บทละครโทรทัศน์ หนึ่งด้าวฟ้าเดียว ตอนที่ 1 หน้า 9
แมงเม่ายิ้มแย้ม “กระดูกฉันไม่หักง่ายๆ ดอกพ่อ ฉันไปก่อนนะ เบื่ออยู่ในห้อง เต็มทนแล้ว ใครอยากอยู่แทนฉัน ก็อยู่ไปเถิด” พูดจบ แมงเม่ายิ้มหน้าเป็นกวนๆ ก่อนจะวิ่งหนีไปทันที
มิ่งบ่นออกมา “ทำไมลูกสาวข้าถึงได้แก่นกะโหลกขนาดนี้” มิ่งถอนใจส่ายหน้า ชื่นและอินได้แต่ยิ้มๆเอ็นดูในความทะโมนของแมงเม่า
บรรยากาศย่านร้านค้า มีผู้คนมาจับจ่ายใช้สอยคึกคักไปหมด แมงเม่าเดินอารมณ์ดีมา เห็นของชิ้นไหนสวยถูกใจก็หยุดยืนดู ซื้อบ้างไม่ซื้อบ้าง ก่อนจะเดินมาหาติ่นและผล ลูกน้องของตนยืนรออยู่ ติ่นและผลเป็นลูกจ้างในโรงงานกระดาษ แต่ยกแมงเม่าเป็นลูกพี่ ทั้งกลัวทั้งตามใจแมงเม่าสุดๆ ติ่นจะเป็นคนปากดี แต่ท่าดีทีเหลว ผลเป็นคนขี้กลัว มักจะโดนบังคับให้ออกหน้าเป็นประจำ
“อ้ายติ่น อ้ายผล ซื้อของเสร็จหรือยังวะ จะได้กลับเรือนกัน”
ติ่นหน้าหงิก “ยังไม่ได้ซื้อเลยจ้ะแม่หญิง พวกทหารไม่ยอมให้พวกฉันเข้าไป”
แมงเม่ามองไปที่ร้านขายเครื่องหอม เห็นทหารสองคนยืนเฝ้าหน้าประตูร้าน ใครผ่านไปผ่านมาก็พูดจากระโชกโฮกฮาก ไล่ให้ไปที่อื่น ไม่ให้เข้าร้าน แมงเม่าหน้าบึ้งตึง
“กระไรวะ ห้ามไม่ให้คนซื้อของก็ว่าแย่แล้ว ยังดุด่าคนที่จะเข้าไปซื้ออีก วางอำนาจบาตรใหญ่นัก”
ติ่นลูกขุนพลอยพยัก “คิดเหมือนฉันเลยแม่หญิง แหม่ นี่ถ้าเป็นไพร่เหมือนกันล่ะก็ พ่อจะเตะให้กลิ้งเป็นลูกขนุนเชียว”
ผลกลัว “อย่าพูดดังไปซีวะอ้ายติ่น ประเดี๋ยวก็มีเรื่องดอก...”
พูดไม่ทันจบ แมงเม่าก็เดินเข้าไปหาทหารทั้งสองทันที ติ่นและผลตกใจอย่างหวาดกลัว แต่ห่วงแมงเม่ามาก กว่าก็เลยต้องตามไป ทหารยกดาบมากั้นไว้ไม่ให้เข้าร้าน แต่พอเห็นแมงเม่าเป็นสาวสวยก็กะลิ้มกะเหลี่ย
“ยังเข้าไม่ได้จ้ะแม่น้องสาว พระเดชพระคุณท่านกำลังเลือกซื้อของอยู่ พี่ว่าแม่น้องสาวกลับไปก่อนเถิดจ้ะ
หรือถ้าอยากจะได้เครื่องหอมกระไร ก็บอกพี่ ประเดี๋ยวพี่เอาไปให้ถึงเรือนเอง”
แมงเม่าแกล้งยิ้มแย้ม “ขอบน้ำใจพ่อนัก แต่อย่าเลยจ้ะ ฉันขี้เกียจต้องล้างเรือนตอนพ่อกลับไป”
ทหารโมโห “เอ๊ะ พูดอย่างนี้ หาว่าข้าเป็นตัวเสนียดรึ” ทหารชี้หน้าแมงเม่า “ข้าสู้อุตส่าห์พูดด้วยดีๆ ยังจะมา...”
แมงเม่าปัดมือที่ชี้หน้าออก สวนทันควัน “นี่รึพูดด้วยดีๆ ยืนขวางหน้าร้าน คนอื่นจะซื้อข้าวของ ก็ดุด่าไล่ส่งไป พระเดชพระคุณจากไหนกัน ฉันเคยพบเจอผู้มีบุญหนักศักดิ์ใหญ่มามากนัก แต่ยังไม่เคยเห็นใครเหิมเกริมเท่านี้เลย” ทหารตกใจ ไม่คิดว่าแมงเม่าจะเถียงฉอดๆโดยไม่กลัวตนขนาดนี้ เลยตั้งหลักไม่ทัน ทหารอีกนายชักกลัว
“อย่ามีเรื่องเลยวะ หากรู้ถึงหูออกหลวงศรีขันทินเข้า เรื่องใหญ่เชียวนา”