บทละครโทรทัศน์ ปดิวรัดา ตอนที่ 13 หน้า 2
ศรัณย์นอนหันข้างมองรินอยู่ “ลืมอะไรหรือหล่อน”รินหันมาเห็นเลยค้อนหันหลังให้ ศรัณย์ขำ “ค้อนอันเบ้อเริ่ม เขวี้ยงมาถึงนี่ อืม ไม่ใช่หล่อนคนเดียวหรอก ที่คิดถึง ฉันก็คิดถึงแก้มหล่อนจนนอนไม่หลับเหมือนกัน”
รินร้องอ๊ายเสียงดังลั่น ลุกขึ้นยกของประดับทำจากโลหะที่หัวเตียงเขวี้ยงไปที่หัวศรัณย์ จนศรัณย์ต้องกลิ้งตกเตียงลงไป เพื่อหลบของที่พุ่งมาใส่หน้า “เฮ้ยเหล็กทั้งดุ้น ตายได้นะ เดี๋ยวก็มีด เดี๋ยวก็เหล็ก”
“อุตส่าห์หนีมาอยู่เงียบๆ คนเดียว ยังตามมากวนประสาทอยู่ได้ นี่ ขอให้ฉันได้ใช้ชีวิตสงบสุขบ้างไม่ได้หรือไงหา” รินลงนอนหันหลังให้ ศรัณย์เดินมาช้าๆ สีหน้าจริงจัง คุกเข่าลงข้างเตียง รินหันมาเจอตกใจ “คุณ” รินงงว่ามานั่งทำไม
ศรัณย์จริงจัง เศร้า “ที่ว่าจะอยู่เงียบๆ...แค่ชั่วคราว หรือตลอดไป”
“ก็ ก็”
“ถ้าไม่ได้หนีตามไอ้ตี๋มา แล้วกะว่าจะอยู่ที่นี่นานเท่าไหร่”
รินยังนอน ประสานสายตากับศรัณย์ที่นั่งคุกเข่าใกล้ๆ “งั้นฉันถามคุณกลับบ้าง มาตามฉันทำไม “ฉันมีความหมายอะไรสำหรับคุณ”” ศรัณย์อึ้งไป “คุณก็ไม่มีคำตอบใช่ไหม ฉันก็เหมือนกัน ถ้าเราหาคำตอบให้คำถามนี่ไม่ได้ ชีวิตเราสองคนแย่แน่” ศรัณย์เครียดไป “หน้าเครียดเลย ตลกไม่ออกแล้วสิ ชิ”
ศรัณย์คิดทบทวน “เธอมีความหมายอะไรสำหรับฉัน ?”
”ค่ะ หาคำตอบมาให้ได้ เมื่อมีคำตอบ ฉันถึงจะยอมกลับไปกับคุณ ไม่งั้น ไม่กลับ !”
ทั้งสองมองหน้ากันอยู่อย่างนั้น รินนอนมอง ศรัณย์นั่งกับพื้นข้างเตียง จริงจังกันไปทั้งคู่
กลางวันวันใหม่ บ้านพักดวงสวาท เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น ดวงสวาทรับสายได้ยินเสียงร้อนรนที่ปลายทาง สุนันทาโทรมา “พี่ดวงสวาทเร็วเข้าค่ะ คุณพ่อกับคุณแม่พี่จะมาหาที่บ้านสุ”
“อะไรนะ คุณพ่อคุณแม่หรือ”
“รถไฟจะถึงเย็นนี้ พี่ดวงสวาท รีบจับรถที่เร็วที่สุดมาหาสุที่นครเลยนะคะ”
“เอ้อ ได้จ้ะได้” ดวงสวาท รีบวางหูแล้วออกวิ่งไป
ในครัว รินทำขนมอยู่มีศรัณย์กับแจ๋วเป็นลูกมือ บุรณีแต่งตัวเสร็จแล้วเดินมาหา “พวกเราจะไปโรงแรมแล้วนะ ต้องไปค้างที่โรงแรมกันหมด ฝากคุณพ่อคุณแม่แล้วก็บ้านด้วยนะริน อ้อ มีอะไรฝากไปโรงแรมไหม”
“มีๆ อยู่ที่โต๊ะในสวนน่ะ” รินเดินไป ศรัณย์ลุกตาม รินดุ “คุณจะตามมาทำไม”
ศรันย์หึง “สวน... สวนตรงไหน ติดข้างบ้านหรือเปล่า”
บุรณีกับแจ๋วมองหน้ากัน ยิ้มๆ จะตามติดอะไรขนาดนั้น
“แค่ตรงนี้ เดินไปสามก้าว”
“ฉันช่วยยกของไง”
รินเน้น “ไม่ต้องค่ะ” รินเสียงเข้ม ก่อนเดินออกไป