บทละครโทรทัศน์ หนึ่งด้าวฟ้าเดียว ตอนที่ 18 หน้า 3
จมื่นศรีสรรักษ์ตกใจ “ของมีค่าเช่นนี้ คุณพี่จะยกให้อ้ายสมีนั่นรึ”
เจ้าจอมเพ็ญดุน้อง “นรกจะกินกบาล ขรัวท่านเป็นพระเป็นเจ้า พูดจาอย่างนี้ได้อย่างไร”
จมื่นศรีสรรักษ์เบะปากดูถูก “ทำเสน่ห์เล่ห์กล แลรับเงินทองข้าวของมีค่า คุณพี่นับมันเป็นพระไปคนเดียวเถิดขอรับ อย่ามาบังคับกระผมด้วยเลย”
เจ้าจอมเพ็ญหงุดหงิด แต่ไม่อยากทะเลาะกับน้อง “พี่ไม่อยากเถียงด้วยแล้ว คุณพระนายทำตามที่พี่สั่งก็พอ”
จมื่นศรีสรรักษ์เสียดายของ ตั้งท่าจะเถียงอีก “แต่...”
เจ้าจอมเพ็ญตัดบท “ถึงอย่างไรพี่ก็ต้องทำบุญ ถ้าคุณพระนายไม่เอาไปให้ พี่ก็ต้องเอาสมบัติส่วนตัวพี่ให้ไปอยู่ดี นี่ดีเท่าใดแล้ว ที่เสด็จพระองค์ชายทรงประทานมาให้ เราไม่ต้องเสียแม้แต่เบี้ยเดียว”
จมื่นศรีสรรักษ์หงุดหงิด ไม่ยอมแพ้ “แต่นังลูกเศรษฐีโรงกระดาษมันร้ายนัก กระผมเคยเห็นฤทธิ์มันมากับตา หากมันบิดพลิ้วไม่ยอมเป็นห้ามเล่า พระองค์ชายเชษฐ์จะไม่ทวงของกำนัลกลับไปรึ”
“ใช่ว่าพี่ไม่คิดถึงข้อนี้ แลพี่ ได้เตรียมการป้องกันไว้หมดสิ้นแล้ว” เจ้าจอมเพ็ญยิ้มอย่างมั่นใจในปัญญาตัวเอง
ยามบ่าย เลื่อนเดินนำหน้าข้าหลวงตำหนักเจ้าจอมเพ็ญมาถึงหน้าตำหนักกรมขุนวิมล เลื่อนมีท่าทางเชิดมาก เพราะจะมาเอาแมงเม่าไปถวายพระองค์เจ้าเชษฐ์ และวางอำนาจเหนือคนอื่นในตำหนักกรมขุนวิมลด้วย พอมาถึงหน้าตำหนักก็เห็นท่านเจ้าคุณกำแหงกับเหล่าทหารกำลังตั้งแถว เตรียมรับตัวแมงเม่าไป
เลื่อนยิ้มแย้ม “วุ๊ยตาย ออกญาวังมารับห้ามคนใหม่ไปถวายเสด็จพระองค์ชายด้วยตัวเองเทียวหรือเจ้าคะ”
ท่านเจ้าคุณกำแหงหน้าหงิก “มันเป็นหน้าที่ของฉันอยู่แล้ว จะแปลกกระไร”
“ไม่แปลกดอกเจ้าค่ะ เพียงแต่เกรงออกญา จะเจ็บปวดใจเท่านั้นเอง” เลื่อนขำเยาะอยู่ในที ท่านเจ้าคุณกำแหงหน้าตาหงิกงอ บึ้งตึงหนักกว่าเดิม ที่โดนจี้ใจดำ “แต่อย่าเสียใจนานนะเจ้าคะ”
เลื่อนปรายตายั่วยวน “หญิงอื่นยังมีอีกมาก เพียงแต่อาจจะสูงวัยไปบ้าง ไม่รู้จะถูกใจออกญาหรือไม่เท่านั้นเอง”
ท่านเจ้าคุณกำแหงยิ้มเล็กน้อย “ฉันก็เป็นพ่อหม้ายพ่อร้างใช่ว่าไม่มีตำหนิ แล้วจะรังเกียจรังงอนหญิงสูงวัยได้รึ”
เลื่อนตื่นเต้น มีความหวังขึ้นมาทันที “จริงหรือเจ้าคะ”
“แต่ที่ฉันรังเกียจคือหญิงที่เที่ยวทอดสะพานให้ชายต่างหาก สาวเทื้อขึ้นคานไม่กระไรนักดอก แต่อยากมีผัวจนตัวซี่ตัวสั่น ฉันเห็นแล้วคลื่นไส้” เลื่อนโมโหจัด สะบัดหน้าเดินนำข้าหลวงเข้าตำหนักไป
ท่านเจ้าคุณกำแหงมองตามด้วยสายตาไม่พอใจ ก่อนจะหน้าเศร้าลง เมื่อนึกถึงที่แมงเม่า ที่อีกไม่นานก็ต้องเป็นห้ามของพระองค์เจ้าเชษฐ์แล้ว
โถงตำหนักกรมขุนวิมล เลื่อนก้มลงกราบกรมขุนวิมลที่นั่งอยู่บนตั่ง เห็นเป้าและคุณท้าวโสภานั่งพับเพียบอยู่ใกล้ๆ ในขณะที่เจ้าจอมอำพันนั่งอยู่บนตั่งตัวที่ต่ำลงมาจากกรมขุนวิมล