บทละครโทรทัศน์ หนึ่งด้าวฟ้าเดียว ตอนที่ 18 หน้า 5
ขึ้นอี คนเค้าจะค่อนได้ว่าต่ำตมไร้สกุลรุนชาติ”
เลื่อนแค้นสุดๆ ตวัดมือตบ “มึง”
แมงเม่าระวังอยู่แล้ว เลยก้มหลบได้อย่างง่ายดาย ทำให้เลื่อนตบวืดเสียหลักเซไป เลื่อนโมโหมากหันกลับมาจะเอาเรื่อง แต่ทันใดนั้นขันทองก็เดินเข้ามาหยุดยืนอยู่หน้าห้อง ขันทองปรามเสียงดุ “พอได้แล้วแม่เลื่อน”
เลื่อนชะงักไป
“ที่นี่เป็นที่ใด แม่เลื่อนก็อยู่ในวังมานาน ไม่รู้รึว่าหากมีเรื่องทะเลาะเบาะแว้งขึ้น จะมีโทษสถานใด”
เลื่อนเห็นขันทองเข้าก็ชักกลัว แต่ยังไม่ยอมแพ้ “ออกพระให้ความเป็นธรรมด้วยเถิดเจ้าค่ะ แม่แมงเม่าแกล้งขึงเชือกไว้จนฉันสะดุดล้ม”
แมงเม่าลอยหน้าลอยตา “ที่นี่เป็นห้องฉัน ฉันจะขึงเชือกหรือทำกระไรก็ได้ ใครใช้ให้เข้ามาโดยไม่ระวังเองเล่า”
เลื่อนแค้นจัด “ดูซีเจ้าคะออกพระ จะสำนึกสักนิดก็ไม่มี”
ขันทองตัดบท “ฉันต้องรีบพาห้ามไปถวายเสด็จพระองค์ชายเชษฐ์ แม่เลื่อนออกไปก่อนเถิด หากช้าจะเสียฤกษ์ แลทั้งฉันกับแม่เลื่อนก็จะมีผิดหนักได้”
“แต่หม่อมแม่ มีคำสั่งให้ฉันเป็นคนพาแม่แมงเม่าไปถวายนะเจ้าคะ”
“ฉันรู้ แต่หน้าที่ในการตระเตรียมห้ามให้พร้อมขึ้นถวาย เป็นหน้าที่ขันทีอย่างฉัน แลฉันก็ทำมาจนนับครั้งไม่ถ้วนแล้ว ข้อนี้แม่เลื่อนคงไม่ชำนาญเท่าฉันกระมัง”
เลื่อนหน้าบึ้งตึง “เจ้าค่ะ” เลื่อนหันไปจ้องแมงเม่าอย่างเอาเรื่อง ก่อนจะออกจากห้องไป แมงเม่าจ้องหน้าเลื่อนกลับอย่างไม่ยอมลงให้เหมือนกัน พอเลื่อนออกไป ขันทองก็รีบปิดประตูลง แมงเม่าน้อยใจสุดๆ
“เป็นพระคุณเหลือเกินเจ้าค่ะ ที่ออกพระศรีมาพาฉันไปด้วยตนเอง ฉันจะไม่ลืมความกรุณาครั้งนี้เลย”
ขันทองร้อนใจ “ถอดผ้านุ่งออก”
แมงเม่าสะดุ้งเฮือก “ว่าอย่างไรนะเจ้าคะ”
ขันทองร้อนใจ “ฉันบอกให้ถอดผ้านุ่งออก”
แมงเม่าตกใจปนอาย “ถอดผ้านุ่ง”
“ก็ใช่น่ะซี เร็วเข้า” ขันทองรีบปลดผ้าคาดเอวแล้วถอดเสื้อทันที แมงเม่าตาเหลือก ตกใจจนตะกุกตะกัก
“ออกพระจะทำกระไรเจ้าคะ” แมงเม่าหลบสายตาไม่กล้ามองขันทองถอดเสื้อ ขันทองพูดไปถอดเสื้อไป
“ก็จะช่วยเจ้าให้พ้นจากการเป็นห้ามน่ะซี คิดว่าฉันจะทำกระไร”
“ใครจะไปคิดเจ้าคะ”
“หยุดพูดเสียทีเถอะ อยากเป็นห้ามนักรึ รีบผลัดผ้าเร็วเข้า”