บทละครโทรทัศน์ ปดิวรัดา ตอนที่ 10 หน้า 2
เช้าวันใหม่ โถงเรือนใหญ่ ศรัณย์แต่งตัวไปทำงานแล้วเดินมามองสำรับอาหารที่วางพร้อมบนโต๊ะ พร้อมข้าวสวย ศรัณย์เลยนึกไปว่าแม่สายเป็นคนจัดไว้ “มีน้ำพริกลงเรือแล้วหรือวันนี้” ศรัณย์นั่งลงกิน
รินเดินนำแม่สาย ที่ถือหม้อข้าวต้มเพิ่งมาจากครัว ข้าวเช้าจริงๆ เพิ่งมาถึง รินชะงักมอง ศรัณย์ที่ไม่รู้เรื่อง นั่งกินอยู่ ศรัณย์ ไม่ได้ยินอะไรที่เขาคุยกันตรงนี้
“คุณศรัณย์ทานข้าวของใครคะคุณริน”
“ฉันไม่ได้ทำอะไรนะ ก็ตกลงกันแล้วว่าแม่สายจะทำข้าวต้ม”
“ฉันสั่งจากร้านในเมืองมาเอง” ดวงสวาทและจิ้มลิ้มโผล่มาบอก
จิ้มลิ้มเยาะเย้ย “จิ้มลิ้มแค่ไปที่ร้านชาววังในเมือง เอาเงินไปจ่าย เขาก็มาส่งถึงบ้าน ไอ้ที่มานั่งตำโป๊กๆ จนเหงื่อท่วมตัว ผู้หญิงมีสมองเขาไม่ทำกันหรอกค่ะ”
ทั้งหมดมองไป ศรัณย์นั่งกินอย่างมีความสุขจะรีบไปทำงาน
ดวงสวาทตอกย้ำ “เขากินอย่างมีความสุข ไม่เห็นแตกต่างจากกินของของหล่อน”
รินมองศรัณย์ หน้าเสียไปเหมือนกัน ดวงสวาทสะใจ “ปล่อยเขาทานไปเถอะแม่สาย ข้าวต้มนี้เอาไปเก็บซะ”
รินเดินออกไป ดวงสวาท สายและจิ้มลิ้มตามไป
รินเดินหนี ดวงสวาทที่เดินตามมาดักหน้า “บ้านของฉัน ที่จริงอยากเรียกว่าบ้าน “ของเรา” มากกว่า มันสำเร็จขึ้นมาได้ เพราะศรัณย์ไปคุมงานด้วยตัวเอง”
“นี่คือตัวตนจริงๆของคุณใช่ไหม คุณกำลังสู้สุดตัวเพื่อเอาคุณศรัณย์กลับคืนไป โดยไม่สนใจว่าคนอื่นจะคิดยังไง”
“ไม่จริง ฉันทำเพื่อคุณด้วย ฉันบอกแล้วไงว่าคนที่เหมาะกับคุณคือคุณอรุณฤกษ์ คนที่รักคุณจริงๆ”
“คนเห็นแก่ตัวทุกคน ไม่มีใครพูดว่าทำเพื่อตัวเอง ทุกคนมีข้อแก้ตัวให้ตัวเองดูดีเสมอ !”
สายสะใจ เยาะจิ้มลิ้ม ว่ารินชนะ “โป๊ะ!”
ดวงสวาทโกรธ เดินมาที่ข้างๆม่านอันหนึ่ง “ตรงนี้มันหลุดๆแล้ว เอาลงมาซ่อมเถอะ” ดวงสวาททุ่มเทแรงโกรธ มือดวงสวาทสวาทกำแล้ว กระตุกม่าน ราวทั้งอันร่วงลงมา ทุกคนตกใจ เอาแรงมาจากไหน รินมองตามผ้าเพราะตนทำกับมือ สายโวย เข้าไปหยิบอย่างหวงแหน
“ฮึ ผ้ามันขาดง่ายเพราะทำด้วยมือ ทำโดย “เมียสมัครเล่น” ลองไปดึงม่านที่บ้านฉันสิ เย็บแน่นด้วยช่างมืออาชีพ...ด้วยเมียที่เป็นเมียจริงๆ เมียทั้งกลางวันกลางคืน ... นอกเตียงและบนเตียง รับรอง มันไม่ขาดง่ายแบบนี้หรอก”
“โฮ้ย ไอ้เสริมวันก่อนมันขึ้นไปทำความสะอาด น็อตหลุดไม่ได้ซ่อมไม่ใช่เย็บไม่ดีสักหน่อย”
รินตั้งสติ พูดเน้นทุกคำ เป็นความเด็ดขาดชัดเจน ไม่กลัวใครแบบฉบับของรินเอง “คุณเป็นคนที่น่ากลัว ไม่สิ หน้าด้านหน้าทน... พูดเรื่องบนเตียงได้เหมือนเรื่องธรรมดา เฮ้อ” รินอ่อนใจ “ให้แข่งอะไรฉันคงแข่งได้ แต่ให้แข่งหน้าด้านหน้าทน ฉันคงแข่งไม่ไหว”
จิ้มลิ้มกลืนน้ำลาย คำพูดและสายตาของริน กรีดให้ได้ละอาย “ฮู้ย เจ็บว่ะ”