินเข้าไปหาโจ ฤกษ์เบือนหน้าหนี มีทีท่ารังเกียจนิดๆ โจมองใจเริงแล้วก็ร้องไห้ ใจเริงตกใจ..ยิ่งทำตัวไม่ถูก พิมมองด้วยความสงสาร โจร้อง แล้วโผมาหาพิม ใจเริงน้ำตาจะไหล พิมมองด้วยความสงสาร ผ่องใสทนไม่ได้
“คุณฤกษ์คะ พาคุณโจมาทางนี้เถอะค่ะ ร้องใหญ่แล้ว”
ใจเริงใจสั่น เสียใจ จนทำอะไรไม่ถูก หันมาทางพิมแล้วยัดกล่องของขวัญให้ “ฝากให้โจด้วย”
ใจเริงพูดจบแล้วก็รีบเดินไปเลย ฤกษ์ มาลัยวรรณ เทิดพันธ์ ช่วยกันเล่นกับโจ เบี่ยงความสนใจให้หยุดร้อง ผ่องใสพูดไล่หลัง “ดีแล้ว กลับไปแล้วไม่ต้องมา”
“คุณก็ เค้าเป็นแม่ลูกกัน”
“แม่ที่ไม่เคยเลี้ยงลูก ไม่เคยสนใจลูก ฉันไม่เรียกว่าเป็นแม่หรอกค่ะ” ใจเริงได้ยินยิ่งเจ็บจี๊ด
พิมมองใจเริงด้วยความเห็นใจ แล้วก็ตัดสินใจวิ่งตามไป ทุกคนร้องตกใจ “พิม / พี่พิม !!!”
“คุณฤกษ์รีบไปตามคุณพิมกลับมาเถอะค่ะ เดี๋ยวจะโดนแม่นั่นปั่นหัวมาอีก” ฤกษ์คิด...แล้วไม่ตาม
“พิมเค้ามีสติแล้วครับ .. ใจเริงทำอะไรพิมไม่ได้แล้ว” ฤกษ์ไว้ใจพิม