บทละครโทรทัศน์ หนึ่งด้าวฟ้าเดียว ตอนที่ 22

หนึ่งด้าวฟ้าเดียว ตอนที่ 22

บทประพันธ์ วรรณวรรธน์ / บทโทรทัศน์ เอกลิขิต

เรือนขันทอง ขันทองมีสีหน้าเคร่งเครียด เดินไปเดินมา ในหัวคิดถึงแต่เรื่องที่ท่านเจ้าคุณกำแหงสารภาพรักกับแมงเม่าตลอดเวลา

แมงเม่านั่งซึมๆอยู่คนเดียวที่มุมหนึ่งในวัง ในหัวคิดแต่เรื่องที่ท่านเจ้าคุณกำแหงสารภาพรักกับตนเช่นกัน

ท่านเจ้าคุณกำแหงตัดใจพูดสวนทันที “ฉันรักแม่แมงเม่า”

แมงเม่าได้แต่ถอนใจออกมา

เรือนขันทอง ขันทองยิ่งคิดก็ยิ่งเครียดหนัก เดินพล่านไปทั่วจะทำยังไงดี

นึกถึงตอนที่ท่านเจ้าคุณกำแหงเอาชายสไบแมงเม่าขึ้นมาบรรจงจูบแทนความรักที่ตนมีต่อแมงเม่า

ขันทองเครียดหนัก หึงหวงจับใจ จะยอมเสียแมงเม่าไปเพราะถูกเข้าใจผิดว่าเป็นขันทีอย่างนี้น่ะเหรอ

แมงเม่ารำพึงรำพัน “ถ้าไม่ใช่ขันที  ก็คงจะดีสินะ” แมงเม่าหน้าเศร้าๆ หงอยๆ

“เค้าเสียสละมาเป็นขันทีเพื่อการใหญ่ ถือว่าสิ้นวาสนากันแต่แรกแล้ว  เลิกคิดเถิดเจ้าแมงเม่า”

ขันทองสีหน้าตัดสินใจได้ พูดพึมพำ “ให้เจ้าตัวดีตัดรอนเสีย ยังดีกว่าต้องจบลงด้วยความเข้าใจผิดเช่นนี้”

ขันทองคิดได้เช่นนั้นก็จะเดินลงจากเรือนไปหาแมงเม่า ทันใดนั้นก็ได้ยินเสียงปืนใหญ่ดังลั่นขึ้น  คราวนี้ดังใกล้มากต่างจากทุกครั้ง ราวกับยิงใกล้ๆ กำแพงวังนี่เอง ขันทองตกใจมาก  ไม่คิดว่าจะได้ยินเสียงปืนใหญ่ดังใกล้ขนาดนี้

ทางเดินในวัง  พวกข้าหลวง โขลนกำลังกรีดร้อง วิ่งหนีกันด้วยความหวาดกลัววุ่นวายไปหมด ขันทองวิ่งมาดูเหตุการณ์ สวนกับขุนรักษ์เทวาที่วิ่งหนีมาพอดี ขันทองรีบจับแขนขุนรักษ์เทวาไว้

“ท่านขุนเกิดกระไรขึ้น ทำไมครานี้เสียงปืนใหญ่ถึงดังใกล้นัก ไม่เหมือนปืนใหญ่ที่เรายิงต่อสู้อังวะเลย”

ขุนรักษ์เทวากลัวมาก “ก็ไม่ใช่น่ะซี  เสียงปืนของพวกอังวะต่างหาก ไม่รู้มันบุกเข้ามาใกล้ขนาดนี้ได้อย่างไร”

ขันทองเครียดหนัก จู่ๆพวกอังวะก็บุกเข้ามาใกล้ได้ขนาดนี้

มังมหานรธายืนสั่งการอยู่หน้าค่ายที่ตั้งอยู่ริมน้ำ มังมหานรธาตะโกนสั่ง