บทละครโทรทัศน์ ปดิวรัดา ตอนที่ 10
โถงเรือนใหญ่ คุณหญิงแก้วนั่งกับศรัณย์ คุณหญิงแก้วกำลังจัดขนมลงขวดโหล ศรัณย์ดูแลปืนของตัวเอง คุณหญิงแก้วนั่งคุย “แม่บอกให้ไปไล่เขา สุดท้ายก็ไปช่วยเขาจนได้”
“บราลีของคุณแม่ เขาไม่พูดกับผมมาสามสี่วันแล้ว”
คุณหญิงแก้วปิดขวดโหลทั้งสองขวด ที่มีขนมเท่าๆกัน เป็นขนมคนละอย่าง “ถ้าความรักใส่โหลพวกนี้ได้ รักเก่ากับดวงสวาท รักใหม่กับบราลี ตอนนี้คงสูสีกันน่าดูสินะ” คุณหญิงแก้วชี้ให้ดูว่ามีขนมอยู่เท่าๆกัน
“รักใหม่งั้นหรือ เฮ้อ ผมกับบราลีจะเรียกว่ารักได้จริงหรือ เขาพร้อมจะทิ้งผมไปทุกเมื่อ ที่อยู่กันทุกวันนี้ก็เพราะหน้าที่ เพราะความเป็นเพื่อนที่ปรารถนาดีต่อกันเท่านั้น”
“แล้วลูกคิดว่าเนื้อแท้ของสามี ภรรยาคืออะไร ซาบซ่านหวือหวาเหมือนในละเม็งละครงั้นสิ นั่นน่ะ แค่ช่วงแรก ที่เหลือทั้งหมดก็คือเพื่อน เพื่อนแท้ เพื่อนตาย มันก็แค่นี้แหล่ะ”
ศรัณย์นั่งคิด ตอนช่วยรินหั่นผักในครัวแล้วพูดคุยกัน
“เพื่อนหรือครับ” ศรัณย์ยิ้มออกมา เพราะตกลงกับรินเอาไว้อย่างนั้น
“งั้นเราก็ต้องอยู่กันแบบเพื่อน”
“ได้ใช่ไหมคะ เพราะดิฉันจะมีความสุขมากเลย เป็นเพื่อนกันนะคะ”
“เป็นเพื่อนกันนี่ ทำอะไรกันได้บ้าง”
“ก็แบบนั่งคุยกันอย่างนี้ ทำกับข้าวอย่างตอนกลางวัน แต่ไม่ต้องทำอะไรแบบโผล่มาตอนเช้าๆ ถึงเตียงนอน”
"อ๋อ แบบนี้น่ะหรือ” ศรัณย์หยิกแก้มทั้งสองข้าง
ศรัณย์ยิ้มออกมา รินมีหลายอย่างที่ผูกใจเขาได้เรื่อยๆ
ห้องนอนศรัณย์ พระจันทร์ขึ้นแล้ว ดอกมะลิสวยงามโบกไหว ศรัณย์นอนไม่หลับ มองไปที่ประตู นึกอยากรู้ว่า รินนอนหรือยัง ศรัณย์เดินไป
ห้องนอนริน รินนอนหลับสนิท ศรัณย์ย่องเข้ามานั่งข้างๆ ยิ้มเอ็นดู ขนาดนี้รินยังไม่ตื่น ศรัณย์เดินมา มองที่โต๊ะ มีปากกากระดาษ หลังจากนี้จะเขียนข้อความลงไปในกระดาษ ศรัณย์เอากระดาษพับเป็นรูปนกตัวหนึ่งแล้วใส่ลงไปในกระเป๋าเดินทางของริน ก่อนจะยิ้มมองไปที่รินบนเตียง เพลินที่ได้นั่งมอง