บทละครโทรทัศน์ หนึ่งด้าวฟ้าเดียว ตอนที่ 22 หน้า 2
“พายเรือไปให้ใกล้ แล้วยิงข้ามกำแพงเข้าไป น้ำท่วมไปถึงที่ใดก็ลอยเรือยิงมันไปทุกที่”
ค่ายเนเมียวสีหบดี เนเมียวสีหบตกใจ หลังจากฟังทหารรายงานข่าว นึกไม่ถึง
“เข้าไปประชิดกำแพงเทียวรึ รอดหูรอดตาไปได้อย่างไร”
“ท่านมังมหานรธา เห็นว่าอโยธยาวางกำลังรับมือทัพเราเป็นหลัก จึงฉวยโอกาสที่อโยธยาไม่ระวังทัพของท่าน ลอยเรือเข้าไปใกล้กำแพงขอรับ”
เนเมียวสีหบดีเจ็บใจ “เจ้าเล่ห์นัก สมแล้วที่ผ่านศึกมามาก ไม่แพ้ท่านอะแซหวุ่นกี้เลย” เนเมียวสีหบดีตะโกนสั่ง
“เตรียมทัพประเดี๋ยวนี้ เราจะยอมให้ทัพของมังมหานรธาได้หน้าแต่เพียงผู้เดียวไม่ได้เป็นอันขาด”
ทหารก้มหัวรับแล้วรีบไปเตรียมการทันที เนเมียวสีหบดี กัดเขี้ยวเคี้ยวฟันด้วยความเจ็บใจที่ถูกมังมหานรธาแย่งผลงานไปได้
ในตำหนักกรมขุนวิมล แมงเม่ากับพวกข้าหลวงกำลังช่วยกันปิดหน้าต่าง ประตู เพื่อให้ได้ยินเสียงปืนใหญ่น้อยที่สุด แต่ก็ยังได้ยินเสียงปืนใหญ่แว่วมาตลอดเวลา ในขณะที่กรมขุนวิมลกำลังนั่งคุยกับเจ้าจอมอำพัน และคุณท้าวโสภาด้วยความหวาดกลัว เจ้าจอมอำพันกลัวมาก
“ครานี้ข้าศึกบุกมาถึงริมกำแพงเลยนะเพคะ แล้วนี่มันจะบุกเข้ามาถึงในวังหรือไม่เพคะ”
กรมขุนวิมลกลัวมาก แต่ก็พยายามปลอบใจคนอื่น “สักแต่ว่าพูดจริงๆแม่อำพันจะเข้ามาได้อย่างไร ในวังมีเทพยดาอารักษ์คุ้มครองอยู่แท้ๆ”
ขาดคำ ก็ได้ยินเสียงปืนใหญ่ดังลั่น เหมือนจะห่างกับตำหนักไม่ไกล จนกรมขุนวิมลกับเจ้าจอมอำพันสะดุ้งโหยง โผเข้ากอดกันด้วยความหวาดกลัวทันที คุณท้าวโสภาทั้งกลัวทั้งห่วงเป้ามาก
“แต่มีคนพูดว่ามีกระสุนลอยเข้ามาในเขตพระราชฐานแล้วนะเพคะ หม่อมฉันกลัวเหลือเกินเพคะ”
กรมขุนวิมลกลัวมากแต่ยังปากแข็ง “ข่าวลือน่ะซี อย่าไปฟังให้เสียขวัญ ฉันไม่เชื่อดอก”
แมงเม่าเดินกลับมาหากรมขุนวิมล ก่อนจะคุกเข่าลง “ปิดประตู หน้าต่าง ทั้งหมดแล้วเพคะ”
กรมขุนวิมลกลัวมาก “แล้วทุกคนเข้ามาในตำหนักหมดแล้วรึ”
“ขาดแม่เป้าเพคะ”
คุณท้าว โสภาตกใจ นึกขึ้นได้ห่วงเป้ามาก “หม่อมฉันใช้แม่เป้าไปตำหนักเสด็จพระองค์หญิงเทพสุดาเพคะ นี่จะอยู่ในตำหนักหรืออยู่ระหว่างทางก็ไม่รู้” คุณท้าวโสภากังวลใจ “หากอยู่ระหว่างทาง แล้วกระสุนข้ามกำแพงมาโดนจะทำอย่างไรกัน” คุณท้าวโสภาดูร้อนใจด้วยความเป็นห่วงเป้า
“มันจะบังเอิญถึงขั้นนั้นเชียวรึคุณท้าว ในวังออกจะกว้างขวาง ถ้าโดนจริง ก็คงจะถึงที่แล้วล่ะ”