บทละครโทรทัศน์ เพลิงบุญ ตอน 31 (จบบริบูรณ์) หน้า 19

พจน์ยิ้มๆ “แต่พ่อกับแม่เลี้ยงพิมอย่างดีบนพื้นฐานของความจริงไงลูก เราไม่ได้ปกป้องลูกจนเกินไป จนไม่รู้จักความผิดหวัง พิมก็เลยได้เรียนรู้ว่าชีวิตมันไม่ได้ง่าย พอเจอปัญหาก็รู้จักเลือกทางออกที่เหมาะสมที่สุด แม้มันจะยากก็ตาม”  พิมคิดตาม

“แล้วมันจะมีวันที่เริงได้เรียนรู้ ได้เข้าใจ แล้วเลือกทางแก้ปัญหาให้ตัวเองแบบอื่นบ้าง”

““ความคิด” เป็นสิ่งกำหนดพฤติกรรมนะ แล้ว...“พฤติกรรม” ก็เป็นสิ่งกำหนดชีวิตของเรา ถ้าใจเริงยังคิดแบบเดิม ทำแบบเดิม สุดท้ายชีวิตของเค้าก็หนีไม่พ้นแบบเดิมๆ”

“พิมก็ได้แต่หวังว่า..  ความเป็นแม่ จะทำให้เริงเปลี่ยนวิธีคิดได้บ้าง .. จะได้หลุดจากชีวิตที่เป็นอยู่ทุกวันนี้”

พิมคิดถึงใจเริงด้วยความหวังดี ... ความเป็นห่วงที่มียังเหมือนเดิม

หลายวันต่อมา ห้างหรูอันแสนวุ่นวาย ฟุ้งเฟ้อ และฉาบฉวย ที่ร้านกระเป๋าหรู ใจเริงชี้ๆ เลือกซื้อ ๆๆๆ ส่งบัตรเครดิตให้พนักงาน รูดๆๆๆ  ในห้องพักปีเตอร์ผลักใจเริงลงบนเตียงอย่างแรง  ใจเริงส่องกระจกมองตัวเองที่ทรุดโทรม และเต็มไปด้วยรอยช้ำ ใจเริงหยิบยากล่อมประสาทมากินผ่อนคลายความเครียดที่แบกรับไว้

ห้างหรู ใจเริงเดินเข้าร้านนาฬิกา ซื้อๆๆๆ รูดๆๆๆๆ ใจเริงเอานาฬิกา กระเป๋า ใส่กล่องอย่างดี ปีเตอร์ผลักใจเริงล้มลงพื้น แล้วลากไปที่เตียง ใจเริงน้ำตาไหล แต่กัดฟันอดทน ใจเริงร่างกายสะบักสะบอม แววตาแห้งผาก ยืนอยู่ในร้านเพชร ใจเริงส่งบัตรให้รูดอย่างไร้วิญญาณ ปีเตอร์ตบใจเริงต่อหน้าลูกน้อง คนในร้านมอง ปีเตอร์ล้มโต๊ะ แล้วก็เดินออกไป ใจเริงลนลานทั้งเจ็บทั้งอายคนในร้าน ปีเตอร์เดินกลับมาลากใจเริงออกไปเหมือนเป็นสิ่งของ ไม่ใช่คน

ใจเริงมือสั่น หยิบโทรศัพท์มาดูไอจีของมาลัยวรรณ ข้างๆมีแก้วไวน์วางอยู่ ใจเริงอยู่ในอาการกึ่มๆ เมาๆ ใจเริงดูรูปโจ .. โตขึ้นแล้ว น่ารักมากมาย ใจเริงดูแล้วก็ยิ้ม เป็นเหมือนกำลังใจให้สู้ต่อ ดูคลิปล่าสุด ... ใจเริงกดเข้าไปดู เป็นคลิปตอนหัดเดิน .. มีฤกษ์ พิม ยืนลุ้น เสียงมาลัยวรรณพูด  “เดินไปหาพ่อเลยโจ”

“โจมาหาพ่อลูก” โจกลับเดินไปหาพิม ไม่ไปหาฤกษ์ ทุกคนขำ หัวเราะ ฤกษ์แกล้งทำหน้าจ๋อยๆ “โจ นี่พ่อนะลูก”มาลัยวรรณหันกล้องมาทางตัวเอง “โจเลือกน้าพิมค่ะ ต้องยอมนาง ... น้าพิมชนะเลิศค่ะ”

มาลัยวรรณหันกล้องไปทางพิมกับโจ พิมอุ้มโจ โจขำหัวเราะเอิ๊กอ๊าก แล้วภาพก็หยุดตรงนั้น ใจเริงเลื่อนคลิปกลับไป

“ต้องยอมนาง...น้าพิมชนะเลิศค่ะ น้าพิมชนะเลิศค่ะ น้าพิมชนะ น้าพิมชนะ !!”

ใจเริงหยุดภาพ มองหน้าพิมกับลูกแล้วก็ปล่อยโฮออกมา ใจเริงร้องไห้ด้วยความสำนึกผิด ความเศร้า ความสิ้นหวัง

วันต่อมา บ้านฤกษ์ พิมกำลังเลิอกรูปใจเริงเก็บใส่อัลบั้ม  มองไปที่รูปหนึ่งตาของใจเริงดูเศร้า พิมมองรูปแล้วทันใดเทียนสามเล่มที่จุดอยู่ก็ดับพรึ่บไป  พิมนั่งขนลุกอยู่ตรงนั้น