บทละครโทรทัศน์ ปดิวรัดา ตอนที่ 17 หน้า 4
“เขายอมรับกับรานีเลยหรือคะว่า เขาโกง” บรานีพยักหน้า “โธ่ รานี”
“เรารับไม่ได้ ตัวก็รู้ พ่อสอนพวกเราว่าอะไร แต่พอเขาโวยวายออกจากบ้าน เราเหมือนจะตาย ตัวรู้ไหม เรานอนไม่ได้เลย ได้ยินเสียงกุกกักก็คอยสะดุ้งตื่นตลอด เพราะคิดว่าเขาจะเปิดบ้านเข้ามา แต่แล้วก็ไม่มี....ฮือ”
“รานีกับเขาคบกันมาตั้งนาน ไม่ได้เฉลียวใจอะไรเลยหรือ”
“ก็มีบ้าง เอกสารต่างๆ เขาก็ระมัดระวังไม่ให้ใครเห็น แม้แต่สำนักงานของเขา เรายังไม่รู้เลยว่าตั้งอยู่ที่ไหน เวลาเขาทำงานพนักงานจะมาหาเขาที่บ้านบ้าง โทรมาบ้าง นี่ก็มีคนหนึ่งเป็นผู้หญิง”
“ทำไมหรือคะ”
บรานีคิดๆแล้วตัดใจ “ช่างมันเถอะ คงไม่มีอะไรหรอก ทั้งหมดเป็นเพราะความรักบังตานั่นแหละ เวลาที่เรารักเราหลง เราก็คิดไปเองว่าเขาเป็นคนดี ริน ...เราอยู่โดยขาดคุณพณิชไม่ได้ ขาดไม่ได้จริงๆ ฮือ เมื่อไหร่เขาจะกลับมา เมื่อไหร่จะมา”
ห่างไปมุมหนึ่ง ศรัณย์นั่งรถเข็นแอบมองรู้สึกสงสารไปด้วย
“คุณพณิชแต่งงานกับตัวแล้ว เขาไม่ทิ้งตัวหรอก ใจดีๆไว้นะ”
ห้องอาหารบ้านปลัด ศรัณย์รับยาจากรินกินเข้าไป ทั้งสองคุยกันไปพร้อมกัน
“คุณพณิชทำไมกลายเป็นคนใจดำแบบนี้ไปได้ บรานีเป็นผู้หญิงต้องมาอยู่ต่างบ้านต่างเมือง กับคนงานสองสามคน โทรมาก็ไม่โทร มีสามีแบบนี้มีไปทำไม”
ศรัณย์หันมา พยายามขยับขา ยืด พับ รินเข้าไปหานั่งกับพื้น ช่วยขยับขาให้ ศรัณย์ซาบซึ้ง
“ขอบใจนะ...นิสัยหล่อน ข้างนอกดูอ่อนแอ แต่ข้างในหัวแข็งน่าดู แล้วหล่อนจะยุให้เขาเลิกกันหรือยังไง”
“ค่ะ ฉันคิดจะชวนรานีกลับบ้านที่พระนคร ไม่ถูกหรือคะ หัวแข็งเกินไปหรือคะ”
“ถ้าเราสองคนไปกันไม่รอด หล่อนก็คงหนีฉัน เลิกรากับฉันง่ายๆเหมือนกันสินะ” ศรัณย์ค้อนหมั่นไส้กับทัศนคติหญิงมั่นของริน
“อ้าว มีสามีเป็นคนไม่ดีจะอยู่ไปทำไมล่ะคะ หรืออย่างเราสองคน ถ้าไม่รักกันจริง ฉันก็ยินดีปล่อยคุณกลับไปหาคุณดวงสวาท”
ศรัณย์ส่ายหน้ากับทัศนคติของริน “อืม ... เด็ดขาด ไม่ไว้หน้ากันเลยทีเดียว หล่อนไปว่าดวงสวาทว่าไม่แคร์คนครหานินทา หล่อนก็ไม่แคร์เหมือนกัน ฉันอยากรู้ว่าครอบครัวหล่อนจะทนได้ไหม บรานีแต่งงานไปเดือนกว่าๆ ก็หย่าแล้วก็หนีกลับพระนคร”
“คุณพ่อคุณแม่ของเรา สอนให้เราเป็นคนมีเหตุผลค่ะ ท่านจะต้องเห็นด้วยกับดิฉัน เชื่อไหมคะ”
“แล้วตัวบรานีล่ะ ถูกตราหน้าไปตลอดชีวิต จะทนได้ไหม ในสามคนพี่น้อง ดูเขาไม่ใช่คนเข้มแข็งเท่าไหร่เลยนะ”
รินถอนหายใจ มองไปที่คอเสื้อของศรัณย์ “จริงด้วย .... ฉันว่าจะถาม สร้อยคอที่ฉันให้ไปอยู่ไหนเสียล่ะคะ”
“เอ้อ ขอสารภาพ ฉันทำหายน่ะ”
“ตอนที่คุณไปสู้กับพวกโจร คุณก็ไม่ได้ใส่”