บทละครโทรทัศน์ ปดิวรัดา ตอนที่ 14 หน้า 11
“บ้านคุณพณิช?”
“คู่เขยคุณใช่ไหมที่ค้าขายข้าวอยู่ที่ปีนัง เขามาซื้อบ้านหลังใหญ่ ตั้งใจตั้งรกรากที่นี่ แวะมาแนะนำตัวกับผมเมื่อวันก่อน”
“อ๋อครับ”
นายอำเภอแจงเสริม “เขาเชิญพวกเราทานข้าววันนี้ ส่งรถมารับด้วย เชิญผู้ใหญ่ไว้หลายคน ว่าแต่คุณไม่รู้หรือ”
ศรัณย์งงเพราะไม่รู้เรื่อง เสนอเดินมา เคาะประตูที่เปิดอยู่ แล้วเดินมาบอก “ขออนุญาตขอรับ คุณพณิชมารอรับคุณปลัดและทุกท่านอยู่ข้างล่างครับ”
โถงที่ว่าการอำเภอ พณิชยืนรอศรัณย์ “ผมไม่ได้เรียนคุณปลัดก่อน เลยต้องแวะมารับด้วยตัวเอง ขอโทษนะครับกะทันหันไปหน่อย”
“เลิกงานแล้ว ไม่เป็นไรครับ”
ผู้ว่าเดินนำคนอื่นๆลงมา
“เข้าใจว่าคงกำลังยุ่งกัน ข่าวเริ่มสะพัดออกแล้ว ผู้คนกลัวกันทั้งเมือง ไปคุยกันต่อที่โต๊ะอาหารบ้านผมแล้วกันนะครับ ผมเตรียมรถมารับแล้ว เชิญครับเชิญ เชิญทุกท่านครับ” พณิชเดินนำผู้ว่า ตามด้วยคนอื่นๆและศรัณย์ ออกไปขึ้นรถ
โถงบ้านปลัด บรานียกมือไหว้คุณหญิงแก้ว “สวัสดีค่ะ คุณหญิงแก้ว ดิฉันบรานี น้องสาวของพี่ริน บราลีเจ้าค่ะ”
“อ้อที่เพิ่งย้ายมาใช่ไหม มาหาคุณปลัดหรือจ๊ะ”
“มิได้เจ้าค่ะ มารับคุณหญิงไปทานข้าวที่บ้านดิฉันเจ้าค่ะ”
คุณหญิงแก้วยืนงง บรานียิ้มให้ มีแผนการ
จิ้มลิ้มแอบฟังอยู่มุมหนึ่งคอยมาสอดแนมประจำอยู่แล้ว “น้องสาว... คุณบราลี” จิ้มลิ้มหมายมาด รีบชิ่งออกไป จะไปฟ้อง
บ้านพณิช รินยืนหน้ากระจก แต่งตัวไปได้ครึ่งหนึ่งแล้ว มองตัวเอง และเอามือไปลูบชุดสวยไฮโซ ที่หรูหรามากกว่าชุดปรกติประจำวันที่บรานีเตรียมไว้ให้ ชั่งใจคิดถึงเมื่อเช้า
บรานีเป็นคนเอาชุดนี้มาแขวนวางให้ตรงนี้ “ชุดนี้ เรายกให้ตัว ชุดใหม่เอี่ยม เมื่อก่อนรินช่วยเราเลือกเสื้อผ้า เครื่องสำอางจนเราออกงานราตรีไปทั่วพระนครไม่ต้องอายใคร วันนี้ตัวต้องเลือก ต้องแต่งให้ตัวเอง”
รินมองเสื้อผ้า “รินไม่คุ้นเลย”
“เราเป็นพี่น้องกัน เป็นลูกของพ่อแม่.... ตอนนี้ไม่เหมือนเดิมแล้ว ตัวแบกหน้าตาของวงศ์ตระกูลไปด้วย เพราะงั้นตัวต้องแต่ง”