บทละครโทรทัศน์ ตอนจบ ปดิวรัดา ตอนที่ 24 หน้า 5
ศรัณย์ว่ายน้ำเข้าไปในถ้ำมืดมิด ว่ายจนมาโผล่ที่ปลายถ้ำธารลอด ศรัณย์โผล่ขึ้นมา ตรงหน้าคือค่ายโจรจริงๆ ศรัณย์รีบเข้าไปซ่อนหลังก้อนหิน “ค่ายมันอยู่ที่นี่เอง หลังหน้าผาศักดิ์สิทธิ์ ชาวบ้านไม่กล้าเข้าใกล้ แผนที่ก็ไม่มีระบุ” ศรัณย์ขึ้นจากน้ำหาที่กำบัง แอบรุกคืบเข้าไปเรื่อยๆภายในค่าย
เสือขาว เปิ่น เสือชินและนักโทษทั้งหลาย กินดื่มกันอยู่บนลานกว้าง สมุนหญิงดูแล ศรัณย์วิ่งหลบหลังที่กำบังอย่างเงียบเชียบเพื่อตามหาริน พวกเสือขาวไม่มีใครหันมาเห็น
กระท่อมขังริน ศรัณย์แอบย่องมาเจอรินจนได้ ศรัณย์เข้าไปเจอรินนั่งร้องไห้อยู่ “คุณศรัณย์”
ศรัณย์กอดรินแน่น “ผมจะสับมันเป็นชิ้นๆ ถ้าคุณเป็นอะไรไป”
รินร้องไห้ออกมา “ขอบคุณสิ่งศักดิ์สิทธิ์ ฉันกำลังหาวิธีฆ่าตัวตายอยู่เลย ถ้ามันแตะต้องฉัน”
“เราต้องออกไปเงียบๆ แล้วรอกำลังเสริมมาจัดการกับมัน” ศรัณย์แกะเชือกให้ริน รินพยักหน้า
พู่เอาจานอาหารเข้ามาจะมาให้ริน ตกใจทำจานร่วงที่เห็นศรัณย์ ศรัณย์รี่เข้าไปปิดปากพู่ก่อนที่พู่จะร้องกรี๊ด
“ฉัน ปลัดศรัณย์ มาช่วยชาวบ้าน เธอจะเป็นฝ่ายมันหรือฝ่ายฉันบอกมา”
“หนูชื่อพู่ หนูเป็นหลานคนในหมู่บ้าน หนูถูกพวกมันจับมา”
พู่ในช่วงที่เสือขาวไปกรุงเทพไปช่วยเสือชิน แบกตะกร้าเก็บผักสมุนไพรในตระกร้า พู่ได้แอบติดพู่บอกทางเอาไว้ รอคนมาช่วยเหลือ
“เธอคือคนที่ส่งสัญญาณบอกทาง .....พู่สีแดงใช่ไหม” ศรัณย์มั่นใจ
“ใช่จ้ะ”
“ขอบคุณมาก เพราะพู่ของเธอทำให้ฉันเข้ามาได้ หนูใจกล้ามาก”
“หนูอยากกลับบ้าน หนูอยู่ที่นี่มาสี่ห้าปีแล้ว หนูคิดถึงแม่ จะมีคนมาช่วยเราแล้วใช่ไหม”
“ใจเย็นก่อน ฉันมาคนเดียว เราต้องหาอาวุธ คลังที่เก็บอาวุธของพวกมันอยู่ที่ไหน”
พู่ชี้ให้ดูทางหน้าต่าง “ทางโน้นค่ะ เพิงนั่น”
“ตอนนี้เธอทำตัวตามปรกตินะ กระซิบบอกเฉพาะคนที่ไว้ใจได้ ค่อยๆพาเด็กไปอยู่หลังที่กำบัง หนีการปะทะ หน้าที่ของพวกเธอมีแค่นี้ เข้าใจไหม”
“ค่ะๆ”
ศรัณย์พารินออกไป พู่มองซ้ายมองขวาให้
ศรัณย์ย่องนำรินเข้ามาที่เก็บอาวุธของมัน ศรัณย์เอาปืนให้ริน “จำวิธียิงได้นะ”