บทละครโทรทัศน์ ปดิวรัดา ตอนที่ 2 หน้า 12
คุณหญิงแก้วกับรินช็อค นี่ศรัณย์ไม่ได้พูดกับตน พูดกับหมาหรือนี่
“หน้าหวานจริงๆเลยเรา น่ารักๆ”
สายกับเสนอช็อคไปด้วย “พูดกับหมานี่หว่า”
คุณหญิงแก้วโมโหมาก “ศรัณย์ !” คุณหญิงแก้วยืนขึ้น
เสริมวิ่งขึ้นมา ตามหาลูกหมาอยู่ หน้าจ๋อยเมื่อเห็นหมาอยู่กับเจ้านาย “ขอโทษครับ ผมเจอมันอยู่ข้างหลัง สงสารเลยจับอาบน้ำ ให้ข้าวให้น้ำมันครับ”
“ไม่มีเจ้าของหรือ”
“ไม่มีครับ ผมเลี้ยงมันได้ไหมครับ ผมจะไม่ให้มันขึ้นมายุ่งบนนี้”
“ตัวเมีย งั้นชื่อ หน้าหวานนะ หน้าหวานๆ”
เสริมยิ้มรับหมาคืนไป “ชื่อเพราะเชียว เจ้าหน้าหวาน” เสริมเดินจากไป
คุณหญิงแก้วชักโมโห “กลับมานั่งคุยกันดีๆ เดี๋ยวนี้”
“ขอโทษครับคุณแม่ มีงานเอกสาร ผมขอตัวดีกว่า”
รินนั่งหน้าชาแทบร้องไห้อยู่ตรงนั้น ศรัณย์เดินหนีไป ราวกับไม่มีรินอยู่ในห้อง
เสริมพยายามสะกิด ศรัณย์ ขณะเดินผ่านหน้า “คุยสักนิด มองสักนิด .... มารยาทสักนิดไหมครับคุณหนู”
คุณหญิงแก้วนั่งลง ด้วยความงุนงง “เป็นอะไรของเขา”
คุณหญิงแก้วมองหน้ารินด้วยความสงสาร รินมีสีหน้าซีด เหมือนจะร้องไห้
ในห้องนอน คุณหญิงแก้วหลับไปแล้วอยู่บนเตียง รินนอนหลับอยู่ที่พื้น รินกำลังฝัน
สวนหน้าบ้าน ศรัณย์เอาปืนจ่อไปที่ริน“คนโกหก คนหลอกลวง ..... หล่อนไม่ใช่บราลี ไม่ใช่คู่หมั้นฉัน ตายเสียเถอะ” ศรัณย์เหนี่ยวไกยิงปืนออกมา กระสุนพุ่งมา รินสะดุ้งเฮือก มือจับที่หน้าอกเลือดไหลออกมาเต็ม รินตาเหลือกลานมองศรัณย์ แล้วล้มตัวลงนอนกองกับพื้น
ที่แท้ รินก็ยังหลอนศรัณย์อยู่ รินสะดุ้งตื่น พุ่งขึ้นมานั่งหอบหายใจ มือจับที่อกตนเองเพื่อดูว่าไม่มีเลือด มองไปรอบๆ ค่อยหายใจปรกติ “เฮ้อ” รินถอนใจโล่ง “ฝันไป แค่ฝัน....” รินปลอบใจตนเอง รินมองคุณหญิงแก้วบนเตียง มองพระจันทร์ที่อยู่นอกหน้าต่าง คิดได้ว่า นี่เรากลัวขนาดเก็บเอาไปฝันเลยหรือ “คนอย่างเรา ท่าจะมีกรรมหนัก เกิดมากำพร้า ถูกแม่ทิ้งยังไม่พอ เฮ้อ ชีวิตต่อไปจากนี้ คงอยู่ลำบากเสียแล้ว”
วันใหม่ คุณหญิงเพ็ญแขมาที่ร้านกาแฟในตลาด “โอเลี้ยงแก้วหนึ่งจ้ะ”คนขายกาแฟมัวแต่เงี่ยหูฟังวิทยุ “จะขายไหมจ๊ะ พ่อคุณ”
“โอ ขอโทษครับ ฟังข่าวน่ะครับ น้องชายไปทำงานปักษ์ใต้ เลยต้องฟังหน่อย เฮ้อ แย่”
“ปักษ์ใต้ทำไมหรือ”
“โจรมันเหิมเกริมหนักครับ ไม่กลัวตำรวจ ออกปล้นทุกวัน เจอผู้ชายมันฆ่า เจอผู้หญิงมันฉุด เฮ้อ...”