บทละครโทรทัศน์ เพลิงบุญ ตอน 22 หน้า 4
ประตูห้องเปิดเข้ามา..มาลัยวรรณพาหมี่เดินเข้ามา หมี่มองพิมด้วยสายตาที่สุดแสนจะเข้าใจและรู้ใจกันสุดๆ หมี่น้ำตาคลอทันทีที่เห็นสภาพน้องสาว “โธ่...พิม” พิมมองหน้าหมี่แล้วน้ำตาก็ร่วง “พี่หมี่.....”
หมี่โผเข้ามาหาพิม พิมอ้าแขนรับ ทั้งสองคนกอดกันร้องไห้...พิมปล่อยโฮออกมา สะอื้นฮักๆเหมือนเด็ก
หมี่น้ำตาซึมตาม กอดพลางลูบผมอย่างอ่อนโยน มาลัยวรรณมองอย่างเศร้าตาม
“ปล่อยมันออกมา....ร้องมันออกมาให้หมด”
พิมพรั่งพรูออกมาอย่างไม่เก็บ หมี่สงสารจับใจ
“ในหัวตอนนี้มันมีคำถามเต็มไปหมด .. ทำไมพี่ฤกษ์ทำแบบนี้ ทำไมเริงทำแบบนี้”
พิมพูดอย่างเลื่อนลอยเจ็บปวด แต่น้ำตาไม่ไหลแล้ว หมี่กับพิมนั่งปรับทุกข์อยู่เทอร์เรซ
“มันเริ่มมาตั้งแต่เมื่อไหร่ ที่ไหน มีตอนไหนบ้างที่เค้าโกหกพิม มันมีแต่คำถามวนไปวนมาในหัวเต็มไปหมด”
“แล้วได้คำตอบมั้ย” พิมส่ายหน้า หมี่ถามต่อ “แล้วจะตั้งคำถามซ้ำเติมตัวเองทำไม?” พิมจี๊ด
“ไม่ต้องหาคำตอบแล้ว รู้แค่ว่า มันเกิดขึ้นแล้วไม่ต้องมานั่งหาเหตุ แต่มาคิดดีกว่าว่าจะทำยังไงกับ “ผล”
ของมันต่อไป” พิมคิด และยังยืนยัน “พิมบอกพี่ฤกษ์ไปแล้ว พิมจะหย่า พิมรับไม่ได้ ที่จะอยู่กับคนโกหก”
พิมโกรธ “พี่ฤกษ์กลับไปหาเริง พิมยังโกรธน้อยกว่าที่เค้าโกหกปิดบัง ถ้าเค้ามาบอกพิมดีๆ พิมจะหลีกทาง
ให้ ไม่ต้องมาเจ็บเท่านี้”
หมี่พยักหน้า “พี่เข้าใจ...เรื่องความไว้วางใจเป็นเรื่องใหญ่ในการใช้ชีวิตคู่ แต่พี่ไม่อยากให้พิมวู่วามตัดสิน
ใจเพราะอารมณ์”
“ไม่เลยค่ะ พิมมั่นใจว่าพิมมีสติดี ไม่ได้หย่าเพราะประชด แต่พิมหย่าเพราะพิม.. ทนอยู่กับคนที่โกหกเรา
ไม่ได้จริงๆ ความไว้ใจ ความเชื่อมั่นที่เคยมี...มัน...ไม่เหลือเลย..มันไม่เหลือเลย.....” พิมน้ำตาร่วงอีกรอบ
หมี่รู้ว่าพูดไปก็ไม่มีประโยชน์...หมี่ขยับมานั่งข้างๆ แล้วก็กอดพิมด้วยความสงสาร
หน้าบ้านพิม มาลัยวรรณแต่งตัวสวยพร้อมจะไปทำงาน รถเทิดพันธ์แล่นเข้ามาจอด เห็นรถปารมีจอดอยู่
“มาตรงเวลาเป๊ะเลยนะคะ ขอบคุณนะคะที่วันนี้มารับฉัน”
“พิมเป็นยังไงบ้าง” มาลัยวรรณหน้าเจื่อนไป น้อยใจนิด ๆ
“ก็ยังเศร้าเหมือนเดิมน่ะค่ะ แต่วันนี้ยังดีพี่หมี่มาหา”
“คุณปารมีมาเหรอครับ”
“ค่ะ... ปลอบใจกันอยู่ที่เทอร์เรซน่ะ
เทิดพันธ์มองไป มาลัยวรรณเซ็งนิด ๆ “เอ้า เดี๋ยวฉันพาไปพบ”
“ถามคุณพิมก่อนดีไหมว่าอยากพบผมรึเปล่า”
“ไหนๆ มาแล้ว ก็ไปเถอะ” มาลัยวรรณดันเทิดพันธ์เข้าไป สายตาเหลือบเห็นฤกษ์มายืนเกาะประตูอยู่ หน้าแดงก่ำ หมองคล้ำเพราะยังดื่มไม่เลิกมาทั้งคืน “คุณเข้าไปก่อนนะ”
“ได้ครับ” เทิดพันธ์พ้นไป มาลัยวรรณรีบมาหาฤกษ์ “พี่ ฤกษ์ โอ้โห... กลิ่นเหล้าหึ่งเลย”