บทละครโทรทัศน์ ตอนจบ ปดิวรัดา ตอนที่ 24 หน้า 4
เสือชินตบหัวเปิ่น “นี่แน่ะพูดมาก คราวนี้ได้มาน้อยก็ปล้นคราวหน้าใหม่สิวะ จะกลัวอะไร ปืน ระเบิด เราก็ยังมีเหลืออีกเป็นตัน” เปิ่นจ๋อยไป
“ไอ้ศรัณย์ มันเป็นก้างขวางคอชิ้นใหญ่ ฆ่ามันตายเมื่อไหร่ก็ไม่มีใคร กล้าหือ .... มันมีเงาหัวอยู่อีกไม่นานหรอก กูรับประกัน”
เสือชินเดินไปหยิบขวดบรั่นดีจากในลังที่ขโมยมาชูให้ทุกคนดู “ได้ของดีๆมาเยอะแยะ จัดการก่อนโว้ย เปรี้ยวปากมานาน”
ศรัณย์ โชติ ตำรวจทั้งหมดยังอยู่ที่เดิมครุ่นคิด หลังแยกย้ายกันหาพู่ที่จุดอื่น
“นอกจากพู่อันนั้น แถวนี้ไม่มีพู่อีกเลย เอาไงดีครับ”
“แบ่งกำลังออกไป ชุดของคุณไปทางนี้อีกชุดทางนี้ ถ้าเจอค่ายโจรก็อย่าเพิ่งบุ่มบ่าม รีบกลับมาแจ้งเราที่นี่ ผมกับคุณโชติจะรอฟังคำสั่งจากนายอำเภอทางวิทยุ” ศรัณย์ชี้ไปที่วิทยุที่ติดตั้งแล้ว
ตำรวจทั้งหมดขี่ม้าออกไป แยกกันไปเป็นสองสาย เหลือแต่ศรัณย์และโชติ ศรัณย์เดินไปที่น้ำ วักน้ำลูบหน้า สีหน้าเศร้าคิดถึงริน โชติเดินตามไปทำบ้าง
“41 วันแล้ว”
“41 วัน ทำไมครับ”
ศรัณย์แววตาแห้งผากขณะมองท้องฟ้า “41วัน ที่เราแยกกันอยู่ ตั้งแต่เขาไปดูแลพ่อของเขาที่พระนคร ใน 41วัน มีบางวันที่เราเจอกันบ้าง....แต่พูดไม่ดีกัน หรือไม่...ก็ไม่พูด 41 วันที่ผมไม่มีความสุขเลย”
โชติจับไหล่ปลอบใจศรัณย์ “เราเข้าใกล้พวกมันมากแล้ว เราต้องช่วยคุณนายออกมาได้ครับ”
“เอ๊ะ” ศรัณย์หันไปเห็นพู่อีกอันที่ติดอยู่ที่ปากถ้ำธารลอดอันเดิม มันอยู่จุดเดิมแต่ระดับน้ำกลับเปลี่ยนไป
“ทำไมหรือครับ”
“ที่ผมจำได้ เมื่อครู่พู่มันอยู่ตรงระดับน้ำ แต่ตอนนี้ระดับน้ำลดลงแสดงว่า”
“น้ำลง ... นี่เป็นเวลาน้ำลงครับ”
“พู่บอกทางไปค่ายโจรมาตลอด หรือว่าใต้ถ้ำนี้ คือทางเข้าค่าย มันจะเป็นทางเข้าค่ายที่เหมาะมากเลยนะเพราะทางจะเปิดเมื่อน้ำลงเท่านั้น คนที่ผ่านไปมา ถ้ามาตอนน้ำขึ้นก็จะเข้าถ้ำไม่ได้”
“แปลว่านางพู่บอกให้เราว่ายน้ำเข้าไปทางนี้ใช่ไหมครับ”
ศรัณย์วิ่งไปเปิดแผนที่ “ไม่ระบุในแผนที่ ว่าหลังหน้าผาธารลอดนี้ คืออะไร”
“คงต้องรอให้น้ำลงจนเดินเข้าไปได้ ก็คงเป็นเย็นนี้”
“ผมรอไม่ไหว ผมจะว่ายน้ำเข้าไปดู”
“อันตรายนะครับ ข้างในมืดมาก แล้วถ้ามันเป็นถ้ำยาวไปไม่สิ้นสุด คุณจะได้กลับออกมาอีกหรือเปล่า ผมก็ไม่รู้”
“พวกมันรอเวลาที่จะได้ล้างแค้นผม รินอยู่กับมัน ผมรอไม่ได้” ศรัณย์กระโดดลงน้ำ ว่ายไปทันที
“คุณปลัด ๆ โธ่โว้ย ใจร้อนอีกแล้ว” เหลือโชติอยู่คนเดียวที่คุมวิทยุ