บทละครโทรทัศน์ เพลิงบุญ ตอน 22 หน้า 3
ห้องรับแขก คอนโดใจเริง ใจเริงวางเสื้อผ้าลงบนโซฟา และหันมาทางเทิดพันธ
“พิมบอกว่าเริงอยู่ที่นี่งั้นเหรอ”
“เปล่า พิมเขาไม่พูดถึงคุณหรอก แค่เอ่ยชื่อเขาก็....” ใจเริงสวน “แล้วรู้ได้ยังไงว่าฉันอยู่ที่นี่”
“ตอนนี้กระแส “เพื่อนทรยศเพื่อน” ของคุณมันกระจายไปทั่วกลุ่มคนรู้จัก มันสืบ โลเคชั่นได้ไม่ยากหรอก”
เทิดพันธ์มองหน้าใจเริงแววตาเหยียด “ไม่มีที่จะไป เงินก็ไม่มี แม้แต่สามีเพื่อนก็เลยต้องคว้าไว้ก่อน!!” ใจ
เริงเชิด “คุณทำแบบนี้ได้ยังไงหะเริง? พิมเค้าดีกับคุณทุกอย่าง เค้าให้คุณทุกอย่าง”
ใจเริงสวน “ถ้าให้ทุกอย่างจริงๆ แค่สามีก็ไม่เห็นจะต้องฟูมฟายไปฟ้องคนทั้งโลก”
เทิดพันธ์สะอึก มองใจเริงที่ยังลอยหน้าลอยหน้า “นี่คุณไม่รู้สึกผิดเลยหรือไง”
“ถ้าจะพูดเรื่องผิด! มันก็ผิดกันทุกคน! รวมทั้งพี่เทิดด้วย! ถ้าพี่เทิดไม่หมดตัว เริงก็คงไม่ต้องตกระกำลำบากจนต้องหันไปหาพี่ฤกษ์แบบนี้” เทิดพันธ์อึ้ง
“ตกลงที่ทำทุกอย่างก็เพื่อความอยู่รอดของตัวเอง? ถามหน่อย..คุณต้องการเท่าไหร่? เท่าไหร่ถึงจะพอ”
ใจเริงเชิดหน้า) ถามทำไม? จะให้เริงหรือไง”
“ถ้าพอให้ได้ ก็จะให้ แล้วก็เลิกไปยุ่งกับคุณฤกษ์ หยุดทำร้ายเพื่อนคุณได้แล้ว”
ใจเริงชะงักมองหน้าเทิดพันธ์ “พี่เทิดแคร์พิมขนาดนั้นเลยเหรอ? ถึงกับจะเอาเงินมา จ้างให้เริงเลิกกับพี่ฤกษ์เนี่ยนะ”
“ใช่ คุณพิมเค้าเป็นคนดี เค้าไม่ควรจะมาเจอเรื่องแบบนี้ !!!”
ใจเริงเชิด หมั่นไส้ “คำก็คนดี สองคำก็คนดี !! ถ้าพิมดี แล้วเริงเลวอยู่คนเดียวหรือไง”
“ใช่ !! ถ้าไม่เลวคงไม่แย่งสามีเพื่อนเพียงเพื่อความอยู่รอดของตัวเอง !!!” ใจเริงปรี๊สเลย สวนด้วยความแค้น
“เออ เริงเลวก็ได้!!! แต่จะบอกให้นะ..คนเลวอย่างเริง ไม่ขอรับเงินบริจาคจากใคร เพราะเริงไม่ยอมออกไปจากชีวิตพี่ฤกษ์ เริงจะทำให้เห็นว่าเค้ารักเริงมากกว่าพิม !! พี่ฤกษ์จะต้องเลือกเริง ไม่ใช่พิม”
“เลิกฝันได้แล้ว !! เค้ากลับไปง้อเมียเค้าแล้ว เค้าไม่มีวันเลือกผู้หญิงอย่างคุณ !!!”
ใจเริงจี๊ด “ไม่จริง!!!! พี่ฤกษ์ไม่เคยรักพิม! คนที่เค้ารักมาตลอดคือ เริง เริงเท่านั้น !!”
เทิดพันธ์อึ้ง ที่ใจเริงมั่นใจ และคิดทุกอย่างเข้าข้างตัวเองอย่างไม่น่าเชื่อ ใจเริงเดินมาที่ประตูเปิดประตูผั้วะ
“ออกไปเลย แล้วก็ไม่ต้องกลับมาอีก เอาเศษเงินเก็บไว้สร้างเนื้อสร้างตัวเถอะ ดูท่าทางคงจะต้องจนไปนาน ออกไป” ใจเริงตะโกน พร้อมชี้ไล่ “ออกไป !!!!!”
เทิดพันธ์ชี้หน้าใจเริง “ผมจะรอดูวันที่คุณไม่เหลือใคร ถ้าถึงวันนั้น อย่าโทษคนอื่น เพราะคุณทำตัวคุณเอง”
เทิดพันธ์เดินออกจากห้องไป ใจเริงรีบเดินตามไปปิดประตูไล่อย่างดัง ปัง !!!!!!!
ที่หน้าห้อง เทิดพันธ์ยืนเครียด ทั้งสมเพช ทั้งรังเกียจ ลึกๆโกรธและรู้สึกกับสิ่งที่เกิดขึ้นอย่างเลี่ยงไม่ได้
ในห้อง ใจเริงโกรธตัวสั่น ไม่ยอม ไม่ยอม กัดเล็บด้วยความเครียด ในใจคิดแต่ว่า “แพ้ไม่ได้ๆ”
เช้าวันรุ่งขึ้น ห้องนอนพิม พิมนั่งซึมอยู่บนเตียงเหมือนไม่อยากเคลื่อนไหว... หน้าซีดเซียว ตาช้ำจากการร้องไห้อย่างหนัก ทันใดนั้นเสียงเคาะประตูดังขึ้น พร้อมกับเสียงหมี่ที่ดังเข้ามา “พิม....พี่ขอเข้าไปนะ”