บทละครโทรทัศน์ ปดิวรัดา ตอนที่ 17 หน้า 2
รินเตะหน้าแข้งเปรี้ยง เสนอเจ็บหน้าเบี้ยวแต่ยังยุรินต่อ ทำเสียงราวกับเป็นมาร์โซคิส เชียร์ให้รินทำรุนแรงขึ้นอีก “เกลียดด โกรธครับ”
“ขมับ” ศรันย์ขานอีก
รินใช้มือทั้งสองตบขมับ เสนอร่วงลงไปทันที ลุกมามีเซๆ แต่ไม่วาย มาร์โซคิสต่อ “เกลียดดดดด โกรธธธธธ อีกครับ”
“ดั้งจมูก!” ศรันย์ขาน
รินทุบดั้งลงไป เสนอร่วงลงไปพอโผล่ขึ้นมา เลือดกำเดาไหลเป็นทาง เสนอสูดเลือดกำเดากลับ กัดฟันกรอดๆ ยุต่อ “ยัง ยังไม่พอครับ เกลียดมากขึ้นๆๆ โกรธมากขึ้นๆๆๆ”
“หว่างขา” ศรันย์ขาน
รินขยับ คราวนี้เสนอร้องโหยหวน พับเพียบลงไปนั่ง ทั้งที่รินยังไม่ทันยกขาเลย “โอ๊ยยยยย” เสนอโอเวอร์ ลงไปนอนกลิ้งไป กลิ้งมา
รินงง “นี่ ฉันยังไม่ได้ทำอะไรเลยนะ”
“ไม่ต้องครับ ไม่ต้อง แค่ความเกลียดความโกรธที่พุ่งมา ผมก็ถึงใจ ถึงอารมณ์แล้วครับ”
รินยิ้มเดินเข้าไปประจบศรัณย์ พยายามให้ศรัณย์อารมณ์ดีขึ้น“ฉันดีขึ้นแล้วใช่ไหมคะ พอใช้ได้ใช่ไหม ไม่ชมฉันหน่อยเหรอ”
ศรัณย์เห็นหน้าสวยๆ พยายามงอนง้ออยู่ข้างรถเข็น เลยอารมณ์ดีขึ้นเล็กน้อย “ดั้งจมูก” รินรีบเอามือมาบังดั้งจมูกตัวเอง ปฏิกิริยาเร็วดีมาก ศรัณย์ฟาดลงไปเบาๆ ช้ากว่า เลยติดที่มือ รินป้องกันตัวเองสำเร็จ ศรัณย์พยักหน้าพอใจ “ใช้ได้”
รินหัวเราะสดใส ในที่สุดศรัณย์ยอมยิ้มออกมา ความเครียดคลายลง ศรันย์มองหน้าหญิงสาวอย่างมีความสุขที่มีเธออยู่เคียงข้าง
เสนอยิ้ม มองทั้งสองคน พึมพำ “ยาอะไรก็ไม่สู้ ยาใจ! กำลังอะไรก็ไม่สู้ กำลังใจ! เพื่อนอะไรก็ไม่สู้ เพื่อน.....ใจ! ฮู้ยย ขนลุก”
ชรัตน์นั่งบนรถไฟด้วยตั้งใจเต็มเปี่ยม จะช่วยให้พ่อพ้นความทุกข์
“เอ นี่ไง ถึงว่าอ่านเจอแว่บๆ ลานเขาพยุง สัมปทานไม้ของบริษัทเรา เมื่อยี่สิบกว่าปีก่อน ที่นี่ใช่ไหมครับที่คุณพ่อหมายถึง ที่ลานเขาพยุงใช่ไหมครับ” ผู้เป็นบิดาร้องไห้ออกมา ส่งเสียงอ้อแอ้ ในลำคอ “ไม่ต้องร้องไห้ครับ ผมอยู่นี่แล้ว ผมจะจัดการทุกอย่างให้คุณพ่อเอง”
ชรัตน์มองไป รถเข้าสถานีจอด “เชียงใหม่”
กำนันพาชรัตน์มาที่สำนักงาน เรือนไม้ชั้นเดียวเก่าแก่รกร้าง มีหญ้าขึ้นถูกทิ้งไว้ยี่สิบกว่าปี ประตูทางเข้าล่ามโซ่เป็นสนิมแล้ว เห็นป้าย “บริษัท รพิพันธ์ค้าไม้ จำกัด สาขาลานเขาพยุง “