บทละครโทรทัศน์ ปดิวรัดา ตอนที่ 2 หน้า 11
“แม่เกรงว่าจะคับแคบไปน่ะลูก ส่วนเรือนพักคนงานข้างหลัง ก็มีแม่สายแม่บ้านกับลูกชายนายเสริม แล้วก็นายเสนอ แม่สายกับเด็กเสริมนั่น เขาเพิ่งมาทำงานเมื่อวาน มีอะไรก็ค่อยๆตักเตือนเขาไปนะลูก”
รินยิ้ม ความกังวลเรื่องของศรัณย์ยังมีอยู่
ในครัว สายทำงานครัวไป เสริมช่วยเหลือ
“คุณนายปลัดท่าทางผู้ดี๊ผู้ดี จะเรื่องมากเหมือนพวกคนกรุงเทพหรือเปล่าก็ไม่รู้ บอกไว้ก่อนเลยนะไอ้เสริม ถ้ามาเรื่องมากกับอีสาย ข้าไม่อยู่จริงๆด้วย”
“โฮ้ย ตีตนไปก่อนไข้น่ะแม่ ฉันน่ะ ชอบบ้านนี้ คุณปลัดเท่มากๆ”
เสนอเข้าไปเปิดหม้อแล้วตักข้าวกับแกงกินทันที “หวัดดีพี่สาย ยังไม่ได้กินอะไรเลย หิวๆๆ”
“เอาเลย แกงไก่ ข้าเคยทำงานบ้านผู้ว่ามาก่อน คุณนายผู้ว่า ชมเปาะเรื่องอาหาร ข้าไม่เป็นรองใครทั้งนั้น เอ็งชิมดูแล้วกัน” สายกระหยิ่ม เพราะเป็นคนขี้อวด มั่นใจในตัวเอง ขี้คุย ทั้งที่ทำอะไรไม่ได้เรื่องสักอย่าง
“ถุย” เสนอเสียงดังลั่น “นี่แกงหรือน้ำล้างพริกวะเนี่ย”
“อะไร้ ไหนดูซิ” สายตักชิม “ก็อร่อยแล้วนี่ พวกเจ้านาย มันต้องถึงรสถึงเครื่อง น้ำแกงมันนอนก้นอยู่ นี่ตักๆขึ้นมาหน่อย นี่ นี่” สายตักโปะให้เสนออีก
เสนอยิ้มแห้งเพื่อรักษาน้ำใจ เดินห่างมา พึมพำเบา “ผอมแน่นายกูคราวนี้” เสนอมองจานข้าวจะกระเดือกลงไหมนี่
รินนั่งประจันหน้ากับศรัณย์ คุณหญิงแก้วนั่งหัวโต๊ะ รินแอบมองศรัณย์ แต่ศรัณย์หน้านิ่ง สายตาก้มลงไม่มองหน้ากลับ แม้แต่นิดเดียว
“ทานข้าวกันเถอะ” คุณหญิงแก้วเริ่มตักอาหาร คุณหญิงแก้วตักลงไปที่แกงไก่ พอชิมหนึ่งคำก็อึ้ง
สายยิ้มกว้าง แล้วกระซิบกับ เสนอด้วยความลำพองใจ “คุณหญิงถึงกับอึ้ง คงนึกว่า แม่ครัวบ้านป่าอย่างข้าทำไม่เป็น ฮิฮิ” สายบอกไปเสียงดัง “ถ้าไม่พอ ตักอีกได้นะคะ มีเหลือ”
คุณหญิงแก้วยิ้มแห้งๆ ยังไม่อยากตำหนิ สายก็เลยสำคัญตนผิด ทำท่าลำพองต่อไป
เสนอพึมพำสีหน้าปุเลี่ยนๆ “อึ้งหรืออ้วกวะ”
ศรัณย์นั่งกินเงียบๆ ไม่มองหน้ารินเหมือนเดิม จนรินและคุณหญิงแก้วรู้สึกอึดอัดกับความเงียบอยู่หลายนาที
“ศรัณย์ เล่าเรื่องงานของลูกให้หนูบราลีฟังดีไหม” ศรัณย์ไม่มองหน้าเหมือนเดิม “ศรัณย์” คุณหญิงแก้วเสียงดังขึ้น
ศรัณย์เงยหน้าขึ้นมา จู่ๆก็พูดขึ้น ตามองตรงมาที่ริน “หน้าหวาน !”
คุณหญิงแก้วยิ้มดีใจ รินอึ้ง นึกไม่ถึงว่าเขาจะชมตรงๆ รินหลบตาอาย
“สวยใช่ไหมล่ะ”
“มาจากไหนก็ไม่รู้ .... น่ารัก น่ารักมาก”
คุณหญิงแก้วโล่งใจที่ศรัณย์ชอบ รินยังนั่งหน้าแดง ศรัณย์ลุกเดินออกไป ก้มลงจับลูกหมาตัวหนึ่ง ที่เดินเล่นเข้ามาในห้องนั้นมาพักหนึ่งแล้วแต่ไม่มีคนเห็น คุณหญิงแก้วกับรินมองตาม ศรัณย์อุ้มหมาขึ้นทัก “ว่าไงๆ”