บทละครโทรทัศน์ หนึ่งด้าวฟ้าเดียว ตอนที่ 22 หน้า 5
เลื่อนกระวนกระวายหนัก ขณะนั้นเองก็เหลือบเห็นสำรับกับข้าว จาน ชามทำด้วยทองคำวางอยู่บนที่สูง
เลื่อนฉุกใจคิด รู้ทันทีว่าเป็นสำรับของพระเจ้าแผ่นดิน ถ้าวางยาเสน่ห์ในสำรับ พอคนครัวเอาอาหารใส่ลงไปก็เท่ากับวางยาเสน่ห์ไปด้วย เลื่อนดีใจ จะเข้าไปหยิบสำรับ ทันใดนั้นขันทองก็เปิดประตูเข้ามา
เลื่อนหันกลับไปเห็นขันทอง ตกใจมาก “ว้าย”
ขันทองมองอย่างจับผิด “แม่เลื่อน เข้ามาทำกระไรที่นี่รึ
เลื่อนหน้าเสีย อึกๆอักๆ ไม่รู้จะแก้ตัวยังไง “เอ่อ คือ ฉันไม่ได้ทำกระไร ไม่ได้ทำกระไรเลยเจ้าค่ะ”
เลื่อนจะหนีออกจากครัว ทันใดนั้นแมงเม่ากับเป้าก็วิ่งเข้ามาจับตัวเลื่อนไว้
“ค้นตัวดูว่าเข้ามาขโมยกระไรไปหรือไม่” เลื่อนหน้าตาตื่นตกใจมาก แมงเม่ากับเป้าช่วยกันค้นตัวเลื่อนทันที
เลื่อนตกใจสุดๆ “ว้าย อย่านะจะทำกระไร...” แมงเม่าหยิบขวดยาเสน่ห์ออกมาจากชายพกของเลื่อนได้สำเร็จ
เลื่อนพยายามจะแย่งขวดยาเสน่ห์คืนมา “เอาคืนมานะ” เป้าต้องจับตัวเลื่อนเอาไว้
แมงเม่ายื่นขวดยาให้ขันทอง “นี่เจ้าค่ะ ไม่ทราบเหมือนกันว่าเป็นกระไร”
ขันทองรับขวดยามาดู แล้วหันไปมองเลื่อน เลื่อนกลัวสุดขีด ปากคอสั่นทำอะไรไม่ถูก
ศาลาในวัง ทหารกำลังเฆี่ยนหลังเลื่อนที่นอนคว่ำอยู่กับพื้นต่อหน้าท่านเจ้าคุณกำแหง โดยมีขันทองนั่งอยู่ใกล้ๆ
เลื่อนเจ็บปวดทรมาน “โอ๊ยๆ”
“พอ” ทหารหยุดเฆี่ยนตามคำสั่งท่านเจ้าคุณกำแหง “เจ้าจงสารภาพมาประเดี๋ยวนี้ หาไม่ ข้าจะสั่งเฆี่ยนอีก”
เลื่อนร้องไห้ กลัวสุดๆ “อย่าเจ้าค่ะ ฉันพูดไปหมดสิ้นแล้ว ฉันไม่รู้เรื่องไม่รู้เรื่องกระไรเลยจริงๆ”
ท่านเจ้าคุณกำแหงตะคอก “โป้ปดมดเท็จ ครัวหลวง ใช่ที่ที่เจ้าจะเข้าออกรึ เจ้าไม่ได้มีหน้าที่ในนั้นสักหน่อย แลขวดยาที่ค้นได้ในตัวเจ้าอีก จงบอกมาว่าเป็นยากระไร”
ขันทองเอาน้ำเย็นเข้าลูบ “บอกมาเถิดแม่เลื่อน การที่แม่เลื่อนบอกแต่ว่าไม่รู้นั้น ไม่ช่วยให้แม่เลื่อนพ้นผิดไปได้ดอก พูดความจริงยังอาจผ่อนหนักให้เป็นเบาได้” เลื่อนกลัวจับใจ ยิ่งโดนทั้งขู่ทั้งปลอบ ก็เริ่มลังเล
ขณะนั้นเอง เจ้าจอมเพ็ญก็เข้ามาในศาลา โดยมีข้าหลวงจำนวนหนึ่งตามมาด้วย ท่านเจ้าคุณกำแหงเห็นเจ้าจอมเพ็ญเดินเข้ามา “เจ้าจอมท่าน” เลื่อนหันกลับไปมอง เห็นเจ้าจอมเพ็ญก็ดีใจ เลื่อนรีบคลานเข้าไปหา
“หม่อมแม่ หม่อมแม่เจ้าขา ช่วยด้วยเจ้าค่ะ”
เลื่อนจะคลานเข้าไปจับข้อเท้าเจ้าจอมเพ็ญ แต่เจ้าจอมเพ็ญสะบัดตัวออก ไม่ยอมให้จับ ตวาดแว๊ด
“อย่ามาแตะต้องตัวข้าอีเนรคุณ ที่ข้ามาเพื่อจะมาดูน้ำหน้าคนอกตัญญูอย่างเอ็ง”
เจ้าจอมเพ็ญหันไปพูดกับท่านเจ้าคุณกำแหง “ขอฉันฟังการสอบสวนด้วยคน ได้หรือไม่ท่านเจ้าคุณ”