บทละครโทรทัศน์ เพลิงบุญ ตอน 31 (จบบริบูรณ์) หน้า 20
ผ่านเวลาหลายวันต่อมา ใจเริงยืนอยู่หน้ากระจกในชุดราตรีสีแดง แววตาแห้งแล้ง ใจเริงขยับชุดดูความเรียบร้อย
ทันใดนั้นปีเตอร์ก็เดินเข้ามาแล้วก็กระชากแขนอย่างไม่ใยดี
“พอได้แล้ว จะแต่งอะไรกันหนักกันหนา” ปีเตอร์กระชากแขนเข้ามาอย่างแรง “ออกไปหาลูกค้าแป๊บเดียว กลับมาฉันก็ต้องถอดชุดเธอออกอยู่ดี” ใจเริงมองปีเตอร์ด้วยความรังเกียจอย่างแรง ปีเตอร์ลากใจเริงออกไปอย่างไม่เห็นค่า
ใจเริงเดินตามไปอย่างเลื่อนลอย ... และล่องลอย ใจเริง ... มองออกไปข้างหน้าเห็นปีเตอร์เป็นเงาทะมึนๆ เหมือนปีศาจที่ครอบงำชีวิต ใจเริงแววตาแห้งผาก ขณะที่เดินผ่านกระจกใจเริงมองตัวเองด้วยความสมเพชและสังเวชใจ ..
ภาพตัวเองในอดีตแว่บเข้ามาสลับกับในตอนนี้ที่มีแต่ความทุกข์ ตอนใจเริงเฉิดฉายในงานเลี้ยง ใจเริงสนุกสนานมีความสุขตอนที่มีฤกษ์มาจีบ ใจเริงตอนมีความสุขที่เทิดพันธ์ให้ทุกอย่าง ใจเริงตอนหัวเราะอย่างมีความสุข
ใจเริงนั่งอยู่บนรถอย่างทุกข์ระทม ด้านหลังเห็นมอเตอร์ไซด์ตามประกบ ๓ คัน “มันมาอีกแล้วครับนาย”
ปีเตอร์หันขวับไปดู “Fuck!” ใจเริงแววตาเลื่อนลอย ไม่หลงเหลือความหวาดกลัว มือปืนประกบจ่อจะยิง
“เหยียบสิเว้ย!!!” คนขับเร่งเครื่อง กระสุนเฉียดเข้าด้านหลังของตัวรถ รถปีเตอร์หักเลี้ยวหลบเข้าถนนเล็กๆ ทันใดนั้นมีรถมอเตอร์ไซด์สวนกลับมา คนซ้อนชักปืนมายิงคนขับรัวไม่ยั้ง คนขับตายคาที่เลือดกระเด็นใส่ใจเริง ใจเริงสะดุ้ง เฮือก ลูกน้องอีกคนที่นั่งข้างคนขับรีบจับพวงมาลัยแทน และดึงเบรคมือ รถพุ่งชนกำแพงหยุดกึก ปีเตอร์รีบเปิดประตูจะหนี ใจเริงยังนั่งช็อค ปีเตอร์หันมาคว้า “รีบหนีสิเว้ย นั่งทำบ้าอะไร”
ปีเตอร์ลากใจเริงออกจากรถไปอย่างทุลักทุเล
ในซอกเล็กๆ ปีเตอร์ลากใจเริงวิ่ง วิ่งจนใจเริงไม่ไหว หกล้มคลุกคลาน ใจเริงวิ่ง..วิ่ง...วิ่ง...ในหัวมีแต่คำว่า .. หยุด ... พอ ... เหนื่อย ... ระหว่างที่วิ่ง..ภาพตอนโจหัดเดินแว่บเข้ามา ใจเริงวิ่ง เริ่มจะหมดแรง ภาพโจหัวเราะแว่บเข้ามา ใจเริงฝืนวิ่งต่อ ภาพตอนฤกษ์อุ้มลูก พิมอุ้มลูก และทั้งสามคนอยู่ด้วยกันอย่างอบอุ่น แว่บเข้ามา
ใจเริงหมดแรง ... หมดใจ หมดหวัง ใจเริงสะบัดมือออกจากมือปีเตอร์ แล้วก็หยุดวิ่ง ปีเตอร์จะด่า
“หยุดทำไม จะบ้าเหรอ รีบหนีเร็ว”
ใจเริงไม่ยอมเดิน...แต่ค่อยๆถอยหลัง .. ถอยหลังออกมา ขาอ่อนเปลี้ย ด้านหลังใจเริง..เห็นมือปืนวิ่งมา มือปืนตั้งมือเตรียมยิง ปีเตอร์เลิ่กลั่กๆ ใจเริงค่อยๆหันมาทางมือปืนอย่างไม่กลัว มือปืนเหนี่ยวไก เล็งปีเตอร์ แต่มันอยู่ในวิถีที่ใจเริงยืนอยู่ ใจเริงยืนรับลูกกระสุนอย่างตั้งใจ ปีเตอร์ช็อค หันมามองอีกที เห็นใจเริงค่อยๆล้มลง ...เสียงปืนดังตามมาอีกหนึ่งชุด ปีเตอร์รีบวิ่งหนีอย่างทุลักทุเล การไล่ล่าดำเนินไป ทิ้งใจเริงไว้อย่างไม่ใครใยดี ...
ร่างใจเริงอยู่ที่พื้นลมหายใจ รวยริน ความเจ็บปวดพรากชีวิตของใจเริงไปอย่างช้าๆ