บทละครโทรทัศน์ ปดิวรัดา ตอนที่ 9 หน้า 2
เสือขาวลงอักขระดูฤกษ์ยามสามตา ที่กระดานชนวนให้แน่ใจ
นิ่มกระซิบกับพู่ “ทำไมพี่ขาวหน้าเครียดแบบนั้น จะมีอะไรหรือเปล่า”
ศรัณย์กำลังเดินลงไปที่ลำธาร ผ่านพุ่มไม้หนา ส่วนขุนมองไป ยังไม่เห็นศรัณย์ เพราะพุ่มไม้บัง ขุนจับปืนมั่น เตรียมไว้แล้ว จู่ๆ มีคนแหวกพุ่มไม้ด้านหลังขุน ขุนเล็งปืนไปทันที
“เฮ้ยอย่ากูเอง” เสือบางทัก
ศรัณย์ชะงักเท้า รีบหลบ มองไป ศรัณย์เห็นขุน เสือกิจและเสือบางแล้ว แต่พวกโจรไม่เห็นศรัณย์
“โธ่พี่ เดี๋ยวก็ไส้ไหลหรอก พี่สองคนเองหรือนี่”
เสือกิจบอก “พี่ขาวให้ข้ามาดูเอ็ง”
เสือบางชวน “ไปโว้ย คืนนี้ฤกษ์อันตราย รีบกลับเร็วเข้า”
สามคนมองซ้ายขวาแล้วรีบเดินกลับเข้าป่าไป ศรัณย์ถอนใจ เกือบไปแล้ว
ค่ายโจร เสือขาววางกระดาน “คืนนี้มันรอด ไม่ใช่ทีของมัน ไม่ใช่ทีของเรา”
นิ่มกังวล “พี่บางและทุกคนจะปลอดภัยใช่ไหม”
เสือขาวพยักหน้า นิ่มคลายใจลง
ศรัณย์ยังซ่อนที่เดิม มองตามพวกโจรทั้งสาม
โชติย่องมาสมทบมาซุ่มดูข้างๆกัน “ผมตกใจหมดเลย มันซุ่มอยู่ข้างทางรอดักคุณปลัดเลยนะนั่น”
“นั่นสิ ถ้าโผล่ไปอีกหน่อย โดนมันส่องแน่”
“มันไปทางทิศใต้ จะตามไหมครับ”
“ไม่ พวกมันมีสามคน ท่าทางไม่ใช่โจรกระจอก ที่สำคัญเหมือนมันจะระวังตัวอยู่ อย่าเสี่ยงดีกว่า”
“อีกนิดเดียวเราอาจจะเจอค่ายโจร”
“ไม่ครับ ทำงานเสี่ยงสำคัญที่สุดคือไม่ประมาท ถ้าไม่เห็นทางชนะ ผมจะไม่ไปต่อเด็ดขาด”
โชติพยักหน้า ทั้งสองซุ่มดูต่อไป
เรือนเล็ก บ้านกำนันคล้าย พระอาทิตย์ขึ้น เสียงไก่ขัน รินงัวเงียพอลืมตา ก็ลุกขึ้นนั่ง มองไปที่มุ้งข้างๆ ที่ยังเรียบร้อยไม่มีคนมานอน “คุณศรัณย์” รินห่วงกังวล
รินรีบวิ่งลงเรือนไป ศรัณย์หิ้วเป้กลับมาพอดีทันเห็น “จะวิ่งไปไหน เดี๋ยวก็ตกบันไดคอหักตายพอดี”
รินดีใจ “คุณอยู่นี่เอง ค่อยยังชั่ว”