บทละครโทรทัศน์ ตอนจบ ปดิวรัดา ตอนที่ 24 หน้า 2
“เขาคือพลังของคุณต่างหาก ภรรยาที่ดีคือพลังของสามี ผมสังหรณ์ว่าจะเป็นรบครั้งสุดท้ายระหว่างเรากับมัน มันจับคุณบราลีไป คราวนี้คุณจะมีพลังเต็มเปี่ยม ที่จะจัดการพวกมัน ทลายค่ายมันแล้วก็เอาผู้หญิงทุกคนที่มันจับตัวไปออกมา”
“ครับนายอำเภอคราวนี้มันถึงฆาตแน่ ไอ้เสือขาว!” สีหน้าศรัณย์มีแต่ความแค้น
ศรัณย์ขี่ม้านำโชติและตำรวจทั้งหลายเข้าไปในป่าโปร่ง ทั้งหมดมุ่งไปบนเขาบริเวณน้ำตก เขาน้ำเย็น
ถนนทางเข้าป่า รถบรรทุกมาจอด เสือขาว เสือชิน เปิ่น สมุนโจรทุกคนเอาข้าวของลงมา เตรียมขนย้ายไปขึ้นม้าและเกวียนที่ผูกคอยท่าอยู่ เสือชินเดินไปหาจะอุ้มรินที่สลบลงมาขึ้นม้า
“เมียไอ้ปลัดศรัณย์มันสวยมาก ป่านนี้มันคงคลั่งตายไปแล้วแหมมันน่า.....” เสือชินจะหอมแก้ม
เสือขาวห้าม “อย่าโว้ย ของกู .... รีบขนของเข้าไปในค่ายก่อน เร็วเข้า”
ศรัณย์ขี่ม้านำมา ศรัณย์ทำสัญญาณหยุด ศรัณย์ลงมาที่ข้างทาง มีผ้าสีแดงตัดซอยเป็นชิ้นเล็กๆผูกรวมกันจนกลายเป็นพู่ ติดที่ต้นไม้ “นี่มันอะไร ไม่น่าใช่ของนายพราน” ศรัณย์หยิบให้โชติดู
ทั้งหมดมาตามทางแล้วเจอผ้าพู่อีกอัน “ตรงนี้ก็มีครับคุณปลัด”
ทั้งหมดเอาผ้าพู่มากองรวมกันได้ 5-6 อัน
“เจอทุกแยก เหมือนสัญญาณบอกทางเลย ทุกชิ้นตั้งใจทำ น่าจะเป็นผู้หญิง....”
ศรัณย์คิด “คุณโชติ ผู้หญิงในหมู่บ้านที่ถูกพวกมันจับไปไว้ในค่าย มีใครบ้าง”
“ผู้หญิงหรือครับ .... นึกออกแล้ว หลานนายเปลี่ยนกับนางเนื่อง เด็กคนนี้ชื่อพู่ครับ”
ศรัณย์ยิ้มออกมา “ชื่อพู่หรือ ได้การแล้วเราเจอค่ายแน่ แค่ตามผ้าพู่พวกนี้ไปไม่พลาดแน่”
พู่กำลังทำงานในค่าย หันไปมองปากทางเข้า “เสียงม้า”
ขบวนม้าและเกวียนของเสือขาว ขนของกลับเข้ามาถึงค่าย
“ปล้นสำเร็จหรือนี่ โธ่โว้ย ทำไมไม่มีใครฆ่ามันตายเสียทีนะ” พู่พึมพำ
พวกเสือขาวตะโกนเมื่อถึงค่าย “เรารวยแล้วโว้ย เรารวยแล้ว” เปิ่นชูถุงเงิน
หญิงและเด็กดีใจเฮ้ๆ พู่วิ่งเข้าไปหา ทำเนียนดีใจด้วย วิ่งเข้าไปต้อนรับ รินยังสลบอยู่บนเกวียน
ทั้งหมดมาหยุดตรงหน้าผาสูงใหญ่ มีลำธารลอดใต้ถ้ำ
“ตรงนี้ครับ ลำธารศักดิ์สิทธิ์เขาน้ำเย็น”
พวกตำรวจมองไปรอบๆ กลืนน้ำลายกลัวๆ
ศรัณย์เลยถามโชติ “ทำไมหรือ มีอะไรกัน”