บทละครโทรทัศน์ หนึ่งด้าวฟ้าเดียว ตอนที่ 7 หน้า 3
ขันทองหน้าจ๋อยๆ “กรมขุนท่านทรงออกปากเอง ฉันบอกปัดพระองค์ท่านไม่ได้จริงๆ ออกพระเห็นใจฉันเถิด”
แน่นรีบช่วยเพื่อน “ฉันอยู่ด้วยอีกคน แลกินยาตามที่สั่งแล้ว ออกพระไม่ต้องกลัวดอก ฉันจะดูแลเอง”
พระราชาข่านโมโห “ถ้าจะไม่ให้ข้ากลัว ก็มีแต่พวกเอ็งจะไสหัวออกจากวังไปเท่านั้นล่ะ”
ขันทอง และแน่น จ๋อยลงไปทันที พระราชาข่านไอโขลก “กลางป่ากลางเขา ท่ามกลางผู้หญิงมากมาย... ข้าสู้อุตส่าห์ให้พวกเอ็งตามเสด็จ จะได้หมดเรื่องแล้ว ก็ยังมีเหตุเช่นนี้อีก”
พระราชาข่านเดินเลี่ยงไปด้วยความหงุดหงิด พร้อมกับไอโขลกไปด้วย แน่นถอนใจ มองตามพระราชาข่านไป
“นับวัน ออกพระท่านจะกลัวมากขึ้นทุกที จนข้าอึดอัดไปหมดแล้ว”
ขันทองตบบ่าเพื่อน “ออกพระท่านทนทุกข์กับเรื่องนี้มานาน อย่าไปโทษว่าท่านเลย เอ่อ เรื่องที่ข้าบอก เอ็งจัดการเรียบร้อยแล้วหรือไม่”
แน่นยิ้มแย้ม “เอ็งถามใครกัน มีหรือจะไม่เรียบร้อย อันที่จริงเราได้ดูแลฝ่ายในก็ถือเป็นโชค งานนี้คงง่ายดายกว่าที่คิดมากทีเดียว” ขันทองยิ้มพอใจที่ทุกอย่างเป็นไปตามที่คิด
ยามบ่าย บนเรือนแมงเม่า กล้าเป็นคนวางถุงใส่เงินลงต่อหน้าม่วง มิ่ง ชื่น และอิน กล้ากระหยิ่มยิ้มย่อง
“สิบแปดชั่งฉันให้ล่วงหน้า แต่ฉันต้องได้ของทั้งหมดภายในวันมะรืน”
มิ่งกำลังจะตอบ แต่ม่วงสวนขึ้นก่อน ม่วงเกลียดมาก “ไม่ขายโว้ย กระดาษบ้านนางเลิงไม่มีไว้ขายให้พวกบ้านริมโรงฆ้อง เอาเงินของเอ็งกลับไป อ้ายหมาลอบกัด”
กล้าชี้หน้าม่วง “เรื่องของเอ็งกับข้าได้สะสางกันแน่อ้ายม่วง แต่นี่มันเรื่องค้าขายโว้ย หากเอ็งไม่แยกแยะ ก็ปิดโรงทำกระดาษไปซีวะ” ม่วงโมโห “อ้ายกล้า...”
“พ่อกล้าพูดถูกแล้ว ฉันเป็นพ่อค้า มีคนเอาเงินทองมาซื้อของก็ต้องขาย”
ม่วงฮึดฮัดเจ็บใจ แต่พ่อพูดอย่างนี้ตนก็ไม่กล้าพูดอะไรมาก กล้ายิ้มแย้ม
“ท่านเศรษฐีสมเป็นผู้หลักผู้ใหญ่ น่านับถือจริงๆ” กล้าไหว้ “ฉันไหว้จ้ะ”
มิ่งรับไหว้หน้าเครียดๆ หันไปพูดกับแม่ชื่น “แม่ชื่น กระดาษของเรามีอยู่เท่าใด”
“ก็สักเจ็ดแปดส่วนของที่พ่อกล้าต้องการได้ แต่ถ้าต้องการวันมะรืน ก็คงต้องเร่งทำทั้งวันทั้งคืน”
“ถ้าเกณฑ์บ่าวไพร่ในเรือนทั้งหมดมาช่วย ก็น่าจะได้อยู่นะจ๊ะพ่อ”
“ถ้ากระนั้น ฉันตกลงรับไว้ก็แล้วกัน” กล้ายิ้มพอใจ สำเร็จตามที่ต้องการ
กล้ากำลังคุยกับจมื่นศรีสรรักษ์อยู่ที่ทางเปลี่ยวแห่งหนึ่ง จมื่นศรีสรรักษ์ยิ้มดีใจ
“เอ็งทำดีมากอ้ายกล้า ข้าเสียไปยี่สิบชั่งครานี้ ไม่เสียดายเลย”