บทละครโทรทัศน์ ปดิวรัดา ตอนที่ 9 หน้า 4
บ้านกำนันคล้าย ทั้งหมดนั่งประชุมกัน รินกับน้อยนั่งฟัง
กำนันคล้ายได้ฟังศรันย์บอกก็เข้าใจ “มันแกล้งปล่อยข่าวลวงว่าชุมโจรของมันอยู่เขากุดทางเหนือ เอาเข้าจริงมันอยู่ทางใต้”
ศรันย์ถาม “แถวที่เราไป เรียกว่าอะไรครับ”
โชติอธิบาย “เขาน้ำเย็นครับ ถัดเข้าไป จะมีน้ำตกน้อยใหญ่หลายจุด น้ำแถวนี้เย็นมาก เลยเรียกว่าเขาน้ำเย็น”
กำนันคล้ายเสริม “แถวนั้น เขาลือกันมาแต่รู่นปู่รุ่นย่าว่ามีผีเจ้าป่า ชอบหลอกคนไปกระโดดน้ำตกตาย ชาวบ้านเลยไม่ค่อยไป”
ศรันย์มั่นใจ “นี่ไง ถึงเหมาะจะเป็นที่ซ่อนตัวของพวกโจร”
โชติเสนอ “งั้นเราเอากำลังตำรวจ มาจัดการตามหาเลยดีไหมครับ”
“ดี กินข้าวเสร็จ เราจะเก็บของ เข้าเมือง”
น้อยดีใจมาก กระซิบริน ไม่ให้กำนันคล้ายได้ยิน เพราะกำนันคล้ายยังโกธร เกลียดนิ่ม “จะมีตำรวจมาทลายซ่องโจรแล้ว นังนิ่มจะได้กลับบ้านแล้ว”
รินยิ้มดีใจกับน้อยด้วย พยักหน้ากันมีความหวัง
ที่เรือนเล็ก ศรัณย์นั่งทานข้าวกับริน “ใจคอจะกินน้ำพริกลงเรือทุกวันเลยหรือคะ”
“อื้อ” รินงง อะไรจะขนาดนั้น “ฉันเล่าเรื่องพ่อแม่ฉันแล้ว เล่าเรื่องพ่อแม่หล่อนหน่อยสิ ทำไมพ่อแม่ถึงใช้งานหล่อนเหมือนเป็นคนใช้ล่ะ”
รินรีบตอบ มีพิรุธ “ฉันไม่ใช่คนใช้ซักหน่อย ฉันเป็นลูกสาว”
“ลูกสาวก็ลูกสาว ไม่เห็นต้องทำเสียงดัง หล่อนบอกว่าหล่อนมีน้องใช่ไหม”
“น้องสาวสองคน”
“เวลาที่มีความสุขที่สุดของหล่อนกับครอบครัวคืออะไร”
“พูดคุยกัน พูดคุยถามสารทุกข์สุกดิบนี่ล่ะ สิ่งที่ดีที่สุด ทุกครอบครัวเป็นอย่างนั้น”
ศรัณย์วางช้อนขยับเข้าไปใกล้ทำท่าเจ้าชู้ “สามีภรรยา มีเวลาที่สนุกกว่าพูดคุย หน้าที่ที่มีต่อกันเหมือนคุณโชติบอก” ศรัณย์ทำหน้ากรุ้มกริ่ม
“เวลาที่ว่าแบบคุณกับคุณดวงสวาทน่ะหรือ” ศรัณย์อึ้ง จ๋อย รินสะใจที่ตอกหน้าได้
“มีอยู่ครั้งหนึ่ง บ้านเพื่อนของน้องสาวฉันจะมีงานเต้นรำ เราตัดชุดกันเป็นเดือน แทบไม่ได้นอน ชุดคุณพ่อ ชุดคุณแม่ ชุดของน้องสาว รวมสี่ชุด” สายตารินเปี่ยมสุข
“ไม่มีของเธอรึ”
ศรัณย์จับความจริงบางประการได้ รินอึกอัก เพราะตัวเองถูกทิ้งอยู่บ้านจริงๆและลึกๆก็เหงาจริงๆในส่วนลึก รินไม่ได้รู้สึกว่าตนมีครอบครัว เพราะไม่มีพ่อแม่ “เอ้อ ฉัน ฉันไม่ชอบออกงาน”