บทละครโทรทัศน์ ปดิวรัดา ตอนที่ 9
ห้องตั้งโต๊ะบูชา เห็นกะโหลกผี ของขลังมากมายเหมือนพวกโต๊ะของคนเข้าทรง เสือขาวนั่งสมาธิบริกรรมคาถาอยู่ ตามประสาคนเล่นของ เสือขาวจับยามสามตา นับนิ้ว ดูฤกษ์
ลานประชุม เสือบางกำลังนั่งกินอาหาร เครื่องดื่มปรีดิ์เปรมกับนิ่ม พู่เป็นคนรับใช้คอยบีบนวดให้
เสือขาวออกมาสั่งการ “ไอ้บาง เอ็งพาคนไปที่ปากทางเข้าถ้ำ ไปรับไอ้ขุน”
“ไอ้ขุนแค่เอาของไปให้พ่อฉัน เหมือนเคยๆ คงไม่มีอะไรมั้งพี่”
“คืนนี้ฤกษ์ไม่ดี อาจมีเรื่อง กันไว้ดีกว่าแก้ จะให้คนรู้ไม่ได้ ว่าค่ายของเราอยู่แถวนี้”
เสือกิจท่าทางสุขุมกว่าเดินเข้ามาหา “งั้นฉันไปกับไอ้บางด้วย ไปโว้ย”
ในป่า ริมลำธาร ขุนนั่งพักดื่มน้ำ ล้างหน้า มองไป เห็นนกร้องอู้วๆ อยู่ที่ชายป่า ซึ่งแปลว่าอาจจะมีคนหรือสัตว์เดินอยู่ ขุนนั่งกับพื้น เอาหูแนบดิน ฟังเสียงฝีเท้า “สองคนหรือว่า .... หนอย สะกดรอยตามกูหรือ” ขุนหลบเข้าพุ่มไม้ทันที เตรียมอาวุธปืน
ในป่าอีกด้าน ศรัณย์กับโชติ ทั้งสองเดินเท้าตามมา มองหาไปที่ลำธารด้านล่าง
โชติตกใจ “มันหายไปไหนแล้ว”
“ผมว่าที่ลำธารแถวนั้นแหล่ะ ไปเถอะ”
ทั้งสองไปต่อ มุ่งหน้าไปที่ลำธาร
ที่ลำธาร ขุนเตรียมอาวุธ มองไปรอบๆ พร้อมเต็มที่ “ลองโผล่มาสิ มึงลงนรกแน่”
ทางเดินมาที่ลำธาร โชติมองไปแถวๆ ที่ขุนซ่อนตัวอยู่ ยังอยู่ห่างมาก
“ผมจะลงไปดูข้างล่าง คุณปลัดอยู่ทางนี้ ระวังหลังให้ผมด้วย”
“ไม่ครับ คุณเพิ่งมีลูกเล็ก คุณต้องอยู่ข้างหลังผม ทำงานด้วยกันต้องรู้กฎผม ทุกๆคนต้องอยู่หลังผม คุณอยู่ตรงนี้ ผมลงไปเอง” ศรัณย์เดินนำลงไป
โชติเตรียมตัวซุ่มระวังหลัง โชติมองตามศรัณย์ ชื่นชม “แบบนี้สิวะ คนจริง”
ศรัณย์มุ่งลงไปจุดที่ขุนซ่อนตัวอยู่