บทละครโทรทัศน์ ปดิวรัดา ตอนที่ 22 หน้า 3
โถงบ้านพระพิจารณ์ธุรกิจ รินนั่งเศร้าอยู่
ดวงสวาทเดินเข้ามาท่าทางร่าเริง มีความสุขที่สุดในโลก “สวัสดีค่ะ วันนี้อากาศดีเหลือเกินนะคะ”
“นี่คุณ...” รินงงว่าเข้ามาได้ยังไง
“ดิฉันเอาของมาฝากชรัตน์ นี่แผ่นเสียงใหม่ นักร้องคนโปรดเขา ของคุณอาช้องนาง... ฉันมีนี่ ขนมเปี๊ยะเจ้าอร่อย”
“ฉันจะไปเรียนเชิญคุณอามาพบคุณ ... รอสักครู่” รินโกรธจะเดินออกไป
ดวงสวาทขวาง “ยังไม่หมดจ้ะ อันนี้ แพงที่สุด ผ้าเช็ดหน้ากรุด้วยลูกไม้ฝรั่งเศส ไว้ให้หล่อน.....ซับน้ำตา” ดวงสวาทยื่นให้
รินมองหน้าดวงสวาทนิ่ง ไม่โกรธ ไม่เศร้า “ช่วงนี้คุณคงมีความสุขมาก”
“สบายใจที่สุดเลยล่ะ คนโกหกอย่างหล่อน ครอบครัวหล่อน ไม่สมควรได้คนดีๆอย่างศรัณย์ไป”
“ความสุขจอมปลอม ความเชื่อก็ปลอม หลอกตัวเองว่ามีเหตุผลที่จะทำร้ายฉัน ทั้งที่ทั้งหมดเกิดจากความอิจฉาริษยา เกิดจากความเลวในใจของคุณเอง” รินเข้มแข็งสู้ ไม่ท้อถอย ใจเย็นๆ เชือดนิ่มๆตามนิสัย
ดวงสวาทเป็นฝ่ายโมโห “หล่อนด่าฉันอีกแล้วนะ”
“ก่อนหน้าที่คุณมา ฉันไม่มีแรงเลย แต่ตอนนี้ผ้าเช็ดหน้านี่ฉันจะเก็บเอาไว้กับตัว เก็บเอาไว้เตือนใจจะระลึกเอาไว้ว่า ชีวิตๆหนึ่งมีคนรอเหยียบเรามากมายแค่ไหน และเราจะไม่มีวันทำให้พวกเขามีความสุข” รินหยิบผ้าเช็ดหน้ามามอง “ขอบคุณนะคะ” รินเดินออกไป
ดวงสวาทชี้หน้าด่า เสียงดัง “อีบ้า แกกับศรัณย์ ไม่มีทางได้ใช้ชีวิตร่วมกันหรอก ไม่มีวันที่รัณย์จะทำใจได้ ไม่มีทางที่เขาจะกลับมาหาแก”
รินหันกลับมาบอก “หัวใจคุณมีแต่ความโกรธเกลียด...ชีวิตน่ะมีขึ้นมีลง วันไหนคุณตกต่ำ ความโกรธเกลียดมันจะโถมใส่ตัวคุณ” รินชี้หน้าตัวเอง “คิดถึงหน้าฉันเอาไว้นะคะ คิดถึงคำพูดที่คุณเยาะเย้ยฉันเวลาคุณลำบาก คุณจะเห็นหน้าฉันเยาะเย้ยคุณเหมือนที่คุณทำกับฉันวันนี้ จำเอาไว้” รินไม่สลดไม่เหมือนที่ดวงสวาทหวัง
ดวงสวาทกลายเป็นฝ่ายโมโหได้แต่ยืนแค้นคนเดียว
โถงบ้านดวงสวาท ดวงสวาทกลับเข้าบ้านมา มหินท์กับนิจกำลังวุ่นวายกับเครื่องโทรศัพท์ในบ้าน
“นี่ๆ เบอร์นี้ด้วย ช่วยกันโทร...คนนี้เป็นเพื่อนเขาท่าทางสนิทกัน”
นิจหมุนแล้วฟังสาย “โฮ้ย ติดยากเหลือเกินสายไม่ว่างตลอดเลย”
“มีอะไรกันหรือคะ คุณแม่”
“มิสเตอร์จิมผู้จัดการห้างเราน่ะสิ จู่ๆก็หายตัวไป เมื่อเช้าแกอยู่บ้าน เขาโทรมาบ้างไหม”
“ไม่เห็นมีนี่คะ แล้วทำไมต้องเครียดกันล่ะคะ มีงานด่วนหรือคะ”
“บริษัทเซ็นเช็คให้เขาไปซื้อที่ดินเป็นล้าน เซ็นเสร็จหายตัวไป ไม่เข้าออฟฟิศ มันน่ากังวลไหมล่ะ เอ้าว่าไง คุณชาย เจอตัวไหม”