บทละครโทรทัศน์ ปดิวรัดา ตอนที่ 17 หน้า 3
“นี่หรือครับสำนักงานบริษัท”
“ที่ดินตรงนี้ยังเป็นของบริษัท ส่วนตัวปางไม้จริงๆ ต้องล่องแพเข้าไปครับ ที่ลำน้ำข้างด้านหลัง เวลาเขาล่องไม้ลงมาต้องใช้แม่น้ำครับ แต่ตอนนี้ก็กลายเป็นป่าโปร่งไปแล้ว ไม่มีอะไรเหลือแล้วครับ”
“ชาวบ้านแถวๆนี้ใช่ไหมครับ ที่ทำงานกับบริษัทคุณพ่อ”
“ผมกับคนแถวนี้ ส่วนใหญ่ทำไร่เพราะแถวนี้ติดถนน คนที่ทำปางไม้จริงๆ เป็นพวกบ้านดง ในหมู่บ้านลึกเข้าไปครับ ต้องเอารถเข้าไปหาพวกเขาข้างใน”
“ขอบคุณครับกำนัน ผมอยากเข้าไปข้างในแต่ไม่มีกุญแจ”
“ง่ายครับ” กำนันเอาก้อนหินแถวนั้น มาทุบเปรี้ยงๆ ที่แม่กุญแจจนโซ่ขาดลง ชรัตน์ยิ้มขอบคุณ
ในสำนักงาน ไม่มีเครื่องเรือนที่มีค่าแล้ว เหลือแต่เครื่องเรือน พวกโต๊ะเก้าอี้และตู้เอกสาร ที่มีกองเอกสารเป็นกองๆ มากมาย ฝุ่นเขรอะ ชรัตน์เดินเข้ามาดูเอกสาร “ผมจะใช้เวลาดูเอกสารพวกนี้หน่อย”
“คุณเป็นเจ้าของถูกต้องตามกฎหมาย เชิญตามสบายครับ” กำนันออกไป
ชรัตน์นึกถึงสิ่งที่ฉมคนเก่าแก่เล่าไว้
“เขาลือกันว่า ท่านเจ้าคุณพิจารณ์ มีเมียและมีลูกอีกคนที่เขาพยุงครับ”
ทั้งสองตกใจ “เมียกับลูก”
ชรัตน์ เริ่มค้นเอกสารต่างๆ มุ่งมั่น
บ้านพณิช บรานีนั่งเหม่อมองไปที่ประตู รอคอยพณิชกลับมาเป็นอย่างนี้ทั้งวัน
คนใช้เดินมาดูสำรับต่างๆ ที่อยู่เหมือนเดิม “คุณนาย ไม่รับประทานหน่อยหรือคะ”
“ฉันกินไม่ลงหรอก เก็บไปเถอะ”
โทรศัพท์มา บรานีรีบไปรับ “ฮัลโหล คุณพณิชหรือเปล่าคะ”
เสียงหญิงคนเดิม ห้วน สั้น ดูไม่มีการศึกษาเหมือนเดิม “คุณพณิชอยู่ไหม”
“เธออีกแล้วหรือ คุณพณิชห้ามไม่ให้เธอโทรมาที่นี่ จำไม่ได้หรือ”
“ก็อยู่หรือไม่อยู่ล่ะ”
“ไม่อยู่”
มีเสียงแทรกของเด็กสองคนเข้ามาเหมือนเคย “พ่อ พ่อกลับมาแล้ว” บรานีสงสัย
“งั้นแค่นี้แหล่ะ” ฝั่งโน้นวางหูกริ๊ก
บรานีสงสัยคิดหนัก ใช่แม่บ้านที่บริษัทตามที่พณิชบอกจริงหรือไม่
โถงบ้านปลัด บรานีนั่งหน้าเศร้าปรับทุกข์กับริน “คุณพณิชหายไปจากบ้านสองสามวันแล้วหรือ”
“เขาโกรธมาก โกรธแบบที่เราไม่เคยเห็นมาก่อน”