บทละครโทรทัศน์ เพลิงบุญ ตอน 22 หน้า 2
“พี่อาจจะพลาดที่กลับมายุ่งกับเริง แต่ไม่ได้หมายความว่าพี่อยากจะเลิกกับพิม”
ใจเริงแทบกระอัก รู้สึกเหมือนตัวเองไม่สำคัญ เป็นสิ่งที่ใจเริงรับไม่ได้
“แล้วพี่ฤกษ์เห็นเริงเป็นอะไร? เป็นนางบำเรอ เป็นที่สนองอารมณ์หรือไงหะ”
ฤกษ์สวน “เป็นอะไรก็ได้แต่ไม่ใช่ “เมียที่ถูกต้องตามกฎหมาย”” ใจเริงแทบกรี๊ดดดด โกรธตัวสั่น “มะไม่จริง”
“จริง !! ยอมรับเถอะเริง พี่ไม่มีวันจะกลับมาหาเริงอีก ย้ายออกไปซะ !!! ผู้หญิงที่พี่รักคือพิม !!”
ฤกษ์เดินออกไปเลย..เจ็บลึกๆข้างใน เพราะรู้สึกว่าตัวเองทำผิด ใจเริงมองฤกษ์ที่เดินออกไปอย่างไม่ไยดี ใจเริงแค้น “กรี๊ดดดดดดๆๆๆ” ใจเริงปาของไปด้วยความแค้น ไม่ได้ดั่งใจ ใจเริงคิด..สุดแค้น
“ไม่... ไม่จริง..พี่ฤกษ์ไม่ได้รักพิม ไม่ได้รักพิม !!!” ใจเริงคิดด้วยความแค้น ไม่ยอม !!!
โรงแรมเทิดพันธ์ เทิดพันธ์ถามด้วยความตกใจ “คุณพิมเห็นเองเลยเหรอ ?”
เทิดพันธ์ กับมาลัยวรรณเม้าท์อยู่ที่ร้านอาหารของโรงแรมเทิด ทั้งสองคนช่วยกันจัดร้านไป คุยกันไป หน้าร้านอาหารมีป้ายเขียนว่า “Open Soon เปิดบริการเร็วๆนี้”
“ค่ะ..ฉันยังว่าพี่พิมใจดีเกินไป วิ่งหนีออกมาเฉยเลย ถ้าเป็นฉันนะ ต้องมีตบกันบ้างหล่ะ”
เทิดพันธ์หันขวับมา “แต่ผมว่าพี่สาวคุณทำถูกแล้ว ใช้กำลังไปก็ไม่มีประโยชน์”
“ไม่มีประโยชน์แต่ก็สะใจ” มาลัยวรรณนึกได้ “เออนี... ห้ามคุณบอกพี่พิมนะว่าฉันเล่าให้คุณฟัง ฉันไม่รู้จะระบายกับใคร พี่พิมก็ไม่พูดไม่จาเก็บตัวร้องไห้มาตั้งแต่เมื่อคืน แถมเมื่อเช้าพี่เริงยังมาหาพี่ฤกษ์ถึงบ้าน”
เทิดพันธ์เครียด “หา....เริงมาทำไม ?”
“อาจจะอยากมาเย้ยพี่พิมมั้ง ขับรถพี่ฤกษ์มาด้วยไม่รู้ว่าพี่พิมจะเห็นหรือเปล่า”
เทิดพันธ์ฟังแล้วยิ่งเป็นห่วงพิม
“ไม่รู้ว่าจะเป็นยังไงต่อ พี่พิมจะผ่านไปได้หรือเปล่าก็ไม่รู้” มาลัยวรรณพูดด้วยความเป็นห่วง
เทิดพันธ์คิดถึงพิม
คืนนั้น หน้าห้องคอนโดใจเริง แม่บ้านมาส่งผ้าในถุงพลาสติคซีลอย่างดี สำหรับเดรสใส่ถุงยาว ใจเริงรับมา “เท่าไหร่”
พนักงานหันไปหยิบผ้า พร้อมกับดูบิล “หนึ่งพันสามร้อยเจ็ดสิบบาทค่ะ”
ใจเริงจะหยิบเงินแล้วชะงัก “หะ?? อะไรนะ แค่ซักผ้า พันกว่าบาทเลยเหรอ ทำไมมันแพงขนาดนี้”
“คุณบอกให้ซักมือ แล้วก็ซักแห้งอย่างดีทุกชุด ชุดนึงก็สองร้อยกว่าบาท มีหกชุดก็ราคานี้หล่ะค่ะ”
พนักงานยื่นใบเสร็จให้ดู ใจเริงดูบิลแล้วก็ดูเงินในกระเป๋าเห็นแบงค์ร้อยล้วนๆ ใจเริงอึกอักๆ “เอ่อ.....”
ทันใดนั้นก็มีเงินมาวางบนบิล พร้อมกับเสียงเทิดพันธ์ดังขึ้น “นี่ครับ พันสามร้อยเจ็ดสิบบาท”
ใจเริงหันไป เห็นเทิดพันธ์ยืนอยู่ ใจเริงชะงัก....มองหน้าเทิดพันธ์ไม่ค่อยวางใจ “รู้ได้ยังไงว่าอยู่ที่นี่”