บทละครโทรทัศน์ ตอนจบ ปดิวรัดา ตอนที่ 24 หน้า 3
“แถวนี้ ล่ะครับ ที่เขาลือว่ามีผีเจ้าป่าเจ้าเขา ชอบมาหลอกหลอนลวงคนไปกระโดดน้ำตก”
“ก็เลยกลัวกันล่ะสิ ผีเจ้าป่าเจ้าเขาก็ต้องคุ้มครองคนสิ จะมาหลอกคนทำไม อย่างมงายกันนักเลย นี่ไงรอยม้าใหม่ๆ พวกมันมาแถวนี้แน่”
“ทางเข้าต้องอยู่แถวนี้”
“บอกพิกัดของเราก่อน ตอนนี้การสื่อสารสำคัญที่สุด แจ้งให้กำลังเสริมรู้ว่าเราอยู่แถวนี้ ถ้าเข้าไปลึกกว่านี้ อาจจะไม่มีสัญญาณ”
“สักครู่ครับ” โชติลงไปติดตั้งวิทยุกระเป๋าหิ้ว
ศรัณย์เดินไปดูที่หน้าถ้ำธารลอด เจอพู่ติดอยู่ที่หน้าถ้ำเท่ากับระดับความสูงของน้ำพอดี จุดที่ติดจะบอกระดับน้ำ
“นี่ไง มีพู่อยู่แถวนี้”
“มันแปลว่าอะไรครับ ปกติพู่จะบอกทางไปแต่นี่จะให้เราลงน้ำว่ายเข้าไปหรือไง ถึงมาติดอยู่แถวนี้”
ศรัณย์ไม่สนใจการว่ายน้ำเข้าไป หันไปมองทางรอบๆ ดูภาพรวมของเส้นทาง ไม่สนใจลงน้ำเลย “ตรงนี้ทางแยกด้วย เขาจะให้ไปซ้ายหรือขวากันแน่” ศรัณย์ครุ่นคิดหนัก
เสือขาวอุ้มรินเข้ามาในกระท่อมที่พักของตน มือของรินถูกผูกเชือกมาอยู่แล้ว รินตื่นขึ้นมา ตอนเสือขาววางลง รินสะดุ้งโวยวาย “ที่นี่ที่ไหน แกพาฉันมาที่นี่ทำไม”
“ขอต้อนรับสู่ค่ายของเสือขาว ฉันปล้นเมืองสำเร็จ แถมยังได้ลาภสัตว์สองเท้า ชิ้นงาม ....” เสือขาวจับคาง “หล่อนนี่สวยจริงๆ”
“เอามือสกปรกของแกออกไป มันยังไม่จบ ศรัณย์ไม่เคยยอมแพ้ง่ายๆเดี๋ยวเขาจะตามมาฆ่าแกเอง”
“ค่ายโจรของฉันอยู่ในหุบเขาลึกลับ ไม่มีใครหาเจอหรอก ผัวหล่อนนอนกอดแผนที่ตามหามากี่เดือนแล้วล่ะ”
“หุบเขาหรือ”
“ตัดใจเสียเถอะ ต่อไปนี้หล่อนต้องอยู่ในค่ายนี้ไปตลอดชีวิต ต้องอยู่เป็นเมียเสือขาว”เสือขาวเข้าไปจะจูบ
รินยังเหลือขาก็เลยใช้ขาทั้งสองต่อสู้ดิ้นรน “อ๊ายย ออกไป๊”
เสือขาวหงุดหงิดยกมือจะตบริน “โธ่โว้ย ไม่เอาเดี๋ยวแก้มช้ำ ฮึ ไม่เป็นไร กูยังมีเวลาอีกเป็นปีเป็นชาติในการจัดการกับมึง ตอนนี้กูขอไปจัดการเรื่องเงินก่อน” เสือขาวออกไป
“บ้าจริง ... ช่วยด้วย ช่วยด้วย มีใครอยู่แถวนี้บ้าง ช่วยที” รินพยายามดิ้นให้หลุดจากเชือก ปากก็ตะโกนร้อง
เสือขาว เสือชิน เปิ่น สมุนโจรทั้งหมดยกสมบัติที่ปล้นมาได้มาวางกองรวมไว้ กำลังแบ่งหมวดหมู่อยู่ “ทองเก๊ซะครึ่งหนึ่ง เหลือทองแท้แค่นี้เอง” เสือชินบ่น
“เงินสดก็น้อย ไม่คุ้มค่าทำระเบิดเลย”
เสือขาวงง “ทำไมได้มาน้อยอย่างนี้วะ”
“ก็พวกพี่เล่นประกาศให้รู้ทั่วทั้งเมืองเพราะแค้นไอ้ปลัดนั่น ชาวบ้านก็หอบเงิน หอบทองไปซ่อนไว้น่ะสิพี่”