บทละครโทรทัศน์ ปดิวรัดา ตอนที่ 13 หน้า 4
“จำเอาไว้ ทีหลังอย่ามายุ่งกับเมียฉัน”
“เขาไม่ใช่เมียนาย เมียนายคือดวงสวาท...” ระหว่างพูด อรุณฤกษ์ก็แอบเอามือไปด้านหลัง หยิบหม้อที่มีน้ำสีแดงขึ้นมาเทใส่หัวศรัณย์ จนเปียกไปทั้งหัว “ฮึ่ย” สาวๆร้องอ๊าย
รินโมโห “ไม่! ขนมฉัน พังหมดแล้ว”
สองหนุ่มพุ่งเข้ามาหา มาบีบคอกันจนหน้าเขียวหน้าแดง ศรันย์โกรธ “ฮึ่ย ไอ้ชั่ว !”
อรุณฤกษ์สวน “นายมัน ไอ้บ้า !”
ศรันย์ไม่ยอมแพ้ “ฉันจะบีบคอให้นายตายคามือ”
แจ๋วตกใจ “ทำไงดีคะ เรามีแต่ผู้หญิงจะห้ามเขายังไงดีคะ”
“ไปตามคุณพ่อกัน” บุรณีพยักหน้ากับรินกับแจ๋ว บุรณีกับแจ๋วชวนกันออกไป
รินยืนโกรธหันไปอีกด้าน ไปเอาถาดมา แล้วปีนขึ้นเก้าอี้ เพราะสองหนุ่มสูงกว่า รินใช้ถาดฟาดลงไปที่หัวของทั้งสองคนเบิ้ล ซ้าย หมุนถาดกลับมาเบิ้ลขวา รวดเร็ว เคร้ง !เคร้ง ! สุดแรง จนสองหนุ่มร้องโอ๊ย กุมหัว ยอมหยุด แจ๋วกับบุรณีหันมาตกใจ หน้าเหยเกตามสองหนุ่ม
แจ๋วเป็นห่วง “เสียงดังสนั่นเลย อูย หัวจะแตกไหมนั่น”
รินชี้ศรัณย์ “คุณศรัณย์ ถ้าไม่หยุด ฉันจะไม่กลับไปกับคุณเด็ดขาด ส่วนพี่อรุณ ถ้าไม่หยุดรินจะไม่พูดกับพี่อีกตลอดชีวิต”
ศรันย์โวย “นี่หล่อน ขี้หูฉันสั่นหมดแล้ว มันโหดไปไหมเนี่ย หา... โอยเจ็บ”
อรุณฤกษ์โอดครวญ “นั่นสิ เมื่อก่อนไม่เห็นร้ายแบบนี้เลย แตกป่าววะเนี่ย”
บุรณีกระซิบแจ๋ว “ไม่เคยเห็นรินโมโหขนาดนี้เลย ตลกจริง” บุรณีหัวเราะหน้าสองหนุ่ม
“แยกกันเดี๋ยวนี้ พี่อรุณจะไปเข้าห้องน้ำก็รีบไปเลย แล้วอย่าเดินมาที่นี่ คุณศรัณย์นั่งลง ห้ามออกไปจากในครัว ได้ยินกันไหมคะ” สองหนุ่มมองกัน รินเข้มมาก รินเสียงดังขึ้นอีก “ไปสิคะ!”
อรุณฤกษ์บ่นเบาๆกลัวริน “ฮึ่ย ฝากไว้ก่อนเถอะ”
ศรันย์ย้อนเสียงเบา “ไม่ใช่ธนาคาร ไม่รับฝากโว้ย”
“แหะ บุเข้าใจแล้วค่ะ ว่าแมวกับหนู ห้ามเจอกันจริงๆ ต่อไปจะช่วยระวังนะคะ” บุรณีเดินตามอรุณฤกษ์ไป
ศรัณย์ได้แต่นั่งเซ็งที่เดิม แจ๋วปิดปากขำ รินมองข้าวของเสียดายมาก กลุ้ม
บริษัททำไม้ ช้องนางนั่งคุยกับชรัตน์ “ช่วงที่คุณพ่อทำสัมปทาน อายังเรียนอยู่ที่ปีนัง อาเป็นผู้หญิง คุณพ่อก็เลยไม่ยอมสอนงานให้ สรุปคืออาไม่รู้เรื่องสัมปทานที่ลานเขาพยุงเลย”
“แล้วคนนี้” ชรัตน์ชี้ไปที่ฉมที่นั่งห่างไปอย่างเจียมตัว
ช้องนางเป็นคนตามมาให้ “ลุงฉม ลุงเขาเป็นคนเก่าคนแก่ของบริษัท ชรัตน์ลองถามดูเอาเองแล้วกัน” ชรัตน์พยักหน้า
“คุณพ่อร้องไห้ ตอนพูดถึงเขาพยุง เราเคยมีสัมปทาน ที่ลานเขาพยุง ที่เชียงใหม่ใช่ไหม”