บทละครโทรทัศน์ ปดิวรัดา ตอนที่ 13 หน้า 3
ศรัณย์เลยจำต้องนั่งลงอดตาม แจ๋วและบุรณียิ้มๆ เดินตามรินออกไป
รินเดินนำมาที่ถาดขนมที่วางไว้ รอคนมายก บุรณีตามมา แจ๋วเข้าไปเตรียมข้าวของเตรียมยกที่มุมหนึ่ง
“คุณปลัดศรัณย์รักตัวมากเลยนะ ตามเฝ้าตั้งแต่เช้าอย่างกับกลัวหาย ตลกชะมัด”
“ไม่ใช่หรอก เขาคิดว่ารินเป็นข้าวของเป็นสมบัติเขาน่ะ ไม่ใช่ความรัก”
“หมายความว่าไง”
“พี่อรุณกับเขาไม่ถูกกัน”
“หึงใช่ไหม เขาหึงริน”
“หึงเขาใช้กับคนรักกัน เขารักคนอื่นอยู่ เขาจะมารักรินได้ยังไง เขาแค่กลัวเสียหน้า เสียศักดิ์ศรี กลัวแพ้พี่อรุณ ก็เท่านั้นแหล่ะ”
อรุณฤกษ์ โผล่มา “ใครคิดถึงพี่อรุณจ๊ะ เห็นเรียกชื่อพี่อยู่ รินนั่นเอง พี่ก็คิดถึงรินจ้ะ”
รินตกใจมาก “พี่อรุณมาทำไมคะ”
“ก็มาช่วยงานไง มารับบุ ไปโรงแรม”
“งั้นก็รีบๆ ขนของแล้วไปเลยค่ะ รีบไปเลยค่ะ” รินลากอรุณฤกษ์มาสมทบช่วยแจ๋วยกของ
“พี่ยังไม่ได้กินข้าวเลย ที่บ้านไม่มีอะไรกิน ขอกินข้าวก่อนได้ไหม”
รินเร่ง “ไม่ได้ค่ะ ไม่ได้...ไปเลยค่ะ แจ๋วนำไปเลย คุณบุเร็วเข้าค่ะ”
“ต้องรีบขนาดนี้เลยหรือนี่“ ทั้งสามขนของออกไป รินถอนใจโล่ง
ในครัว รินเดินกลับมาหน้าตาสบายใจขึ้น
“ทำไมไปนานจัง”
“ก็ กลัวลืมของน่ะค่ะ อยากตรวจสอบให้เรียบร้อย”
จู่ๆอรุณฤกษ์ ก็โผล่หน้ายิ้มหวานเข้ามา “เออ ริน พี่จะถามว่าจะให้กลับมารับรินไปไหม”
ศรัณย์และอรุณฤกษ์ ทั้งสองชี้หน้า ตกใจพร้อมกัน เสียงดัง “ไอ้ตี๋ / ศรัณย์ !” ทั้งสองพุ่งเข้าหากัน เข้าเกาะคอ ชกกันคนละเปรี้ยง
“นายเอาเมียฉันมา”
“นายนั่นล่ะ ทำร้ายจิตใจริน”
ริมพยายามห้าม “อ๊าย หยุดๆๆ”
ศรัณย์เทแป้งใส่หัวอรุณฤกษ์ จนขาวไปทั้งหน้า อรุณฤกษ์ไอแค่กๆ ศรัณย์ยิ้มสะใจ
บุรณีกับแจ๋ววิ่งเข้ามาเพราะได้ยินเสียง “ตายแล้วนี่มันอะไรกัน”
ศรัณย์กับอรุณฤกษ์สะดุ้ง ที่กำลังสะบัดแป้งออกจากหัว
แจ๋วอุทาน “ว้าย นึกว่าผีบ้านผีเรือน”