บทละครโทรทัศน์ หนึ่งด้าวฟ้าเดียว ตอนที่ 18 หน้า 4
เลื่อนเชิดๆ “หม่อมฉันมาขอรับตัวแม่แมงเม่า ไปถวายเสด็จพระองค์ชายเชษฐ์เพคะ”
กรมขุนวิมลหน้าบึ้งตึง ไม่พอใจเพราะรู้ว่าเจ้าจอมเพ็ญส่งเลื่อนมาหยาม
“ข้าหลวงในตำหนักพระองค์ชายไม่มีแล้วรึ ถึงต้องให้ข้าหลวงตำหนักอื่นมาทำหน้าที่แทน”
เลื่อนลอยหน้าลอยตา “มีเพคะ แต่หม่อมฉันได้รับความไว้วางพระทัยมากกว่าคนอื่นเพคะ”
เจ้าจอมอำพันหมั่นไส้ “ไว้วางพระทัย หรือจงใจเสนอหน้ามายะ อันที่จริงแม่เพ็ญน่าจะมาเองเสียด้วยซ้ำ จะได้สาแก่ใจกันไป” เลื่อนทำไม่รู้ไม่ชี้
“เรื่องแต่เพียงนี้จะรบกวนหม่อมแม่ได้อย่างไรกันเจ้าคะ แลแม่แมงเม่าเอง ก็เต็มใจถวายตัว ไม่รู้ผู้อื่นจะเดือดร้อนไปไย” เจ้าจอมอำพันแค้นจัด แต่เถียงไม่ออก
คุณท้าวโสภาโมโห “มากไปกระมังนังเลื่อน ต่อหน้าเสด็จพระองค์หญิงท่านยังเหิมเกริมเช่นนี้ เจ้าจอมเพ็ญอบรมมาดีเหลือเกิน”
เลื่อนลอยหน้าลอยตากวนๆ ก่อนจะก้มลงกราบกรมขุนวิมล “หม่อมฉันทูลลาไปทำตามหน้าที่เพคะ”
เลื่อนคลานเข่าถอยออกมา ก่อนจะลุกเดินเลี่ยงไป
เป้าทนไม่ไหว “หม่อมฉันขอทูลลาไปเป็นเพื่อนแม่แมงเม่าเพคะ” เป้าก้มลงกราบ
“ไม่อนุญาต” เป้าหน้าเสีย “เหตุใดเล่าเพคะ”
“เจ้ากำลังเจ็บแค้นแทนเพื่อน แลนิสัยใจคอเจ้าแมงเม่าก็ใช่หยอก ประสมกับความโอหังของเลื่อน มีแต่จะยิ่งบานปลายใหญ่โต เข้าทางแม่เพ็ญเสียเท่านั้น เชื่อฉัน อยู่ที่นี่”
เป้าแค้นใจ “เราจะทำได้เพียงแค่อดทนเท่านั้นเองหรือเพคะ”
กรมขุนวิมลถอนใจ หน้าเศร้าลง ไม่ตอบอะไร เพราะรู้ว่าทำอะไรไม่ได้จริงๆ
ตำหนักกรมขุนวิมล ห้องนอนห้องหนึ่ง เลื่อนเปิดประตูเข้ามาด้วยท่าทางหยิ่งยโส ก่อนจะก้าวเข้าไปในห้อง
ทันใดนั้น เลื่อนก็สะดุดเชือกที่ขึงอยู่ตรงใต้ประตูจนล้มหน้าคว่ำลงไปกับพื้น เลื่อนทั้งตกใจทั้งเจ็บกรีดร้องออก มา แมงเม่ายืนอยู่หลังประตู มองดูเลื่อนด้วยสายตาสะใจ ที่แท้แมงเม่าแกล้งขึงเชือกตรงประตู ถ้าเดินเข้ามาโดยไม่ระวัง ก็สะดุดเชือกที่ขึงไว้ล้มเอาง่ายๆ เลื่อนเจ็บหน้าที่กระแทกพื้น “โอ๊ย”
แมงเม่าปั้นยิ้ม “พุทโธ่ พี่เลื่อนนี่เอง เข้ามาไม่ให้สุ้มให้เสียง เจ็บมากหรือไม่จ๊ะ”
เลื่อนโมโหมาก ลุกขึ้นยืนชี้หน้าแมงเม่า “เอ็งแกล้งข้า อี...”
แมงเม่าพูดสวนขึ้น กวนๆ “วุ๊ยๆ อย่าพูดจาหยาบคายซีจ๊ะ พี่เลื่อนเป็นผู้ดีชาววัง หาใช่ไพร่เช่นฉันไม่ ขึ้นอ้าย