บทละครโทรทัศน์ ปดิวรัดา ตอนที่ 17 หน้า 5
“ใช่ ไม่ได้ใส่ เห็นไหม ไม่มีพรของหล่อนเลยเจ็บตัวกลับมาเลย เฮ้อ หาเท่าไหร่ก็หาไม่พบ มันสำคัญมากใช่ไหม”
“ก็ เอ้อ ช่างมันเถอะค่ะ จะว่าสำคัญก็สำคัญ จะว่าไม่ก็ไม่ ชีวิตของฉันอยู่กับปัจจุบัน อยู่กับบ้านบำรุงประชากิจ ตราบจนวันตายอยู่แล้ว”
ศรัณย์งงๆกับคำพูดของริน “หล่อนเป็นคนของบ้านบำรุงประชากิจ ไม่ใช่บ้านศิวะเวทย์สินะ”
รินอึ้งไป “ฉันกับคุณ ยังไม่ได้จดทะเบียนสมรส ฉันยังใช้นามสกุลของฉันค่ะ”
ศรัณย์อึ้งไป ต่างคนยังมีบางอย่างที่ค้างคา
วันใหม่ กำนันเดินเข้ามาดูในสำนักงาน ชรัตน์อยู่ที่เดิม ชุดเดิม
“เอ้า คุณ คุณยังไม่กลับไปโรงแรมอีกหรือครับนี่ เมื่อคืนอยู่ที่นี่ทั้งคืนเลยหรือครับ”
มีสายตาใครคนหนึ่งเข้ามาแอบดูอยู่
“ไม่เจออะไรเลยครับ คงต้องเข้าไปในหมู่บ้านถามคนแล้วล่ะ”
“ถามหาเมียอีกคนของพ่อคุณ อืม แล้วเราจะเริ่มถามชาวบ้านยังไงล่ะครับ”
“เออ นั่นสิ เริ่มยังไงดี”
เสียงคนทำของหล่น รื่นรีบเดินหนีออกไป
ชรัตน์รีบมาดูที่มาของเสียง มองซ้ายขวาไม่เห็นใครแล้ว “เสียงอะไร”
“พวกแมวกระมังครับ”
ชรัตน์พยักหน้าว่าคงอย่างนั้น
ร้านกาแฟแบบเพิงๆ ในหมู่บ้านชนบท ชรัตน์เอารูปคุณพระพิจารณ์ตอนหนุ่มๆ ให้ เจ้าของร้านกาแฟดู “มีใครรู้จักผู้ชายคนนี้บ้างไหมครับ”
เจ้าของร้านเอาให้กลุ่มคนแก่ที่มานั่งกินกาแฟพอดีดู
“หน้าคุ้นเหลือเกิน คุณคนที่เป็นเจ้าของปางไม้ที่ลานพยุงใช่ไหม”
ชรัตน์ดีใจมาก รีบเข้าไปนั่งข้างๆ “ใช่ครับ คุณพระพิจารณ์ แต่ตอนนั้นเป็นแค่คุณหลวงครับ” คนแก่พยักหน้า ชรัตน์ถามต่อ “ท่านมีเมียอยู่คนหนึ่งเป็นคนแถวนี้ มีใครรู้จักเมียของท่านบ้างครับ”
ทุกคนส่ายหน้าว่าไม่รู้ “เมียหรือ เอ ... ไม่รู้เรื่องนะ”
รื่นมาแอบมองที่ต้นไม้ด้านหลัง
ชรัตน์เดินเท้ามาที่หมู่บ้านในชนบท มองหมู่บ้านเดินเข้าไปถามคนที่เดินผ่านมา ถามไปเรื่อยๆ
“ศรัณย์เพื่อนรัก ฉันเขียนจดหมายมาหาแกฉบับนี้ ขณะกำลังกระทำการใหญ่บางอย่าง เพื่อแสดงกตัญญูกตเวทีต่อพ่อผู้ให้กำเนิด”
รื่นตามดูอยู่เช่นเคย คอยแอบตามชรัตน์