บทละครโทรทัศน์ ปดิวรัดา ตอนที่ 13 หน้า 5
“ขอรับคุณหนู เป็นสัมปทานสั้นๆ แค่สองสามปี”
“แล้วเกิดอะไรขึ้นที่นั่น”
“เอ้อ คือ”
“บอกมาเถอะ คุณพ่อพูดคำๆนี้มาตั้งแต่ล้มป่วยใหม่ๆ เราทุกคนต้องช่วยท่านนะ”
“ผมประจำการที่กรุงเทพมาตลอด ไม่รู้เรื่องนัก แต่เขาลือกันว่า ท่านเจ้าคุณพิจารณ์มีเมียและมีลูกอีกคนที่เขาพยุงครับ”
ทั้งสองตกใจ “เมียกับลูก!”
“ผู้หญิงหรือผู้ชาย”
“ไม่มีใครทราบครับ คนงานที่เขาพยุงเป็นคนท้องถิ่นทั้งหมด คนที่ติดตามท่านไปก็ตายหมดแล้ว เรื่องที่ลือๆกันก็ไม่ค่อยมีใครพูดกันต่อ เพราะเกรงใจคุณหญิงและคุณหนู”
ศรันย์เริ่มเข้าใจ “พ่อคงห่วงเมียกับลูกที่ว่า ถึงได้ฝากฝังฉันขนาดนั้น ฉันเป็นลูกคนเดียว แม่ก็เสียไปแล้ว ฉันไม่ใช่คนใจแคบหรอก”
ช้องนางซัก “แล้วเราจะรู้ข้อมูลพวกนี้ได้จากใครอีก นายฉมแนะนำได้ไหม”
“คงต้องไปที่เขาพยุง ถามเอาจากคนแถวนั้นครับ คนอื่นๆในบริษัท ก็รู้เท่าๆกับผมนี่ล่ะครับ”
“เอาไงต่อดีล่ะ พ่อชรัตน์”
“ผมจะตามสืบเรื่องนี้ต่อครับ ไว้เสร็จงานทางนี้แล้ว จะขึ้นไปที่เชียงใหม่ด้วยตัวเองครับคุณอา”
ช้องนางโล่งใจ “คุณพี่คงดีใจ ที่ชรัตน์เข้าใจท่าน ชรัตน์ทำถูกแล้วล่ะลูก”
ชรัตน์พยักหน้า สีหน้ามุ่งมาด “พ่อร้องไห้ ผมเพิ่งเคยเห็นก็คราวนี้แหล่ะ คงสำคัญสำหรับท่านมาก ยังไงผมก็ต้องตามเมียกับลูกมาให้ท่านให้ได้ครับ”
ที่บ้านสุนันทา สุนันทาเดินนำมหินท์ นริศ และนิจเข้ามา คนใช้หิ้วกระเป๋าเดินทางเข้าบ้านมา เพิ่งมาจากกรุงเทพ
“นั่งพักกันก่อนค่ะ” สุนันทาบอกคนใช้ “กระเป๋า.. เดี๋ยวเอาขึ้นไปที่ห้องที่จัดไว้เลยนะ”
“แม่ดวงสวาทไปไหน พ่อแม่มาทั้งคนแทนที่จะไปรับที่สถานีรถไฟ”
ดวงสวาทเดินออกมา ทำตัวเนียนว่าอยู่บ้านนี้มาก่อน “หนูอยู่นี่ค่ะ อยู่หากับข้าวให้คุณแม่คุณพ่อไงคะ ขี้บ่นจริง” ดวงสวาทตกใจไม่นึกว่าเขามา “คุณชายนริศ”
นริศสีหน้าเสียใจ “คุณดวงสวาท”
“คุยกันไปนะคะ หนูไปดูเครื่องดื่มมาให้” สุนันทาออกไป
นิจบ่น “หล่อนมันใจจืดใจดำ โทรมาก็ไม่คุยกับพ่อกับแม่ ต้องให้พวกเราถ่อมาถึงนี่ ตกลงจะตัดแม่ตัดลูกกันใช่ไหม”
ดวงสวาทยกมือไหว้ขอโทษ “บุญคุณพ่อแม่ท่วมหัว ใครจะกล้า หนูกราบขอโทษค่ะ หนูแค่ไม่สบายใจ อยากอยู่เงียบๆ คิดทบทวนอะไรๆ”