บทละครโทรทัศน์ ปดิวรัดา ตอนที่ 2 หน้า 14
โจรทั้งหลายบุกเข้ามาในบ้าน เสือขาวใช้ปืนยิงไปที่เจ้าของบ้าน ที่ถือปืนวิ่งออกมา เปรี้ยงล้มลงนอนตาย ภรรยาร้องไห้โฮ นั่งลงพนมมือขอชีวิตกับพื้น เสือบางและเสือกิจยิงคนใช้ชายที่ถือพร้า ถือไม้เข้ามา ตายลง เสือขาวสั่ง “เก็บของของมันให้หมด”
สมุนแยกย้ายเข้าเก็บกวาดทรัพย์ลงถุงทะเลที่พกมา คนใช้หญิง วิ่งออกมา สมุนอีกคนเข้าไปฉุด ต่อยท้องสลบ พาแบกออกไป เตรียมเอาตัวไปด้วยกัน เสือขาวเปิดหน้าของตนออกหัวเราะ ชี้หน้าภรรยาเจ้าของบ้านและหญิงสาวแก่ที่เหลือ ที่นั่งตัวสั่นพนมมือร้องไห้กับพื้น “กูเสือขาว พวกมึงจำชื่อกูไว้ ใครที่คิดจะไปแจ้งทางการ ไปบอกมันด้วย พวกกูไม่กลัวใครทั้งนั้น ตำรวจ นายอำเภอที่ไหน อยากตาย มาเจอกูได้ทุกเมื่อ ฮะฮะฮ่า !”
ความอลหม่านในบ้านเกิดขึ้นท่ามกลางกองไฟที่กำลังลุกติดบริเวณด้านนอก
บ้านพักปลัด ศรัณย์เล่าให้คุณหญิงแก้วฟัง “ไอ้เสือพวกนี้แต่เดิมก็แค่ปล้นควาย ปล้นคนเดินทาง แต่พักหลังมันร่วมก๊กกัน ก็เลยเหิมเกริม เริ่มเข้ามาในเมือง ปล้นฆ่าบ้านผู้คนทั่วหัวระแหง”
เจ้าคุณบำรุงเล่าให้เมียและลูกฟัง “ปักษ์ใต้อยู่ไกล พื้นที่เป็นภูเขา ที่หลบซ่อนตัวมีมาก ข้าราชการเก่งๆก็ไม่ค่อยยอมลงไปทำงาน ชาวบ้านตอนนี้น่าสงสาร ต้องอยู่ด้วยความหวาดกลัว”
คุณหญิงแก้วถามศรัณย์ “ลูกต้องอยู่ที่ราชบุรีอีกสองปี แต่นี่จู่ๆ ย้ายลงมากะทันหัน อย่าบอกนะว่า”
“ผมขอย้ายลงมาเอง !” คุณหญิงแก้วและรินตกใจ ศรัณย์นึกถึงอดีต
ห้องทำงานอธิบดีเทพ ศรัณย์เข้ามาขอย้าย
“มีแต่คนหนี ไม่ยอมลงไปที่นั่น นี่นึกยังไง”
“ผมไม่กลัว ผมถูกฝึกมา ปืนผาหน้าไม้ผมก็เป็น ผมจะยอมแพ้ไอ้คนเถื่อนพวกนั้น ได้ยังไง”
“บ้าบิ่นเหมือนเคย จะเอาเงินรางวัลนำจับโจรไปขอผู้หญิงแต่งงานล่ะสิ”
ศรัณย์เศร้า “ไม่มีผู้หญิงคนนั้นอีกแล้ว เขาแต่งงานไปแล้ว” อธิบดีเทพอึ้ง “สิ่งที่ท่านสอน ผมจำได้ ข้าราชการเป็นข้าพระเจ้าอยู่หัว เป็นบ่าวของประชาชน ถ้าทำไม่ได้ก็ลาออกไปเสีย ผมจำได้ไม่เคยลืม” อธิบดีเทพนิ่งไป ชื่นชมศรัณย์
คฤหาสน์บำรุงประชากิจ เจ้าคุณบำรุงเล่าต่อ “ฉันก็เป็นข้าราชการมาตลอดชีวิต พอฉันได้ยินอย่างนี้เข้า ฉันอดชื่นชมนายศรัณย์ไม่ได้”
บุรณีซัก “มีคนเล่าให้คุณพ่อฟังอย่างนี้จริงหรือคะ”
“หลายสัปดาห์ก่อน ฉันเที่ยวพูดคุยเรื่องของศรัณย์ แต่ไม่กล้าพบหน้าเขา ทุกคนพูดเป็นเสียงเดียวกัน ศรัณย์เป็นคนเก่ง เป็นปลัดนักบู๊ที่มีฝีมือ”
คุณหญิงเพ็ญแขถอนใจปลงๆ “คนเราอยู่ที่ไหน ถ้าถึงคราวตาย ก็ตายได้ ท่านเจ้าคุณพูดเสมอ”