บทละครโทรทัศน์ เพลิงบุญ ตอน 31 (จบบริบูรณ์) หน้า 18

แถวประตูรั้วบ้านฤทธิ์ ใจเริงเดินกลั้นน้ำตา เจ็บปวดจนอยากจะไปให้พ้นๆ จากตรงนี้ให้เร็วที่สุด พิมวิ่งตามมา “เริง”

ใจเริงหยุดเดิน เงยหน้ากลั้นน้ำตา พิมเดินมาหา “ถ้าเริงคิดถึงลูก ทำไมทิ้งลูกไป ทำไมไม่อยู่กับลูก”

ใจเริงจี๊ด แต่ยังฝืน ทำเป็นไม่เป็นไร หันมาหาพิม

“เริงเป็นคนยังไงพิมก็น่าจะรู้อยู่แล้ว เริงเอาแต่ใจตัวเอง ไม่เคยคิดถึงคนอื่น เกิดวันนึงเบื่อๆ ขึ้นมาก็ไม่อยากเลี้ยง   เริงเป็นแม่ที่ดีไม่ได้หรอก แล้วเริงก็..เป็นเมียที่ดีไม่ได้เหมือนกัน .. เริงไม่ใช่พิม”

ใจเริงมองพิมเผยความอ่อนแอออกมา

“ไม่มีใครเหมือนใครอยู่แล้วเริง”

“ใช่ .. แล้วก็ไม่มีใครเป็นเพื่อนที่ดีได้เท่ากับพิม” ใจเริงน้ำตาคลอๆ “เราสองคนนี่ก็..แปลกดีเนอะ..คนนึงก็เอาแต่ใจตัวเองสุดๆ อีกคนก็อดทนคิดถึงแต่คนอื่น”

“แต่สุดท้าย..ตามใจตัวเองมากไปก็ไม่ดี  อดทนมากไปก็ไม่รอด พิมกำลังหาตรงกลางของตัวเอง เริงเองก็น่าจะลองหาดู”

“อย่ามาเตือนเราเลยพิม ไม่มีใครเตือนเราได้พิมก็รู้   ปล่อยให้เริงไปตามเรื่องของเริงเถอะ”

ใจเริงน้ำตาร่วง พิมสะเทือนใจ ใจเริงพยายามกลั้นน้ำตาหันไปมองเด็กๆที่เล่นอยู่รอบๆ

“บางทีก็นึกถึงตอนที่เราเป็นเด็กๆเนอะ”  พิมกับใจเริงนึกถึงอดีต

ภาพตอนใจเริงกับพิมอยู่กับเพื่อนๆ หยอกล้อ เล่นกัน ด้วยความสดใส สนุกสนาน

“ไม่ต้องคิดอะไร ไม่ต้องรับรู้ปัญหาอะไร คิดแล้วก็ไม่อยากโตเลย”

ใจเริงกับพิมยืนอยู่คู่กัน “แต่ทำไงได้ .. ชีวิตมันต้องเดินต่อไป .. ถึงแม้ทางที่เดินมันจะมืด แต่มันก็ต้องเดิน เดินไปจนกว่าจะไม่อยากเดิน” ใจเริงกลืนน้ำตา กลืนความเจ็บ และหันมาบอกลาพิม

“ไม่รู้ว่าเริงจะได้มาเจอลูกอีกหรือเปล่า.. ถ้า .. เริงไม่ได้มาแล้ว เริงฝากโจด้วยนะพิม พิมคงเป็นแม่ที่ดีได้มากกว่าเริง”

ใจเริงพูดเหมือนบอกลาอยู่กลายๆ พูดจบแล้วก็เดินไป พิมรู้สึกหดหู่ประหลาด มองใจเริงที่เดินจากไปอย่างหม่นหมอง .. พิมได้แต่ถอนใจ พิมกับใจเริงค่อยๆห่างออกจากกันโดยไม่มีใครรู้ว่า...ทั้งสองคนจะไม่มีวันได้กลับมาเจอกันอีกเลย

บ้านพิม  กลางคืน พิมอยู่กับมาลี และ พจน์

“พิมไม่อยากเชื่อเลยว่าใจเริงที่เคยมั่นใจ ร่าเริง มีความสุข มีชีวิตที่ดีงาม ทำไมวันนี้ถึงได้มีแววตาเย็นชา ไม่สดใส ไม่มีความหวังกับชีวิตแบบนี้”

“ก็เพราะเค้ามีแต่ความสุข ไม่เคยรู้ว่าความทุกข์ มันเป็นยังไง เวลาเจอปัญหาก็เลยเลือกทางออกที่มันง่ายๆ โดยไม่ปรับตัว ยอมแลกทุกอย่างเพื่อความสบาย .. ชีวิตเค้าก็เลยเดินมาถึงจุดนี้ จุดที่ตัวเค้าเองก็คงคิดไม่ถึง”

“แต่ตอนเด็กๆ พิมก็ไม่ได้ทุกข์ ไม่ได้ลำบาก พ่อกับแม่ก็เลี้ยงดูพิมอย่างดี”